คือเรื่องมีอยู่ว่าตั้งเเต่เราขึ้นมัธยมมา พ่อเเม่ก็เริ่มด่าเราด้วยคำพูดเเรงขึ้นๆ มีคำหยาบด้วยซึ่งเราเเบบ ไม่โอเคเลย โอ้ยไม่คิดว่าพิมพ์ไปจะร้องไห้ไปนะเนี่ย ยังไม่เข้าเรื่องเลยร้องไห้เเล้ว คืออย่างวันนี้อ่ะ เราส่งงานเเล้วเเต่ในระบบของโรงเรียนอ่ะ มันขึ้นว่าทำไม่ครบเเล้วทีนี้อ่ะ พ่อเราก็เข้าไปดูพอดีเเล้วพ่อเราก็เห็น พ่อเราก็บอกเเม่เรา เเม่เราก็เลยเรียกไปหา คือตอนเดินไปคือ เตรียมใจไว้เรียบร้อยเเล้วอ่ะว่าต้องมีเรื่องอะไร เเล้วก็ต้องโดนด่าเเน่ๆเลย พอเราเดินเข้าไป มันก็เป็นอย่างที่เราคิด พ่อเราก็เริ่มด่าเราไปเรื่อยๆ จนมันเเรงขึ้นๆ เราพยายามอธิบายเหตุผลเเล้ว ว่าจริงๆตอบครบหมดเเล้ว เเล้วคือตอนเรากดส่งงานอ่ะ น้องเราก็อยู่ด้วย เราก็เลยพยายามบอกพ่อว่าเนี่ยป๊าลองไปถามน้องดู ว่าหนูทำเเล้ว เเต่พ่อเราไม่ยอมฟังเหตุผลหรือรับฟังเราเลย พ่อด่าเราด้วยคำๆนึงที่เราคิดว่าเเบบ มันควรเอามาด่าลูกตัวเองเเบบนี้อ่อ คือพ่อเราพูดว่า เห็นอนาคตเราเเล้ว โตไปเชื่อเหอะเป็นขอทานเเน่ เราคือเเบบ ตอนเเรกเราก็ไม่ได้ร้องไห้อะไรนะ เเต่พอพ่อพูดประโยคนั้นขึ้นมาคือ เราพูดไม่ออกเลยอ่ะ น้ำตาเราก็ไหลออกมาโดยที่เราไม่รู้ตัวเลย เเล้วพ่อเราก็ด่าเราต่อว่าเราสตอ ซึ่งสำหรับเรานะ เราว่าไม่ควรจะใช้ตำด่าเเบบนี้กับเราเลย คือพ่อยังเห็นเราเป็นลูกอยู่มั้ยอ่ะ เเม่เราก็เดินมาบอกว่าเราเนรคุณ เราไม่ได้มองว่าตัวเองจะถูกเสมอไป เเต่คือเมื่อมันเกิดปัญหาอะไร ก็ควรปรับความเข้าใจกันเเล้วรับฟังกันมั้ยอ่ะ เรารู้ตัวว่าเราก็ผิด เพราะเราไม่รอบคอบก่อน คือตอนนี้เครียดมาก หมดกำลังใจมากๆ อยากจะมาปรึกษาทุกคนว่าเราควรทำยังไงดี ตอนนี้สำหรับเราครอบครัวจะไม่ใช่safe zoneอีกต่อไป ยิ่งอยู่ไปทุกวันยิ่งรู้สึกว่าเราไร้ค่า ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ในเมื่อขนาดพ่อเเม่ยังไม่รับฟังเราเลย เเล้วเหมือนไอคำพูดที่พ่อเราบอกว่าโตไปเป็นขอทานเเน่ๆ มันตัดกำลังใจไปเลยอ่ะ ตอนนี้เราก็ได้เเต่พยายามทำให้ดีที่สุด ทำให้พ่อเเม่รู้ว่า เราก็ทำได้ เราจะไม่ใช่ขอทานเเน่ๆ ตอนนี้เราคิดเเค่ว่า เราจะทำให้เค้าเห็นว่าเราก็ทำได้ อย่ามาดูถูกเรา มันจะเป็นเเรงผลักดันที่ทำให้เราได้ทำตามความฝัน ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ขอบคุณมากจริงๆ ถ้ามีวิธีคลายเครียดอะไร หรือวิธีเเก้ปัญหา ฝากตอบหน่อยนะคะ