สวัสดีค่ะ เนื่องจากตัวเราก่อนหน้านั้นผิดหวังจากแฟนที่กำลังจะแต่งงานกันไป หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นไม่นานประมาณสองเดือนเราก็ตกงานค่ะเพราะพิษจากโควิด บริษัทมีนโยบายลดคนออก ตอนนั้นเราเครียดมากสมัครงานทุกๆที่ที่ทำได้ ไปสัมภาษณ์งานจากที่ต่างๆ กินข้าวไม่ลง น้ำหนักก็ลดลงเรื่อยๆ วันนึงกินข้าวได้มื้อนึง มีครั้งนึงไปสัมภาษณ์งานก็เหมือนโดนเรียกไปรีดข้อมูลเราซึ่งตัวเราเองก็ไม่ได้มีอะไรจะให้เค้าหรอกค่ะพนักงานธรรมดาคนนึงเด็กจบใหม่ที่จบได้ไม่นาน  สัมภาษณ์งานเราเป็นชั่วโมง สุดท้ายบอกไม่รับคนมาจากบริษัทคู่แข่งนี่ค่ะเอาเรซูเม่คืนไป  ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจงั้นเค้าจะเรียกเราสัมภาษณืตั้งแต่แรกทำไม ณ ตอนนั้นเราไม่ได้สนใจจะคู่แข่งอะไร เราสนใจแค่ปากท้องของตัวเอง คนหาเช้ากินค่ำคนนึงที่ต้องการงานเงินมาเลี้ยงตัวเองแค่นั้น ตอนนั้นคิดแต่ว่ามีอะไรอีกมั้ยที่จะถาโถมเข้ามา แม่กับยายที่บ้านก็ให้กำลังใจดีมากบอกว่าไม่ไหวก็กลับบ้านมาอยู่บ้านหางานที่บ้านทำ แต่ตอนนั้นเราก็ขอหางานที่นี่ก่อนเพราะสายเราจบไปงานที่บ้านหายากมากนอกจากจะเป็นครูขอลองพยายามหาดูก่อน เครียดร้องไห้หนักมากแต่ไม่กล้าบอกครอบครัวเพราะกลัวทางบ้านไม่สบายใจ จนสุดท้ายประมาณอาทิตย์กว่าๆเราก็ได้งานที่ใหม่ที่ดีค่ะ ไกลจากที่เก่าไม่มาก เราขอบคุณตัวเองที่พยายาม เราก็คิดว่าชีวิตเรา ณ ตอนนั้นคงจะพอก่อนเรื่องต่างๆที่เข้ามา 
จากนั้นไม่นานเราทำงานที่ใหม่ได้ประมาณสามเดือนเกือบเข้าเดือนที่สี่ เราก็เสียคุณยายไปแบบกระทันหัน ซึ่งเราเจอกันกับยายล่าสุดเดือนกันยาและบอกยายว่าเดือนกุมภาจะไปหานะเพราะปีใหม่เราทำงานอีกทั้งยังโควิดที่ระบาดใหม่รอบสอง ได้แต่คอลคุยกันกับยายใช้โทรศัพท์โทรหาพี่แล้วขอสายยาย ยายก็บอกไม่เป็นไรยายไม่เป็นอะไรหรอกไว้เจอกันได้ เราก็คิดแบบนั้นเพราะยายแข็งแรงไม่เคยป่วยรุนแรง จะมีแต่ปวดข้อกระดูกกับความดัน ตามประสาคนแก่ เพราะแกเป็นคนชอบกินผักกับปลาต้มของมันของทอดแกจะไม่กิน ตรวจเลือดอะไรออกมาดีหมด แม้แต่ฟันยังขาวเรียงสวยแม้จะอายุ79ปีแล้วก็ตาม เราก็ไว้เจอกันบอกคิดถึงยาย อดทนรอวันจะได้เจอ เรารักยายมากค่ะที่สุดของชีวิตเพราะยายเลี้ยงเรามาแต่เด็ก คุณแม่ติดงานทำงานคนเดียวค่อนข้างยุ่ง เราเลยอยู่กับยายมาตลอด จนทำงานถึงได้มาอยู่ที่ กทม วันที่ 25 มค 64 ที่ผ่านมาเราได้รับข่าวร้ายจากทางบ้านว่ายายล้มในห้องน้ำ พอไปส่ง รพ.หมอบอกให้ทำใจ แกไม่ตอบสนองแล้วเลือดคลั่งเยอะ ทางบ้านเลือกที่จะไม่ทรมานยาย ไม่เจาะคอ หรือผ่าตัด เพราะยายอายุมากแล้ว ตอนที่ได้ข่าวคือใจเราแตกสลายเราอยากเป็นคนที่เป็นแทน เรารับไม่ได้ เราคิดว่าอีกนิดก็จะได้กอดได้เจอแล้ว วันที่ 30 มค ยายก็จากไปแบบสงบ เรากลับมาอยู่ห้องคนเดียวที่ กทม เราเอาเสื้อยายมากอดมาหอมแล้วร้องไห้ คิดถึง ทุกวันนี้ยังคิดว่าเหมือนฝันไป เราอยากเจอยายอีกซักครั้ง เราอยากทราบว่าเราควรรับมือกับความเศร้ายังไงไม่ให้ดิ่งไปมากกว่านี้ พูดตามตรงเราเหนื่อยมาก เราอยากหลับไม่อยากรับรู้ความจริง ตื่นมาก็ร้องไห้ ก่อนนอนก็ร้องไห้  พยายามปลงว่าสักวันก็เป็นวันของเรา แต่ตอนนี้ก็ทำใจยาก