คือตอนนี้เรามีครอบครัวเรามีลูกแล้วสามคน คนที่สี่กำลังจะคลอด ตลอดเวลาในชีวิตที่เราจำความได้เราเรียนไม่จบป.5เพราะแม่ติดหนี้เลยพาเราหนีแล้วหลังจากนั้นเราก็หาเลี้ยงแม่มาตลอด เรียกได้ว่ามีเงิน100ให้แม่95บาท แต่ก่อนเราเป็นเด็กไปทำงานร้านหมูกะทะได้ค่าแรงเดือนละ2500เราให้แม่หมดเลย อาศัยทิปเพื่อความอยู่รอด หลังจากนั้นพอ13ปีเราเริ่มมาทำงานภูเก็ตแล้วเรียนกศน.คืออยากมีการศึกษาทำงานด้วยเรียนด้วยเพื่อส่งเงินให้แม่ แต่แล้วแม่ก็มีแฟนใหม่มีลูกใหม่ เราก็ยังส่งให้แบบว่าไม่ได้ใช้สักบาท พอเราเริ่ม20ปีเราเริ่มมีแฟนมีครอบครัวแล้วเราก็ตัดสินใจพาแม่มาอยู่ด้วยเพราะอยู่อิสานมันลำบาก และแฟนแกกินแต่เหล้าไม่ทำงาน แรกๆแกก็ดี พอมาหลังๆเริ่มไม่ค่อยเท่าไหร่ เที่ยวด่าเราว่าเราต่างๆนาๆคำหยาบๆทั้งนั้น เพราะเราไม่ค่อยมีเงินให้ พอเราเลิกกับแฟนคนแรกมีลูกด้วยกัน1คน แล้วเราได้แฟนใหม่ แกก็มาอยู่ด้วย เราก็เต็มใจเพราะแม่คือแม่แต่ทุกวันนี้แกไม่ไว้หน้าเราเราอยู่กะแฟนใหม่6ปีลูกสามคน แกชอบด่าเราแบบไม่มีเหตุผล อีอุบาท อีอัปปรีย์ แม่ คนอย่างไม่มีความเจริญหรอก เวรกรรมจะตามทัน(ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไร) อิลูกทรพี  แต่น้องเราติดยาขายยา แต่แกไม่เคยด่า ตอนนี้เราจะทำยังไงกะชีวิตดี แฟนเราก็รับไม่ค่อยได้ อึดอัดมากๆๆๆ ทุกวันนี้พอตื่นมาเจอหน้ากันแกด่าตลอด เรารับไม่ได้มาตลอดจริงๆกับคำว่าคนอย่างทำอะไรก็ไม่เจริญ ทำไมแกต้องด่าคำนี้ทั้งๆที่เราเลี้ยงแกมาตลอดตั้งแต่อายุ12ปี(ทำร้านหมูกะทะ) เราน้อยใจ นี่เราไม่มีความดีเลยเหรอ😢😢ถ้าเราไม่มีครอบครัวไม่มีลูก
ป่านนี้เราคงฆ่าตัวตาย