.                 "แกร่ก..แกร่ก"
               
                  ที่นี่คือห้องของเจนนี่ ทุกอย่างมืดมิด ไม่อาจรู้ได้เลยว่าข้าวของต่างๆ ถูกวางไว้ตรงไหนยังไง....นั่นก็..จนกว่าเจ้าของห้องจะเปิดไฟแหละนะ...

                   "กรั่ก..กรั่ก"

                    เสียงดังขึ้นพร้อมกับแสงสว่างสีเหลืองนวลของโคมไฟข้างหัวนอน ส่องมาให้เห็นใบหน้าอันงดงามแต่งัวเงียของสาวน้อยคนนึง ผมยาวประบ่า
ของเธอกระเซิงนิดหน่อย ต่อให้เป็นนางฟ้าไหน เมื่อเพิ่งลุกจากเตียงก็คืออีเพิ้งดีๆนี่เอง เธอคือเจนนี่ ผู้มีสีหน้ากังวลอย่างชัดเจน

                   "เสียงอะไรน่ะ..." เจนนี่พึมพำ

                   เสียงที่เธอหมายถึงไม่ใช่เสียง "กรั่ก..กรั่ก" อันนั้นเธอพอรู้ ว่าเป็นเสียงตอนเธอดึงสายโคมไฟ แต่เป็นเสียง "แกร่ก..แกร่ก" อันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอตื่น โอเคนะ "แกร่ก..แกร่ก" นะ ไม่ใช่ "กรั่ก..กรั่ก" 

                     พอเจนนี่ทักไปเท่านั้นแหละ ลมหนาวพัดวูบผ่านเข้าที่หลังของเธอทันที มันเย็นเฉียบเกินกว่าความสามารถของประเทศไทยจะผลิตได้ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ......เธอปิดห้องอยู่......ลมพัดมาจากทางไหนกัน ? 

                    "แล้วนี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย" เจนนี่เอื้อมมือไปหยิบรีโมทที่วางอยู่โต๊ะเดียวกับโคมไฟ กวาดสายตาจากเลขเจ็ดตัวใหญ่ลงมาด้านล่างเจอตัวเลขสามหลักระบุว่า สามสี่ห้า...สามสี่หก.. ตีสามสามสิบหก เป็น
คำต....

                    "แกร่ก..แกร่ก.....แกร่ก"

                    เสียงดังขึ้นอีกแล้ว!! มันมาจากทางไหนกัน...เจนนี่รวบรวมความทรงจำว่าเมื่อกี้เธอได้ยินเสียงจากทางไหน....ตรงหน้าต่างนั่น!...ใช่แล้ว

                    เจนนี่หันไปทางหน้าต่างระเบียง มีม่านผ้าบังอยู่ทว่าพอให้มองทะลุผ่านไปข้างนอกได้ แล้วภาพเงาที่เธอเห็น...แทบไม่อยากเชื่อสายตา..

                    มันคือภาพเงาคน! ที่แอบอยู่ข้างหน้าต่าง เห็นเลาๆว่าเป็นชุดคลุมสีขาวและเหมือนจะมีผมยาวลงมาถึงบ่... "แกร่ก..แกร่ก แกร่กแกร่ก" เสียงดังถี่มาจากตรงนั้นทันที

                   "นั่นคใขร !!" เจนนี่ตวาด เสียงแหลมและหลงสูงตอนท้ายนิดหน่อย มันคือปัญหาของคนเพิ่งตื่นนอนไงเข้าใจมั้ย? 

                   "..........."

                   ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับ.... แหงล่ะ ห้องของเจนนี่อยู่บนชั้น 36 ของคอนโดย่านกลางใจเมือง ติดรถไฟฟ้าด้วยนะ เดินทางสะดวกสบายไม่ว่าจะไปห้างไปเรียน ใครสนใจเช่าต่อยังไงทิ้งข้อความหลังไ... "แกร่กๆๆ" เสียงนี่ก็ไม่ยอมหยุดสักที นี่มันใครกันเนี่ย!? ขึ้นมาถึงนี่ได้ไง เจนนี่คิด

                   ไม่ได้การล่ะ...เจนนี่ใจดีสู้เสือ เธอฉวยอะไรก็ได้ที่ใกล้มือที่สุด...ได้มาเป็นกระป๋องแป้งเด็กที่ใช้ทาหน้าตอนกลางคืน แล้วลุกขึ้นเดินดุ่มไปยังประตูระเบียงทันที

                   ลมเย็นยะเยือกยังซัดวูบเข้าที่หลังของเธออีกครั้ง เจนนี่ขนลุกซู่....ความกลัวเข้าเยือนย่ำ แต่จะให้ทำยังไงได้ เธอเลือกมาอยู่ตัวคนเดียวเอง ต้องสะสางปัญหาคนเดียวให้ได้ เจนนี่ต้องสู้กับมัน ไม่ว่าจะเป็นผีหรือคนก็ตาม....

                  รวบรวมความกล้าได้เช่นนั้นแล้ว เธอจึงเอื้อมมือจับประตูบานเลื่อนแล้วเปิดมันอย่างแรง!

                  "ฟาบบ...ปึ้งง!!"

                  เจนนี่โผทะยานออกไปนอกระเบียงดั่งนกกระสา พร้อมกับหันขวับมาที่ต้นทางของเงาร่างนั้นที่เธอเห็นแอบอยู่ริมหน้าต่าง....

                  ร่างของชุดเดรสสีขาวลายลูกไม้ ลอยแกว่งไปแกว่งมาเล็กน้อย ตามแรงไกวของไม้แขวน ยกทรงที่ห้อยเหน็บไว้ตรงหัวไม้เพื่อความประหยัดไม้แขวนที่ไม่ค่อยมีพอใช้ ลมอบอ้าวของเมืองกรุงพัดเข้ามาปะทะให้ร่างนั้นกระแทกกับขอบหน้าต่างเบาๆ แต่ดังพอให้เกิดเสียง "แกร่ก..แกร่ก" .......ลืมเก็บ...... เจนนี่คิด สั้นและกระชับ

                  "ดาวดวงโน้นสวยจัง ต้องเป็นดาวศุกร์แน่ๆเลย" เจนนี่พูดโพล่งขึ้นมา พร้อมกับชี้ไปบนท้องฟ้าที่ไม่มีแสงดาวอะไรซักดวงตรงทิศนั้น มืดสนิท.... เจนนี่ยิ้มกว้าง.. ลมเย็นยะเยือกจากภายในห้องยังคงถาโถมผ่านประตูระเบียงที่เปิดอ้าซ่าเข้าที่หลังเธออย่างไม่หยุดหย่อน......

                  ใครสนใจเช่าคอนโดหลังไมค์มาได้นะ

---

"มึนจีดปรัศนี" คือเรื่องสั้นปัญญาอ่อนที่เล่าเรื่องผ่านชีวิตของเจนนี่ สาวน้อยสุดเกรียนเป็นตอนๆ แนว slice of life ผสม horror มั่งไม่เร่อมั่ง comedy มั่งไม่ดี้มั่ง ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบค่ะ ถ้ามีอ่ะนะ 55555555 (ใจจริงคือแต่งไว้อ่านเล่นเองอ่ะแหละ)แ