สวัสดีค่ะ จขกท.อายุ 15 ปี ตอนนี้สูง 165 น้ำหนักประมาณ 59-61(ไม่แน่นอนนะคะ) เมื่อก่อนเราเคยน้ำหนักเกือบ 70 กก.ค่ะ ไม่เคยออกกำลังกาย กินของหวานเยอะ ไม่คุมอาหาร จนมาช่วงกักตัวเราจึงเริ่มหันมาออกกำลังกาย ดูแลตัวเอง คุมอาหารด้วยการกินโยเกิร์ตเป็นอาหารเย็นทุกวัน เพราะส่วนนึงเราต้องเต้น cover dance ด้วย เวลาอ้วนมันจะเต้นไม่สวยใช่ไหมคะ พอทำได้สักพักเราก็ออกกำลังกายทุกวัน ภายใน 1 ปีที่ผ่านมาเราลดน้ำหนักไปได้ประมาณ 8-10 กก. แต่ผลกระทบที่ตามมาคือเราเริ่มกลัวการกินอาหาร จากเดิมที่เคยกินทุกอย่างกลับกลายเป็นตอนนี้แค่เห็นไอศกรีมแท่งนึงก็แทบจะกลัวไปหมด อยากกินแต่ก็กลัวอ้วน เวลาจะกินอะไรก็ต้องนับแคลเสมอ จนติดเป็นนิสัย เวลาพ่อแม่ชวนกินข้าวเย็นเราจะพยายามปฏิเสธว่าไม่หิว แต่จริง ๆ แล้วคือโครตหิวเลย บางทีก็ต้องอดมื้อเย็นเพื่อน้ำหนัก 50 ของเรา กลับมาเลิกเรียนก็ต้องออกกำลังกาย ก็มีคาร์ดิโอบ้าง ฮูลาฮูปบ้าง ปั่นจักรยานที่บ้านบ้าง ถ้าวันไหนไม่ได้ออกเราแทบจะคลั่ง คือมันเป็น routine ไปแล้วอะ555 แล้วเราจะชั่งน้ำหนักบ่อยด้วย หลังกินข้าวเสร็จ 3 มื้อก็ชั่งมื้อละครั้ง บางทีก็ชั่งหลังกินของว่างเสร็จ และนี่แหละค่ะคือจุดเริ่มต้นของคำว่า ”เครียดจนไม่กล้ากินอะไร” เวลาเราชั่งเราจะชอบยึดตัวเลข ถ้าวันไหนนน.ขึ้นเราจะเครียด เคยคิดว่าจะอดข้าวเช้าด้วยนะแต่เราทำไม่ได้ ถ้าอดข้าวเช้าเราจะเลือดกำเดาไหลค่ะ(เคยเป็นเมื่อ 4 ปีที่แล้ว) แม่เราจะชอบบอกว่า “จริง ๆ แล้วหนูไม่ได้อ้วนเลย หนูผอมลงเยอะมาก แต่หนูอาจจะแค่หนักกระดูก” เราพยายามคิดแบบนั้นแต่มันทำไม่ได้จริง ๆ ในหัวเรามันมีแต่คำว่า “อ้วน มีแต่ไขมัน” ตอนนี้เราเริ่มหนักมาก ขนาดจะกินข้าวยังต้องแขม่วพุงเลยอะคิดดู555 ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้มาแชร์กันได้นะคะ.