.

                 ไดอารี่ความคิดถึง


               วันจันทร์บอสมาโรงเรียนด้วยความตื่นเต้น ทั้งลุ้นไปกับคะแนนสอบในแต่ละวิชา และลุ้นว่าอาจารย์จะพูดเรื่องการทุจริตการสอบหรือไม่ ถึงพูดไม่มีหลักฐานก็เอาผิดไม่ได้หรอก ถ้าจะโดนก็โดนกันทั้งห้องนี่แหละ

               บรรยากาศในการมาเรียนวันแรกของสัปดาห์ พวกเธอต่างคุยกันถึงเรื่องที่ไปบ้านของเตือนใจมากกว่าจะเป็นเรื่องคะแนนสอบ ว่าสนุกกันแค่ไหน ต่างคนต่างพูด ทั้งที่ก็ไปด้วยกันมานั่นแหละ

             “อาจารย์มาแล้ว!” จะมีเพื่อนคนหนึ่งที่คอยสอดส่องหน้าประตูห้องเรียนตลอดเวลา เห็นอาจารย์เดินขึ้นบันไดมาแต่ไกล ๆ รีบบอกเพื่อน ๆ พวกเธอก็พากันเข้ามานั่งประจำโต๊ะเรียนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย อย่างกับเมื่อสักครู่ไม่มีการจลาจลทางคำพูดสักนิด

               “โอ้โห! ห้อง 5 นี่เรียบร้อยกันน้อ สมกับเป็นห้องคิงจริง” ทุกคนในห้องแสยะปากยิ้มโดยที่อาจารย์รังสิตไม่ทันได้เห็น ท่าทางอ้อนแอ้น ชดช้อยอ่อนวานเป็นที่ถูกอกถูกใจนักเรียนมาก ๆ คำพูดก็นุ่มไพเราะ การเดินก็สวยสง่างาม

                “สแต๊นอัพพลีส!” ชินพงศ์หัวหน้าห้องสั่งให้พวกเธอลุกขึ้น กล่าวทักทายสวัสดีอาจารย์ประจำวิชา วิชาแรกของวันจันทร์คือ วิชาภาษาอังกฤษ

               พวกเธอยืนขึ้นพร้อมกัน จากนั้นก็พูด กุ๊ดมอร์นิ่งทีเชอร์พร้อมเพียงกัน พูดจบอาจารย์ก็สั่งซิสดาวน์ พวกเธอจึงนั่งลงด้วยหัวใจลุ้นระทึก

                 อาจารย์รังสิตยืนพิงโต๊ะครู กอดอกมองพวกเธอทั้งห้อง ใบหน้าขาวนวลผ่อง ผมสีแดงริมฝีปากสีแดงอมชมพู ใบหน้าอ่อนหวานถึงแม้ร่างเป็นชายก็ตาม อาจารย์มองมาแบบนี้ยิ่งทำให้เธอระส่ำระสาย สงสัยคงต้องได้สอบแก้แน่นอน เปิดเรียนมาวิชาแรกก็ไม่ผ่านแล้วหรือ เฮ้อ! ทำใจ ๆ พูดได้แค่ทำใจอย่างเดียว

               “พวกเธอนี่มันยังไงกัน ฮึ ดิกชันนารี่อาจารย์ก็ให้เอาเข้ามา ทำไมยังไม่ผ่านกันอีก” นั่นไงว่าแล้วเชียว โอ้ย!! บอสขมวดคิ้ว ไม่อยากจะทราบผลคะแนนสอบแล้ว อาจารย์พูดมาแบบนี้ “ถ้าเอามาตรฐานอาจารย์ ผ่านอยู่คนเดียวทั้งห้อง!”

               พออาจารย์รังสิตพูดแบบนี้เสียงฮือฮาก็ดังขึ้น ทุกคนต่างอยากรู้ว่าใครคือสุดยอดนักเรียนคนนั้น และทุกคนต่างภาวนาให้คน ๆ นั้นเป็นตนเอง แม้แต่เธอ

               “ห้าสิบข้อ ไม่มีใครถึงเกณฑ์ที่อาจารย์กำหนดไว้สักคน ห้าสิบผ่านสามสิบน่ะ ไม่มีใครผ่านสักคน ดิกก็ให้เอาเข้า ทำไมยังไม่ผ่านกันอีก เข้าใจว่ามันไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่ แต่สูกะคือบ่ตั้งใจสอบแน่ หืย! เด็กน้อยเด็กดากซุมหนิ!”

