ครั้งแรกที่มีอาการแบบนี้จำความได้คือตอน ป.4ค่ะ ตอนนั้นครอบครัวมีปันหาพ่อแม่หนูแยกทางกันเลยส่งตัวหนูไปอยู่กับป้าที่ ตจว.
พออยู่มาได้สักพักหนูโดนบังคับทุกอย่างชีวิตต้องอยู่ในกรอบหนูเห็นเด็กคนอื่นได้วิ่งเล่นสนุกสนานแต่ตัวหนูตอนนั้นไม่เหมือนเด็กคนอื่นเลย
จะทำอะไนต้องคอยระแวงทุกอย่างว่าจะโดนตีไหม หนูโดนตีแบบหนักมาก หนูรู้สึกอึดอัดแล้วความรู้สึกแบบไม่อยากเจอใคร ไม่อยากได้ยินเสียงใคร อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ หนูจำได้ว่าหนูนั่งอยู่ในห้องเก็บของปิดทุกอย่าง ปิดพัดลม ปิดทีวี ไม่อยากได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจตัวเอง พอได้ยินเสียงอะไรมากรัทบคือหนูอยากจะร้องไห้ออกมาทันที หนูรู้สึกว่าหนูเหนื่อย อึดอัดไม่เคยได้ความรักความอบอุ่นตอนนั้นหนูอยู่ ป.4ค่ะ ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้หนูอายุ19 หนูยังรู้สึกแบบนั้นอยู่บ้างครั้งเวลาผิดหวังอะไรมากๆมันร้องไห้เหมือนใจจะขาดเลยค่ะร้องไม่มีเสียงแต่มันรู้สึกอยู่ข้างในเหมือนทนไม่ไหว เหมือนอยากตายไปข้างนึง หนูร้องไห้ง่ายมากๆหนูอ่อนไหวกับทุกเรื่อง หนูรู้สึกผิดหวังกับอะไรสักอย่างหนูจะจมอยู่แบบนั้นเพราะพูดกับใครไม่เคยได้ไม่มีคนรับฟัง พูดกับคนที่ไม่เข้าใจหนูยิ่งเหนื่อย จนท้อกับชีวิตทำไมไม่มีใครเข้าใจทำไมมองว่าสิ่งที่หนูเป็นอยู่มันไร้สาระ หนูเครียดจนแบบที่ว่าปวดหัวจนต้องบีบหัวเลยค่ะมันปวดมากๆแบบนอนไม่หลับยิ่งร้องไห้ เครียดจนอ้วก ตื่นมาก็วนมาคิดเรื่องเดิมๆอีก หนูควรทำยังไงดีคะ เสี่ยงเป็นโรคอะไรมั้ย