ตามหัวข้อเลยค่ะเรามีปัญหาด้านความรัก​ รู้สึกว่าเรากับแฟนจะไปกันไม่รอดต้องขออธิบายก่อนนะคะเราอายุ21ปีแฟนเราอายุ23ปี​ คบกันมาได้6ปีพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรู้ ปัญหามันอยู่ที่ว่าเราเป็นคนงี่เง่าขี้หึงมากๆ​ ผญ.มาคอมเมนต์ในเฟสแฟนเราเราก็เริ่มไม่พอใจก็ถามว่าใครๆทำไมต้องมาเมนต์บลาๆ​เวลาไปไหนมาไหนเราก็ให้เขาถ่ายรูปรายงานตลอด​ ไปไหนมาไหนต้องบอก​ โทรไปต้องรับแต่เราว่าเราก็มีเหตุผลของเราเหมือนกัน​ ทำไมไปไหนมาไหนต้องถ่ายรูปรายงาน​เพราะเขาเคยโกหกเราว่าไปทำธุระกับแม่สุดท้ายเขาไปบ้านผญ.คนอื่นเราเองก็ให้อภัย​ แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็จับได้ตลอดว่าเขาคุยกับคนอื่นไปมีคนอื่นบ้างแต่สุดท้ายเขาให้เหตุผลเราว่าตอนที่เขาไม่ได้ทำอะไรไม่ได้คุยกับคนอื่นไปมีคนอื่นจะมาหาเรื่องเขาทำไม​  เขาบอกว่าเราทำตัวน่าเบื่อเห็นแก่ตัวเวลาจะไปบ้านเขาเขาก็มารับมาส่งตลอด(บ้านเรากับแฟนห่างกันเกือบ20โลไม่รวมขากลับ)​ชอบงี่เง่าปันญาอ่อนซึ่งอันนี้เราก็รุ้ว่าเราผิดจริงงี่เง่าปัญญาอ่อนจริงๆ​ แต่เราก็พยายามที่จะลดความงี่เง่าของเราลงแต่เราก็ทำไม่ได้เรารู้สึกไม่แฟร์ว่าทำไมเราต้องเปลี่ยนในขณะที่เขายังทำตัวเหมือนเดิม​ ซึ่งตอนนี้เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้มากๆร้องไห้เพราะเรื่องนี้เกือบทุกวันเราต้องมาคอยระแวงว่าผญ.คนไหนจะมาวุ่นวายเราเบื่อมากเลยอยากจะพักมากๆรุ้สึกเสียใจที่สุดแล้วเราก็รู้สึกแค้นเขามาก​ อยากทำให้ชีวิตเขาอยากทำให้ผญ.พวกนั้นตายๆไปสะทั้งๆที่ตลอดเวลาที่คบกันเราไม่เคยคุยกับคนอื่นเลยขนาดเพื่อนเราที่เขาไม่ชอบเรายังยอมห่างๆออกมาไม่ค่อยติดต่อกันเหมือนเมื่อก่อนยอมเปลี่ยนไสตร์การแต่งตัวใส่แค่เสื้อยื้ดกางเกงผ้าร่มไม่อยากไห้แต่งหน้าเราก็ไม่แต่งมีแต่งบ้างเวลาไปข้างนอก​  นอกจากเรื่องผญ.แล้วเขาดีทุกอย่างแต่ตอนนี้เราอยากที่จะพักหัวใจตัวเองบ้างรุ้สึกเหนื่อยเหลื่อเกินอยากจะเลิกแต่เรากลับทำไม่ได้เรารุ้สึกว่าการจะเลิกกับเขามายากมากเราไม่ได้เสียดายเวลา​ เราอยากไห้เขาเข้าใจเราบ้างว่าเราเหนื่อยแค่ไหนเคยคิดจะฆ่าตัวตายด้วยซ้ำแต่พอนึกถึงคนในครอบครัวเราก็ทำไม่ได้ตอนนี้อยากที่จะเลิกกลับทำไม่ได้พอจะเลิกกะนจริงๆภาพเก่าๆที่มีความรู้สึกดีๆให้กันมันก็โผล่มาตลอด​ พยายามปลอบใจตัวเองว่าผช.ที่เพอเฟ็กไม่มีในโลกไม่มีผช.คนไหนคบกับแฟนแล้วไม่มีคนอื่นไม่คุยกับคนอื่น​ ไม่มีเจ้าชายในนิยายที่จะรักนางเอกเพียงคนเดียวเพราะนี้คือชีวิตจริง​
.
.
.
.ปล.มีคำผิดบ้างขออภัยเนื่องจากพิมไปร้องไป