คือชีวิตหนูก็มีดีบ้างไม่ดีบ้าง เเต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ดีอะเเหล่ะ  มีเเต่ชีวิตครอบครัว งาน ฯลฯ เเต่ที่จะมาระบายความในใจออกมาอะมันค่อนข้างมีเยอะ ด้วยความที่เป็นคน  sensitive ด้วยก็นั่นเเหล่ะ มะ มาระบายกัน | ช่วงนี้เครียดๆ ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ เงียบๆ เก็บตัวอยู่เเต่ในห้อง เพราะอะไรรู้ปะ คือปกติอะเราเป็นคนที่เเบบอ่อนไหวไง โดนว่าอะไรก็น่ำตาไหลจะร้องไห้ เเละคือบ่อยนะ ครูว่านิดๆหน่อยก็จะร้อง ขนาดครู ล้อเล่นนะ เเละสิ่งที่ทำให้ร้องไห้จริงๆคือ ( พ่อเเม่ ) พ่อปกติ เเกจะเป็นคนลั้นลา ร่าเริงอะ เเต่เเกเริ่มเปลี่ยนไป คือ เเกจะใส่อารมณ์ใส่เรามากขึ้น ทำอะไรไม่หนังใจก็ ตะคอกใส่ ดุใส่ ก็มีบางครั้งที่เรากำลังจะเก็บโทรศัพท์ใช่ปะ เเกเดินมาเเละทุบประตูเเรงมากอะ เเถมเเกก็ตะคอกใส่ว่า ให้มาเก็บโทรศัพท์เเบบดังมาก คือเราตกใจเเล้วคือน้ำตาไหลนิดหน่อยอะ เราพยายามจะไม่ร้องเเต่ก็ร้องเหมือนเดิม มันคุมไม่ได้อะ เราเก็บโทรศัพท์ปุ๊บเล้วเข้าไปในห้องตัวเองก็ ร้องไห้หนักเลย คือมันฝังใจอะ มันเก็บกด อะตัดมาที่เเม่ คือเเม่เราก็จะพูดจาเบาๆค่อยๆเป็นค่อยๆไป เเต่เเกก็เปลี่ยนไป อารมณ์เเกเปลี่ยนมากกว่า คือจะดีบ้างไม่ดีบ้าง เเกพูดอะไรไปก็เถียงไม่ได้นะ ขึ้นเสียงใส่ เเบบ นี่ก็เถียงอยู่นั่งเเหล่ะ , เถียงอะไรนักหนา เเถม 2 มาตรฐานด้วยนะ อยู่กับเราพูดจาหยาบๆใส่ พออยู่กับเพื่อนก็พูดจาหวานๆ พูดหยอกล้อกับเพ้อน ตลกกับเพื่อน มีเวลาให้เพื่อน เเต่เเกไม่มีเวลาให้เรา เราพูดล้อเล่น ตลกนิดหน่อย เเม่ก็ดุไปว่า ทำตัวให้มันดีๆหน่อย ทีเพื่อนไม่พูดงี้หรอก ขำไปเพื่อน คือเเบบ เหมือนเป็นตัวประกอบมากกว่าอะ เเถมพ่อเเม่เเบบนี้นะ เราร้องไห้ เเทนที่จะมาปลอบใจ ดันมาบ่นใส่ว่าร้องทำไม เเบบขึ้นเสียงใส่อะ อุตส่าห์ตั้งใจเรียน เรียนที่จะเรียนได้ ก็ไม่มีผลตอบเเทนอะไร ไม่มีคำชมออกมาจากปาก มีเเต่ในโซเชียล สภาพคือเเบบ ทำอะไรไม่หนังใจพ่อเเม่อะ คำปลอบใจไม่มี กำลังใจไม่มี คำชมไม่มี พูดจาดีๆไม่มี เเต่พ่อเเม่คนอื่นไม่ใช่เเบบนี้อะ พ่อเเม่ทุกคนต่างก็ชมลูกๆของเขา เเต่เราไม่ เราไม่มีอะไรเลยในชีวิต อยู่เเต่ในห้อง ไปไหนไม่ได้ ตามใจนะ เเต่ไม่ปล่อย เคยคิดอยู่ครั้งหนึ่งมันนานเเล้วเเหล่ะ เราเคยคิดว่า ถ้าหนีออกจากบ้านเเละไปอยู่บ้านเพื่อนจะเป็นยังไง พ่อเเม่จะตามกลับบ้านไหม พ่อเเม่จะดุจะด่าไหม หรือพ่อเเม่จะปล่อยเลย ถ้าพ่อเเม่ปล่อยก็ดีนะ ตามความคิด บางคนถ้าไม่มีพ่อเเม่มันจะคิดถึง อันนั้นก็เคยคิด เเต่ความรู้สึกมันยังฝังใจอยู่ เราพยามยามจะไม่จำคำเหล่านั้นเเต่มันติดตาติดใจ ฝังใจไปเเล้ว เเต่เราก็จะค่อยๆโตไป รอชีวิตที่จะมาถึง 
รอความอิสระมา ตอนนี้เรายังไปไหนไม่ได้ เปรียบเสมือนคุก ถ้าเราทนอีกหน่อยเราก็จะพ้นจากคุกนี้ไป เเต่ตอนนี้เรายังเด็ก พ่อเเม่อาจจะเป็นห่วง อันนี้เราเข้าใจ เเต่ในอีกความคิดหนึ่ง เราไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้น คิดเเต่ความฝันของตนเอง คิดเเต่ว่า จะได้พ้นจากคุกพวกนี้เมื่อไหร่ เเละเราก็ต้องรอไปยาวๆ จนกว่าจะถึง มหาลัย ชีวิตจะเริ่มอิสระ 19ก็ บรรลุนิติภาวะแล้ว เเต่ก็เถอะ ชีวิตเรามันเเย่บ้างสำหรับบางคน เเละดีบ้าง สำหรับบางคน มันอาจจะมีผิดมีถูกบ้าง ลองดูสิ เด็กเป็นซึมเศร้า เเต่ก็หายได้เพราะใครบางคน ที่อาจจะเป็นพ่อเเม่ ไม่ก็คนอื่น เเต่บางคนอาจจะไม่หาย ยังไงก็เถอะนะ ชีวิตเรามันอยู่ยาก ไม่เหมือนคนอื่นหรอก ไม่มีความสุขเลยในชีวิตนี่ ไม่มีเลย สิ่งเดียวที่สามารถทำให้มีความสุขได้ คือ คำชม คำปลอบใจ นั่นเเหล่ะทำให้ชีวิตเราดี เรารู้ว่าทุกคนก็เคยมีความรู้สึกอย่างงั้น เเต่ต้องสู้เว้ย ทนอีกหน่อย วัน1อาจจะมีปัญหาเยอะสำหรับเราเเละบางคน เเต่เราต้องสู้ อดทนไว้ เราต้องพยามยามควบคุมอารมณ์ไว้ ( เเค่นี้นะคะขอบคุณค่ะ คำไหนผิดก็ขอโทษด้วยนะคะ ถ้ามีเรื่องไหนที่ วนไปวนมาสับสนก็ขอโทษด้วยนะคะ )