สวัสดีค่ะ อันนี้เป็นกระทู้แรก ผิดถูกยังไงแนะนำได้นะคะ
      เราแต่งงานกับสามีมาจะเข้าปีที่8แล้วค่ะ มีลูกด้วยกัน2คน ช่วงแรกต้องอยู่บ้านสามี แต่เรารู้สึกอึดอัด จึงขอสามีออกมาเช่าบ้านอยู่กันเองค่ะ ตอนนั้นมีลูกคนแรกค่ะ เราอยู่กันเองมาตลอด ไปมาหาสู่บ้านแม่สามีบ้างแล้วแต่โอกาส แม่สามีเป็นคนเอาใจใส่และดูแลลูกของเขาดีค่ะ เขามีลูกชายสองคน จะกอดจะหอมตลอด เอาใจลูกตลอดถึงขนาดป้อนของกิน นั่นทำให้เรารู้สึกรำคาญมาก (ความรู้สึกทุกอย่างเรายอมรับว่าคิดลบมากค่ะ) มันเป็นเรื่องหงุดหงิด อึดอัดลำบากใจสำหรับเรามากๆ เฮ้ออออ!!!
แต่สามีเราเข้าใจค่ะ เราสองคนเช่าบ้านอยู่กับลูกมาตลอดจนมีลูกคนที่สอง อยู่กันมาทุกข์สุขก็อยู่ด้วยกัน แต่ล่าสุดปีที่แล้ว แม่สามีมีเหตุที่ต้องย้ายมาอยู่ด้วย เขาตัดสินใจขายบ้านที่กรุงเทพฯ มาซื้อที่ดินที่ต่างจังหวัดเพื่อมาอยู่กับลูก (สามีเราและน้องชายอยู่ในจังหวัดเดียวกันค่ะ) ก็ตกลงกันว่าจะสร้างบ้านอยู่ด้วยกัน บ้านพี่บ้านน้องอยู่ในที่ดินเดียวกันค่ะ แม่สามีอยู่กับน้องชายค่ะ เราก็ไม่ได้ขัดอะไร พยายามปรับตัว แต่ก็แอบนอนร้องไห้ทุกวัน สามีก็ถามว่าอยู่ได้มั้ย เราไม่อยากมีปัญหาค่ะ ก็อยู่มาจนถึงทุกวันนี้ อยู่แบบน้อยใจค่ะ เวลาครอบครัวมันไม่เหมือนเดิม แม่สามีชอบเอาใจตามใจลูกเรา ลูกเราก็จะติดเค้า เวลาสามีเรา น้องชายและแม่ของเค้าอยู่ด้วยกัน มันทำให้เรารู้สึกเหมือนคนนอก เราเครียดค่ะ นั่งร้องไห้ในบ้านคนเดียวบ่อยๆ ความน้อยใจนี้มันทำให้เราอารมณ์ไม่ดี หงุดหงิดบางทีพาลอารมณ์เสียใส่คนรอบตัว คิดอยากแยกทางกับสามี ให้เขาอยู่กับแม่เขาไปเลย ความคิดเรามันตีกันในหัวตลอดค่ะ คิดถึงความเป็นจริงว่าแม่ลูกเขาก็ต้องรักกัน เหมือนเรากับลูกเรา แต่พอคิดถึงความรู้สึกตัวเอง ก็กลับมาเสียใจเอง พยายามคิดดีแล้วค่ะ จนคิดว่าหรือเราเป็นคนไม่ดีเอง  เราเสียใจไม่รู้จะทำยังไง จนบางทีคิดอยากหายไปจางโลกนี้ เราจะทำยังไงให้กลับมาเป็นคนอารมณ์ดี คิดแง่ดีได้คะ  กระทู้นี้เป็นทั้งกระทู้คำถาม ระบาย ปรับทุกข์ของเราเลยค่ะ เราไม่รู้จะปรึกษาใครแล้ว ขอบคุณค่ะ