ลัษณะแบบนี้เรากำลังเป็นอยู่มั้ยค่ะ. คือเราเสียใจกับทุกคำพูดไม่มีใครเข้าใจเราเลยแม้แต่คนใกล้ตัว. เราคิดมากทุกเรื่องทุกอย่าง มีแต่คนซ้ำเติมไม่เคยมีคำว่า. สู้ๆนะเดี๋ยวก็เก่งขึ้น. สู้ๆนะเก่งที่สุดแล้ว. มีแต่สายตาที่รังเกียจ สายตาที่รำคาญ และคำพูดที่รำคาญ ทำไมไม่เคยปลอบใจเราบ้างมีแต่คำที่เหมือนกับว่าซ้ำเติม. ไม่เคยมีใครเข้าใจเลย ตอนนี้ที่พิมพ์เราก็กำลังร้องไห้อยู่. คำพูดที่คนอยู่รอบตัวเหมือนกับว่าซ้ำเติมเหมือนกับว่า ไม่ดี. ที่ทำแบบนี้. ไม่ดีที่ทำแบบนั้น. พยายามไม่คิดแต่ก็คิดทุกที. เราควรจะทำยังไง.