บอกไว้ก่อนว่าผมเกิดปี 2002 ครับ เพราะงั้นผมก็จะโตมากับเทคโนโลยี โตมาในยุคที่ทุกอย่างสะดวกสบายไปหมด แต่ที่ผมหงุดหงิดมาตลอดหลายปี คือเวลาไปเจอคนยุค 90 ยุค 80 คุยกัน ผมก็ไปนั่งฟังเพราะอยากรู้ ส่วนตัวก็สนใจอะไรเกี่ยวกับยุคนั้นอยู่ด้วย ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่รู้เรื่องเพราะผมเกิดไม่ทัน! ซึ่งคนเหล่านั้นก็ชอบมาว่า บอกว่าเด็กยุคนี้ไม่เข้าใจความลำบากบ้างล่ะ เด็กยุคเองไม่มีทางเข้าใจความลำบากของยุคพวกข้าหรอก! เด็กยุคนี้มันเอาแต่ความสบาย ไม่มีความอดทน บลาๆๆๆๆ คือแบบ.. เกิดเป็นเด็กยุค 80-90 มันดูสูงส่งมากเลยเหรอ.. นี่ยังไม่นับรวมถึงคนในเน็ตอีก เข้าใจนะว่าแต่ละคนก็ต้องหลงไหลในยุคที่ตัวเองโตขึ้นมา ขนาดผมเองก็ยังมีบ้างที่กลับไปฟังเพลงช่วงที่ตัวเองอยู่ม.ต้นหรือประถม ส่วนตัวก็ไม่ชอบเพลงแร็พในยุคนี้เท่าไหร่ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องว่าเด็กยุคใหม่ด้วย บางคนบอกว่ายุคตัวเองดีนักดีหนา แต่ก็ยังหลงระเริงกับเทคโนโลยีสมัยนี้อยู่ดี.. งง..
กระทู้นี้ผมไม่ได้มาว่าคนสมัยก่อนนะครับ ผมแค่มาระบายสิ่งที่เจอมาเฉยๆ ส่วนตัวผมก็กำลังศึกษาเรื่องของยุคนั้นอยู่พอดี ถึงแม้ว่าผมจะเกิดไม่ทันก็ตาม เอาจริงๆทุกวันนี้ผมก็ชอบกลับไปฟังเพลง kamikaze หรือเพลงของค่ายแกรมมี่ยุคต้น 2000 เพราะเบื่อเพลงสมัยนี้ แต่ผมก็ไม่เคยไปดูถูกคนที่ชอบเพลงของสมัยนี้เหมือนกัน เพราะคนเรายังไงก็ชอบเหมือนกัน ผมเชื่อว่าต้องมีคนเจอแบบผมบ้างแหละ แต่เอาจริงๆผมไม่ค่อยเจอคนรุ่นเดียวกับผมไปพันทิปเท่าไหร่.. ส่วนใหญ่จะเจอแค่ในทวิตเตอร์ 😅 มาระบายแค่นี้แหละครับ กระทู้นี้ไม่มีอะไรมาก อย่าดราม่านะครับ ขอย้ำอีกครั้งว่าผมแค่ระบายถึงคนที่ผมเจอเท่านั้น ปล.ใครมีเพลงยุคต้นๆ 2 000 ที่ดีๆเพราะๆแนะนำได้นะครับ อยากหาเพลงยุคนั้นฟังบ้าง