เราเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กค่ะ คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องปกติของทุกคน เวลาตั้งใจจะทำอย่างนึงให้สำเร็จ พอไม่สำเร็จก็รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่คาดหวังหรือตั้งใจจะทำอะไร หงุดหงิดแบบไม่เอนจอยในการทำอะไรสักอย่างเลยอ่ะค่ะ พอโตขึ้นเราตั้งใจจะเอาเกรด4 แต่ได้แค่3.5 เราก็จะโมโหมากแบบอย่างทำร้ายข้าวของ อะไรแบบนั้น แต่เราก็ไม่ได้งี่เง่าทำนะคะ เรากลัวว่าพ่อกับแม่จะกังวล (คือเราเป็นลูกคนเล็ก ท่านเลี้ยงเราแบบค่อนข้างไข่ในหินเวลาทำอะไร ท่านก็จะคอยช่วยตลอด เรารู้สึกดีมากแต่ก็รู้สึกกดดันหน่อยๆ รู้สึกเคยตัวแบบเราจะคิดตลอดว่าโตขึ้นจะสามารถทำอะไรด้วยตัวเองได้ไหมเสมอ) พอกลั้นใจไม่ทำเราก็เปลี่ยนมากรี๊ดใส่หมอน เอาหมอนทุบเตียงแทน มันแรงขึ้นหลังจากเราเริ่มเข้ามหาลัยและเริ่มอยู่ตัวคนเดียวค่ะ
ช่วงที่สอบไม่ติดที่ต้องการ เราค่อนข้างผิดหวังแบบมากๆๆๆ ก็เลยเผลอตีทุบตัวเองค่ะ พอเข้ามหาลัยแล้วเกรดไม่ตรงกับที่ตั้งใจก็เริ่มเปลี่ยนมาทำร้ายตัวเองค่ะ เช่นจิก ข่วน ทุบ ตรงที่คนมองไม่เห็น นานๆเข้าพอผิดหวังกับสิ่งที่ตั้งใจหลายๆ มันก็ยิ่งแรงขึ้นแล้วมีแต่ความคิดลบๆตลอด เราห้ามตัวเองเวลาทำแบบนั้นไม่ได้ค่ะ อยู่ๆมันก็เป็นความคิดแล่นมาจริงๆ เรารู้สึกว่าพอเจ็บแล้วมันเป็นการทำโทษตัวเอง บางทีก็เกลียดตัวเองจนอยากตายเลย 
ไม่ทราบว่าทุกคนเป็นแบบนี้เวลาอะไรไม่เป็นตามที่ต้องการบ้างไหมคะ
แบบนี้มันเป็นอาการทางจิตแบบนึงรึเปล่าคะ หรือแค่เครียดมากไปเป็นเรื่องปกติใช่ไหมคะ