              อาจารย์รังสิตบ่นเป็นภาษาบ้านเกิดของตน กลับทำให้พวกเธอหัวเราะลั่นห้อง แม้จะรู้ชะตากรรมก็ตาม อาจารย์ทั้งพูดทั้งขำปนกันไป ไม่เคยโมโหใครเลย เพราะเป็นสุภาพสตรี

               “ห้าสิบข้อครึ่งนึงต้องผ่านยี่สิบห้านะคะ อาจารย์” บอสพูดลอย ๆ เบา ๆ สองคนกับน้ำ ทว่าอาจารย์รังสิตดันได้ยินอีก หูดีจริง ๆ

               “อย่าว่าแต่ 25 เลยสุนิสา 25 เธอกับน้ำผึ้งคะแนนก็ไม่ถึง ก็ไม่ผ่านกัน!” อาจารย์รังสิตหันมาพูดกับเธอ และถอนหายใจ

              กรี๊ด!!!! บอสหัวใจแทบสลาย หัวใจหล่นลงไปใต้โต๊ะกันเลยทีเดียว ทำไมเธอถึงกาข้อสอบไม่แม่นเอาเสียเลย เพื่อน ๆ ในห้องเงียบกันหมด ความรู้สึกคงไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่นัก ไม่เป็นไรสอบแก้ก็ได้น่า สอบแก้ไม่กดดันเท่าตอนสอบจริง

               “อาจารย์ครับ แล้วใครคือคนที่ผ่านครับ ได้คะแนนเท่าไหร่” ปวีย์ถามด้วยความสนใจ พวกเธอก็สนใจเหมือนกัน ใครทำไมกาแม่นจัง!

               “เอิ่ม!” พูดเอียงอาย แต่ก็ยังเก็บอาการอยู่ อาการอ่อนช้อยอ่อนหวานกับปวีย์ ทีพูดกับเธอเมื่อครู่ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย “เธอก็ไม่ผ่านนะปวีย์ แต่อาจารย์ได้ปรับฐานใหม่แล้ว ถ้าใครคะแนนต่ำกว่านี้ก็ต้องทำใจนะ อาจารย์ปรานีสุด ๆ แล้ว เพื่อเห็นแก่พวกเธอตาดำ ๆ ในห้องนี้ แต่อาจารย์จะบอกคะแนนคนที่ได้ท็อปและผ่านคนเดียวของห้องก่อน นั่นก็คือ เด็กหญิง ธันรดา กุลนิรันดร์นั่นเอง ปรบมือให้เพื่อนหน่อย”

               ป๊าด! “อี่กล้วยคือกาแม่นแท้วะ” ถึงกระนั้นบอสกับน้ำก็ไม่ชมเพื่อน ไม่ได้อิจฉาด้วย ที่กล้วยได้ท็อปเพราะกาแม่นเฉย ๆ หรอก บอสหันไปคุยกับน้ำคู่บัดดี้กัน หลังจากที่เงียบมานาน พวกเธอก็กลับมาฮือฮากับคะแนนของกล้วยอีกครั้ง “อาจารย์คะ ธันรดาได้คะแนนเท่าไหร่คะ” บอสยกมือถาม

               “ธันรดาเธอจั้มจี้มะเขือเปราะแปะได้แม่นมากเลยนะยะ ได้ตั้ง 35 คะแนน” อาจารย์พูดแบบติดตลก กล้วยดีใจมากจนเก็บอาการไม่อยู่ “สำหรับธันรดาคนเดียวอาจารย์ให้เกรดสี่ไว้เลย ไม่ต้องเก็บคะแนนอะไรอีก เพราะเธอเก่งมากผ่านคนเดียวในห้อง”

              “ปื๊ด!!! “ เพื่อน ๆ ต่างฮือฮากันยกใหญ่อีกรอบ “กูว่ามันต้องลอกข้อสอบแน่เลย ได้เยอะขนาดนั้น “ เสียงกระซิบลอยมาให้ได้ยิน ทว่าอาจารย์รังสิตก็ไม่สนใจ “ฮ่วยหยาอาจารย์!” มีคนบ่นเบา ๆ แต่ก็ไม่อะไร ก็ยอมรับกันไป ทำไม่ได้เหมือนเพื่อนหนิ

               “อาจารย์ลดมาตรฐานลงมาให้แล้ว ใครที่ได้ต่ำกว่านี้ต้องสอบซ่อมนะ นี่ครูปรานีพวกเธอสุด ๆ แล้วนะ สอบปลายภาคก็ให้ตั้งใจด้วย ตอนเรียนก็ตั้งใจด้วย เข้าใจมั้ย”

             “ขอบคุณค่าอาจารย์ แล้วผ่านเท่าไหร่คะ”

