เราขาดแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตมากตอนนี้ ตั้งแต่ที่พ่อเราทวงบุญคุณ และเอาเราไปพูดว่าเราเนรคุณ จากกระทู้ที่แล้ว ทำให้เราเกิดความคิดที่ว่า จะดิ้นรนใช้ชีวิตให้มีทุกอย่างเพื่อตัวเองและคนที่เรารักทำไม ในเมื่อถึงมีไป ก็ติดบ่วงบุญคุณต้องทดแทนกับพ่อแม่อยู่ดี ถ้าเรายิ่งมีเขายิ่งมาเบียดเบียน อันนี้คิดถึงอนาคตนะ แต่ตอนนี้จนอยู่ จิตเราเลิกฟุ้งไม่ได้ ไม่อยากอยู่ต่อไม่อยากทำอะไรแล้ว สังคมไทยอะไรก็ต้องกตัญญู ไม่เลี้ยงพ่อแม่ก็โดนประนาม ทั้งที่หารู้ไม่ เกิดมาแล้วก็ทิ้ง ไม่ได้ทำหน้าที่ เงินไม่เคยส่ง ไม่เคยแม้แต่จะแล โตมาอย่างกับเด็กกำพร้า ถ้าไม่ได้ย่า คงตายไปแล้ว ยังจะทวงบุญคุณ ทั้งที่ทำไม่ดีกับเราก็เยอะ ทั้งด่า ทั้งประจาน ทั้งหลอกขอเงิน ทั้งขโมย  ต่างๆ  อ่านได้จากกระทู้ที่แล้ว ไม่เคยรักเราเลยทั้งที่รู้มานานและเค้าพูดเองกับปาก เฮ้อออออ อยากให้สังคมใจกว้างกับเรื่องพวกนี้จังค่ะ พ่อแม่ทิ้งลูกไม่ผิด แต่ลูกทิ้งพ่อแม่ผิด ตอนนี้ได้แต่บีบมือตัวเองให้สู้ไปก่อน เพราะกว่าย่าจะเลี้ยงมาจนโต จะตายไปโดยยังไม่ได้ตอบแทนอะไรมันก็ไม่ได้ เรากลัวว่าพ่อแม่จะมาเอาทุกอย่างจากเรา เพราะคำว่าไม่มีกูก็ไม่ได้เกิดจริงๆ เราทุกข์ใจมาก ขอกำลังใจให้อยู่ต่อหน่อยนะคะ อย่าซ้ำเติมเราด้วยคำว่า พ่อก็พ่อ แม่ก็คือแม่เลยนะคะ เราทรมานกับคำคำนี้มาทั้งชีวิตแล้ว