ที่บ้านเป็นคนจีน เราเป็นลูกบุญธรรม ตอนนี้อายุ 26 แล้ว แต่ที่บ้านไม่ค่อยพูดดีกับเราเท่าไหร่ และก็โดนน้าสะใภ้และลูกเขาดูถูกว่าเราไม่ใช่คนในครอบครัวเขาแค่นี้เราก็เจ็บพอแล้ว ตอนเราจะไปเที่ยวกับเพื่อน หรือทำอะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัวชอบว่าเราเห็นแก่ตัวหรือห้าม เราอยู่กับอี๊และแม่ อายุ 70 กันแล้ว แต่ยังขายของเยอะมากเป็นร้านโชห่วย เรื่องในบ้านก็ไม่ให้เราจัดการอะไรด้วยตัวเองเลย เอกสารต่างๆที่สำคัญเกี่ยวกับเราก็ยังไม่เคยเห็นเหมือน ตอนขายของเราก็ไม่มีสิทธิ์นั่งเก๊ะเลย ทำหน้าที่เดียวกับลูกน้องพม่าได้เงินเท่าพม่าเลย แต่อีกใจเราก็อยากให้เขาสบายในความคิดเรา เขามีเงินเก็บกันเยอะ เราอยากให้เขาซื้อรถให้ เวลาไปไหนจะไม่ลำบาก แต่พอถึงเวลาให้ช่วยก็พูดห้วนๆให้เราไปเรียกแท๊กซี่ดิ้ ไปแต่เช้าทั้งที่ข้าวเราก็ยังไม่ได้กิน บางทีเราอึดอัดว่าเขาต้องการแค่คนดูแลตอนแก่อย่างเดียวใช่มั้ย แล้วแบบนี้เราจะอยู่ยังไงต่อไปในอนาคต เช่นตอนเขาไม่อยู่แล้ว เราก็จะไม่สามารถจัดการของหรือเอกสารได้ถ้าเขาไม่อนุญาต​ทั้งน้อยใจทั้งเป็นห่วง พอมีทางออกยังไงบ้างคะ