คือต้องเกริ่นก่อนว่าที่มีความคิดอยากทำงานไปเรียนไปด้วยเพราะเราไม่ค่อยอยากสุงสิงกับคนทางบ้านเพราะเวลาคุยกันจะทะเลาะตลอด
     เรามีพี่สาวคนนึงนางอยากได้อะไรทุกคนคือประเคนให้หมดละนางเป็นคนติดหรูชอบใช้กระเป๋าแบรน(วันนี้พึ่งไปเจอกระเป๋าหลุยส์ที่ตาซื้อให้มันซ่อนอยู่ในตู้)ไม่อยากอยู่บ้านก็ไปเช่าหอพักที่มันเป็นหลังๆเดือน5,000-6,000พ่อแม่ก็โอนเงินให้มันทันทีแต่กลับกันเราไม่เคยได้สิทธินั้นเลยทั้งๆที่อายุห่างกันแค่ปีเดียว(พี่สาว19เรา18)
     พ่อกับแม่แยกทางกันไปกันคนละทางตอนนี้เราอยู่กับตากับยายคือต้องบอกก่อนว่าเราไปไหนไม่ได้เลย ย้ำ!ว่าไม่ได้เลยยย6โมงเย็นคือล็อคหน้าบ้านแล้วเรากลับช้ากว่านั้นคือโดนด่าทั้งๆที่กลับจากรร.ต้องไปนั่งรอรอบรถโดยสาร(มีรอบ16:20ถ้าไม่ทันอีกรอบคือ18:00)เราเข้าใจนะว่าห่วงแต่อะไรที่มันบีบรัดเกินไปมันก็อึดอัดจนบางครั้งทนมากๆจนทนไม่ไหวก็ระเบิดออกเรากลายเป็นเด็กอกตัญญูสำหรับคนที่บ้านเลยทันที ตาก็จะทักไปฟ้องแม่แม่ก็ด่า
     เราไม่เคยอิจฉาพี่ที่ได้ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะกระเป๋ารองเท้าเสื้อผ้า ทั้งๆที่แม่กับพ่อไม่เคยส่งเงินมาเลยตั้งแต่เราอยู่ม.2(ปัจจุบันม.6กำลังจะจบ) เราไม่เคยอิจฉาของพวกนั้นมีแค่อย่างเดียวที่เรารู้สึกอิจฉามาตลอดคือความเป็นอิสระ เราไม่ใช่คนชอบเที่ยวแต่คำว่าอิสระของเราคือปล่อยให้เราได้ไปวิ่งที่สวนสาธารณะบ้าง ได้ไปบ้านเพื่อนบ้าง ได้ออกไปไหนมาไหนมั่ง นี่คือไม่ได้เลยเราใช้ชีวิตด้วยการไปโรงเรียนและกลับมาหมกตัวที่ห้อง ไปกลับๆๆๆอยู่แค่2ที่มาตลอด4-5ปีจนบางทีก็คิดว่าถ้าเราไม่ออกจากห้องมาอีกเลยก็คงไม่มีใครรู้ว่าจะไม่มีเราอยู่ในห้องนั้นอีกแล้ว เราเลยตั้งใจจะเรียนต่อให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะยืนด้วยตัวเอง จะทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนไปทำงานไป แต่ก็มีแต่คนบอกว่ามันไม่ไหวพยาบาลมันหนักนะ เราเครียดมากเลยค่ะเราควรจะทำยังไงดีเรารู้สึกหมดไฟรู้สึกมืดรอบด้าน เป็นความรู้สึกที่เบื่อจนไม่อยากจะรู้สึกอะไรอีกแล้วเราควรทำยังไงดีคะสำหรับเด็กอายุ18อย่างเราเราควรทำยังไงดี😞😞😞