เราไม่เคยคิดว่าเราจะเคยทำร้ายตัวเองได้เลย แต่มันเกิดขึ้นตอนที่เราเครียดมากๆ แล้วหาทางแก้ไขไม่ได้ มันเริ่มมาจากตอนม.6ที่แม่เราป่วยเส้นเลือดในสมองแตก เรากับพ่อต้องทนรับอารมณ์หลายๆอย่างของแม่ น่าจะเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น เราใช้เล็บกรีดเนื้อตัวเองจนเลือดไหล จริงๆไม่ได้ไว้เล็บอะไรแต่ตอนนั้นเราเกาๆจนเลือดไหลออกมาแบบนั้น เราร้องไห้เพราะเจ็บแต่ก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้นเลย  เราดิ่งมาก แต่สุดท้ายมันก็ค่อยๆดีขึ้นค่ะ จนผ่านมาจะสามปีแล้ว แผลนั้นก็ยังไม่หายดี ยิ่งเจอปัญหาในครอบครัวทีไร เราก็จะอยากทำร้าย อยากเกาแผลเป็นนั้นๆ แต่ตอนนี้ เราคิดได้แล้ว เป็นครั้งแรกที่เราร้องไห้ให้กับการกระทำโง่ๆของตัวเอง เราเสียใจอยู่ทุกวัน เราอยากรักและดูแลตัวเองให้มากกว่านี้  เราคือคนที่ควรใส่ใจมากที่สุด 
เราจะไม่ทำร้ายตัวเองอีกแล้ว