              “50 ข้อ ผ่าน 20 แค่นี้ก็ยังมีคนไม่ผ่านอีกนะ ใครไม่ผ่านวันนี้ก็สอบแก้ไป ใครผ่านแล้วอยู่เฉย ๆ อย่ารบกวนเพื่อน ตอนนี้อาจารย์จะบอกคะแนนก่อนใครได้เท่าไหร่ ทีหลังนะจั้มจี้ให้แม่น ๆ เด็กน้อยซุมมูหนิแหมะ!” อาจารย์สบถเบา ๆ

              กรวิการ์ 23  กรี๊ด! กรวิการ์กรี๊ดด้วยความดีใจ เพราะผ่าน20 อาจารย์รังสิตก็หัวเราะ เอ็นดูในความดีใจของลูกศิษย์ จันทรา 25 เจตริน 21 ชินพงศ์ 22 ชนัดดา 26 ชลันดา 26 สองคนนี้ลอกกันแน่นอนเลย คะแนนเท่ากัน เลขที่ต่อกันด้วย น้ำผึ้ง 20... สุนิสา 24 ศรัญญา 19 อรัญญา 18...

            กรี๊ด!!!! น้ำผึ้งกับเธอดีใจมาก ๆ เมื่อผลสอบออกมา อย่างน้อยไม่ถึง 30 แต่ก็ผ่าน เพราะอาจารย์รังสิตลดเกณฑ์คะแนนให้แล้ว เพื่อน ๆ เกือบทั้งห้องต่างกรี๊ดออกมาด้วยความดีใจ ทำให้บรรยากาศที่อึมครึมเมื่อสักครู่กับมาครึกครื้นอีกครั้ง ส่วนคนที่ไม่ผ่านก็ต้องทำใจ สอบซ่อมกันไป

               สรุปชั่วโมงแรกพวกเธอไม่ได้เรียน อาจารย์รังสิตให้คนที่ไม่ผ่านสอบแก้ ให้กลางหนังสือกันเลย เปิดดิกชันนารี่กันเลย ไม่ผ่านก็ให้มันรู้ไปคราวนี้

              ช่วงเช้าเรียนสี่ชั่วโมง ผ่านไปกับการเฉลยข้อสอบ ชั่วโมงสุดท้ายของช่วงเช้าพวกเธอเรียนคณิตศาสตร์กับอาจารย์ทินกรต่อ

               บอสเองก็มีผ่านบ้าง เกือบไม่ผ่านบ้าง ค้าบเส้นบ้าง และก็ติดท็อปไฟว์บ้าง เช่นวิชาคณิตศาสตร์ ตั้งแต่เฉลยมาบอสยังไม่สอบตกสักวิชาเลย ผ่านหมด

              “นักเรียนทุกคนครับ อาจารย์รู้นะใครหัวหมอหัวแพทย์หัวครู ขนาดนั้นก็ยังไม่พากันผ่าน!”

               พวกเธอทุกคนฮาลั่นห้อง ยอมรับผิดไปในตัว ทว่าก็ไม่มีใครกล้าเปิดปากยอมรับผิดซึ้ง ๆ หน้า ว่าได้ทำการทุจริต จดสูตรคณิตศาสตร์เข้าไปในห้องสอบ แล้วแต่ใครจะมีปัญญานำเข้าไป

               “ดีที่ห้องนี้ผ่านกันเยอะ มีคนได้ท็อปด้วยเกือบได้เต็มเลย เก่งมาก! ห้องท้าย ๆ ห้องสองห้องหนึ่งผ่านกันอยู่ไม่กี่คน” อาจารย์ทินกรบ่น ขนาดบ่นยังเสียงหล่อเลย โรงเรียนของเธอห้องคิงคือห้องสุดท้าย ห้องบ๊วยคือห้องแรก

               อาจารย์ทินกรอ่านคะแนนของเพื่อน ๆ ตามเลขที่มาเรื่อย ๆ บอสลุ้นมากว่าตัวเองได้กี่คะแนน ลุ้นว่าได้กี่คะแนนเท่านั้นเพราะแน่ใจอยู่แล้วว่าตัวเองสอบผ่านแน่นอน แต่จะได้เยอะได้น้อยแค่ไหนเท่านั้นเอง เนื่องจากแอบทุจริตการสอบ แอบจดสูตรเข้าไปในห้องสอบ จดใส่ยางลบไว้ ยางลบสีขาวมีแต่รอยปากกาดินสอเต็มไปหมด โชคดีที่อาจารย์ไม่ตรวจก่อนเข้าห้องสอบวันนั้น

