เราคบกับแฟนมาอีก4วันจะครบรอบ3ปีแล้วคบกันตั้งแต่ ม.4 ผ่านอะไรกันมาเยอะมากผูกพันธ์มาก ความทรงจำดีๆก็เยอะมาก แต่เรื่องราวที่ไม่ค่อยดีก็จะเยอะพอสมควร ผมกับเขาจะเข้ากันไม่ได้หลายๆอย่าง ทั้งความคิด ความต้องการความชอบ มักขัดแย้งกันบ่อยๆ แต่เขาก็ยังทำตัวน่ารักและดีกับผมมาตลอด แต่ว่าเพราะความไม่เข้ากันหลายๆอย่างทำให้ผมเริ่มน้อยลงทุกวัน(ผมก็ชอบอยู่กับเพื่อนมากกว่าด้วยแหละ) พอมาช่วงหลังๆเหมือนว่าผมจะหมดรักเขาเพราะอะไรหลายๆอย่างคิดว่าอยากจะเจอคนที่ดีกว่านี้ที่อาจจะเข้ากับเรามีความตรงกันที่มากกว่านี้ ในขณะที่ผมพยายามออกห่างจากเขา เขาก็ยังดีกับผมเหมือนเดิมมาตลอด และเขาก็เริ่มรู้ว่าผมอยากออกไปจะเขา ผมก็เคยบอกว่าอยากพอแค่นี้ แต่เขาก็บอกว่ายังอยากมีผมอยู่ในชีวิตนะ สุดท้ายเมื่อวานที่ผ่านมาผมบอกเขาจริงจังว่าเราพอแค่นี้เถอะ เขาก็บอกกลับมาว่า กะว่าจะมาบอกเหมือนกันนะว่าเลิกกันเถอะ เพราะเขาเข้าใจว่า อยู่แบบนี่ต่อไปก็คงไม่ดีขึ้น ตัวผมเองคงไม่ได้ต้องการที่จะมีเขาอยู่อีกต่อไป และ ยังอยากที่จะใช้ชีวิตสนุกกับเพื่อนมากกว่าการที่ต้องมีแฟน เขาเลยเลือกจะเดินออกมาเอง เขาใจกล้ามากกว่าผมอีก ที่กล้าบอกกับผมเองว่าจะไป พอเลิกกันเราเลยตกลงกันว่าจะใช้เวลาที่เหลือของคืนนี้เป็นคืนสุดท้าย หาไรกิน เล่นนู้นนี่ เหมือนทุกๆวันที่คบกัน
แต่ ผมกลับไม่อยากให้มันเป็นหมดคืนนี้ไปเลย ทั้งๆเฝ้ารอเวลานี้มาตลอดที่จะได้เลิกกัน ไม่อยากให้มันเป็นวันสุดท้าย ได้แต่คิดว่าเขาไปเจอคนใหม่ๆที่ดีกว่านี้ก็ดีแล้ว ทำไมต้องเสียใจเมื่อเขาจะไปเจออะไรที่ดีกว่านี้ ก่อนจากกันเขาก็บอกว่า เป็นห่วงเสมอนะ มีปัญหาอะไรอย่าคิดมาก ทักมาได้เสมอเลยนะ แล้วก็กอดกันเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งสถานที่ที่บอกเลิกกันคือสถานที่เดียวกับที่ตกลงคบกัน ผมเดินไปส่งเขาขึ้นรถกลับ แล้ว มานั่งร้องไห้ตรงที่บอกเลิกกัน
.
.
.
มีใครพอจะอธิบายได้ไหมว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรซึ่งมันแย่มากๆ