สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกอยากจะสอบถามความคิดเห็นของทุกท่านที่มาคอมเม้นท์นะคะ 
เรื่องมีอยู่ว่าเราอยู่บ้านแฟนมา2ปี เราอดทนกับความลำบากที่ต้องเจอไหนจะต้องตื่นแต่เช้าไหนจะต้องลงไปช่วยแม่แฟนขายของ (ซึ่งอันนี้มันเป็นหน้าที่ของลูกสใภ้อยู่แล้วเราพอเข้าใจดี) แต่ว่าเราไม่เคยมีเวลาเป็นของตัวเองเลยจะไปไหนก็ไม่เคยได้ไป จะกลับบ้านจะกลับบ้านไปหาแม่แต่ละครั้งก็ต้องขอเขาก่อนถึงจะไปได้ จากที่ตจากที่ตอนแรกมาสภาพเราไม่แย่แต่ตอนนี่สภาพเราดูไม่ได้เลยเหมือนอีป้าคนนึงเลยก็ว่าได้ทั้งๆที่เราอายุ23เอง อยู่มาเรื่อยๆก็ยังไม่เคยคิดที่จะกลับบ้าน ตลอดเวลาที่อยู่ก็ทำตัวไม่ดีบ้างเราก็รู้ตัวเอง แต่บ้างทีนิสัยที่เรามีเราพยายามเปลี่ยนแต่มันก็ไม่ได้ไม่รู้ทำไม จนเมื่อวันก่อนทะเลาะกับแม่แฟนเรื่องที่ว่าเขาไม่ชอบนิสัยเรา เขาก็ด่าก็ว่าเรา บอกเราบอกว่าจริงๆก็ไม่อยากให้อยู่เท่าไรแต่ที่ให้อยู่ก็เพราะลูกเขาเขาเป็นห่วงลูกเขากลัวจะไม่มีคนคอยคิด คอยคุยกับลูกเขา ซึ่งตอนแรกเราว่าจะทนแต่พอเขามาด่าเรา ด่าเชื่อมไปยังแม่เรา เรารู้สึกอยากกลับบ้าน เราอึดอัดกับสิ่งที่เป็นอยู่แฟนเราขอให้เราอยู่ต่อ2-3วัน ถ้ามันยังไม่มีอะไรดีขึ้นก็ให้เรากลับ ทีนี้มันกลายเป็นว่าเราเหมือนเดิมไม่ได้ ความรู้สึกเความรู้สึกเรามันเหมือนตอนแรกๆที่มาอยู่ไม่ได้แล้ว ใจเราอยากใจเราอยากกลับบ้านไปแล้ว (แม่แฟนเราดีขึ้นนขึ้นนะเขามาคุยกับเราว่าถ้าเราไปครั้งนี้ก็จะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกซึ่งเราเข้าใจแต่ไม่รู้ทำไมเราเป็นปกติไม่ได้เราอึดอัดอยู่ตลอดเวลา เราไม่อยากคุยกับเขา ไม่อยากมอไม่อยากมองหน้า จริงๆพี่ชายกับพี่สาวแฟนเราก็ไม่ได้ชอบเราเท่าไรไม่ได้อยากให้เรากลับมาอยู่ที่นี่) เป็นแบบนี้เราควรทำยังไงดีควรทนต่อไปไหม หรือควรออกไปจากที่นี่แต่ก็รู้ถ้าออกไปแล้วยังไงก็ต้องเลิกกับแฟน อึดอัดมากให้เป็นปกติมันไม่ได้แล้วขอความเห็นของทุกท่านว่าควรทำยังไงดี 
ขอบคุณทุกท่านล่วงหน้าค่ะ🙏