               “สุนิสา! “ อาจารย์หยุดเรียกที่เลขที่ของเธอและชื่อของเธอ บอสเลิกลักตื่นเต้นมาก อะไรกันเนี่ย! หรือเธอสอบไม่ผ่านหรือเปล่า “สุนิสาโชว์ตัวหน่อย” อาจารย์สั่งให้เธอยืนขึ้น ยิ่งทำให้ตื่นเต้นเข้าไปอีก เธอสอบผ่านหรือไม่ผ่านกันแน่

               “ปรบมือให้เพื่อนหน่อยครับ 50 ข้อ ทำได้ 48 คะแนน!” บอสอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย เพื่อน ๆ ปรบมือให้และส่งเสียงชื่นชมดังสนั่นห้อง จะไม่ให้ผ่านได้อย่างไรละ ก็เธอแอบจดสูตรคำนวณเข้าไป “ข้อเขียนได้เต็ม ข้อกาผิดสองข้อ เก่งมากครับ ปรบมือให้เพื่อนอีกครั้งหน่อย”

               บอสทั้งดีใจ ทั้งไม่ค่อยปลื้มตัวเองสักเท่าไหร่ ถ้าทำเองทุกข้อจะยินดีมากกว่านี้ แต่ใคร ๆ ก็ทำ ก็นำโพยเข้าไป พอคิดแบบนี้จึงทำให้ไม่รู้สึกผิดมากนัก แอบคิดว่าอาจารย์ทินกรจะแปลกใจหรือไม่นะ สงสัยบ้างไหม ทำไมเธอถึงทำได้เกือบเต็ม แต่ก็ยังดีที่มีเพื่อน ๆ อีกสี่คนได้มากกว่า 45 คะแนน

               บอสคิดว่าอาจารย์ทินกรน่าจะไม่แปลกใจ เพราะบอสและเพื่อนอีกสี่คนที่ได้ท็อปฟอร์ม จัดอยู่ในกลุ่มบุคคลที่เรียนดีที่สุดของห้อง ห้าคนที่เรียนดีที่สุดในรุ่น และของห้อง 1/5 จึงอาจจะไม่เป็นที่น่าแปลกใจเท่าไหร่ อาจารย์ทินกรน่าจะไม่ระแคะระคายใจ และเป็นความลับที่ไม่ลับ เพื่อน ๆ ต่างรู้กันหมด คนที่ไม่ผ่านจริง ๆ น่าจะทดเลขผิดแน่นอน

               สี่วิชาช่วงเช้าบอสผ่านหมด ต่อไปก็มาลุ้นอีกสองสามวิชาช่วงบ่าย และวันต่อ ๆ ไป ผ่านก็ผ่าน ไม่ผ่านก็สอบแก้แค่นั้นเอง

               ในการลุ้นมันช่างหนักอึ้งเสียจริง ถึงแม้จะปลอบใจตัวเองว่าไม่ซีเรียสก็ตาม ตื่นเต้นปนหนักอึ้งในจิตใจ พออาจารย์บอกคะแนนแม้จะไม่ผ่านมันก็รู้สึกโล่งอก เพราะสอบแก้อย่างไรก็ผ่านอยู่แล้ว สอบแก้สอบง่าย ๆ อาจารย์ให้เปิดหนังสือได้ เพราะสงสาร ช่วยเต็มที่ทุกวิชา

                วันนี้ตลอดทั้งวันการพูดคุยกันของเพื่อน ๆ ในห้องล้วนเป็นเรื่องคะแนนสอบทั้งนั้น ใครได้เยอะก็อาจจะโดนกล่าวหาว่าทุจริต ซึ่งมันก็จริง มันก็แค่เป็นการพูดลอย ๆ เพราะคนที่พูดก็ทำเหมือนกัน แค่ไม่มีปัญญาทำให้ได้คะแนนเยอะเท่านั้น

                 สอบกลางภาคผ่านไปด้วยดี มีวิชาเดียวที่ไม่ผ่านคือภาษาอังกฤษนั่นแหละ แต่อาจารย์รังสิตก็พยายามให้ผ่าน นอกนั้นก็คาบเส้น! หมดทุกวิชา มีเพียงไม่กี่วิชาที่ได้ท็อป

                ช่วงสอบเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด แม้จะเครียดขณะสอบ พอสอบเสร็จมันโคตรมีความสุข ได้เลิกเร็ว ได้รวมตัวกันทำกับข้าวกิน บ้านคนนั้นคนนี้ มันเป็นช่วงเวลาอีกเวลาที่สนุกและมีความสุข...