บทที่ 2 แก้ว

.

                        -อีแก้ว อีแก้ว แม่ให้มาเรียกกลับบ้าน เร็วเร็ว- เสียงร้องเรียกดังแหลมแสบแก้วหูของเด็กหญิงวัยสิบขวบสองคน ผลัดกันพูด ผลัดกันตะโกน คร่อมอยู่บนจักรยานคันเก่าสนิมเกรอะกรังจนไม่รู้ว่ามันเคยเป็นสีใดมาก่อน พวกเธอจอดรถไว้ริมแคร่ไม้ไผ่ที่วางตั้งอย่างโดดเดี่ยวใต้ต้นมะยม ลูกมะยมดกเต็มต้นร่วงหล่นลงมาบนพื้น เน่าบ้าง ดีพอหยิบกินอยู่ได้บ้าง เด็กทั้งสองช่วยกันปีนแคร่เด็ดดึงลูกมะยมทั้งหลายจากกิ่งที่อยู่ใกล้มือให้ได้มากที่สุด โกยกอบใส่กระเป๋าเสื้อ ใส่กระเป๋ากางเกงจนตุงล้น เด็กหญิงผมสั้นหน้าม้า ตาหยี หยิบมะยมใส่ปาก หน้าตาของเธอเหยเกบ่งบอกรสชาติเปรี้ยวปรี๊ดได้เป็นอย่างดี หากมีพริกเกลือกินแกล้มกับมันสักนิดก็คงจะเข็ดฟันน่าดู พวกเธอคิด

                        ฟางเส้นสีน้ำตาลอ่อนและเข้มร่วงหล่นจากยอดสูงลงบนกระหม่อมน้อยๆ ของเด็กสาวคนหนึ่ง เธอปัดเป่าออกเบาๆ ก่อนจะลุกเดินออกมาจากหลังกองฟางที่เธอซ่อนแอบ กองฟางสองกอง สูงกว่าพ่อยืนตัวตรงยืดแขนชู มันอยู่ไม่ไกลจากแคร่ไผ่ใต้ต้นมะยมที่เด็กสาวสองคนกำลังนั่งเตะขาเล่น ฟางข้าวคันติดหัวและเสื้อผ้าของเธอ หน้าตาบูดบึ้งไม่รับแขก เธออยากจะอยู่ในบ้านที่กว้างวิลิศมาหราและร้านค้าของชำที่มีอุปกรณ์สุดล้ำช่วยขาย โลกในจินตนาการไร้ขอบแดนของเธอหลังกองฟางได้นานกว่านี้

                         แก้ว เก็บถุงพลาสติกใบหนึ่งที่เต็มไปด้วยตุ๊กตากระดาษวางไว้หน้าตะแกรงรถจักรยาน ของเล่นสุดรักแสนหวงที่น้าปิ่นซื้อมาฝากเมื่อหลายเดือนก่อน เมื่อครั้งเธอกลับมาเยี่ยมบ้าน น้องสาวคนเดียวของแม่ ตุ๊กตากระดาษสองตัว ตัวหนึ่งผมสั้นหยิกสีทอง นัยน์ตาสีน้ำเงินคราม ยืนบิดด้วยท่าทางเอียงอาย และอีกตัวหนึ่งที่ผมยาวเลยไหล่สีน้ำตาลเข้มเฉกเช่นเดียวกับดวงตา มีเสื้อผ้ากระดาษหลากหลายแบบให้เปลี่ยนหกเจ็ดชุด ชุดนอน ชุดราตรี ชุดจ่ายตลาด และชุดไหว้น้ำที่รูปทรงไม่ต่างไปจากชั้นใน มีกระเป๋าหนังถือสองใบไว้ผลัดเปลี่ยน แว่นตาสองอัน แว่นกันแดดกับแว่นสายตา และรองเท้าสามคู่ รองเท้าส้นสูงสองคู่ และรองเท้าผ้าใบ เธออยู่กับเพื่อนไร้ลมหายใจเหล่านี้ในโลกของเธอได้โดยไม่มีวันเบื่อ พวกเขาไม่รู้ ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อประตูบานใสหลังกองฟางเปิดออก เพื่อนกระดาษจะเดินดาหน้าเข้ามาทักทายเธอ

                         -สวัสดีแก้ว วันนี้จะให้ฉันเป็นอะไรดีจ๊ะ เป็นคุณหมอหรือเป็นคุณพยาบาล เธอต้องแต่งตัวฉันให้สวยๆ นะ- เสียงแว่วหวานเป็นบทตอนดังก้องอยู่ในหัว เธอจินตนาการถึงเพื่อนๆ บางครั้งเธอก็แสร้งว่าตนคือตุ๊กตาตัวใดตัวหนึ่งที่แต่งตัวสวยที่สุด น้าปิ่นกลับมาหมู่บ้านปีละสองครั้ง เธอหวังว่าคราวหน้าน้าสาวจะพาเพื่อนใหม่มาพบเจอเธออีก

                          เด็กหญิงผมสั้น ผิวพรรณคล้ำแดด กางเกงขาสั้นสีเขียวซีดตัวเก่าเผยให้เห็นเรียวขาที่ผอมโย่งเก้งก้าง เธอสูงขึ้นกว่าปีที่แล้วจนน้าสาวจำแทบไม่ได้ จักรยานที่เคยขี่มานานก็ดูเล็กลงไปเรื่อยๆ แก้วม้วนเสื่อกกอย่างลวกๆ หยิบเชือกฟางในกระเป๋ากางเกงออกมามัดเสื่อแน่น เธอแขวนมันไว้ที่แฮนด์จับจักรยาน และเริ่มปั่นมันออกไปพร้อมกับเด็กสาวสองคนที่มาตะโกนเรียกตามเธออยู่เมื่อครู่นี้

  ----------------------------------------------------------------------

บทที่ 1 เก่ง https://ppantip.com/topic/40460864