การนั่งสมาธิจนถึงสภาวะธรรม คือ การใช้สติตั้งมั่นอยู่กับอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่ง ให้ตัวรู้ คือ ความรู้กาย รู้ลมหายใจเด่นชัดขึ้นมา เมื่อตัวรู้เด่นชัดมากขึ้นเรื่อยๆ จะรู้ทั้งกายอะไรก็มากระทบกายก็จะรู้สึกตัวทั่วพร้อมถ้าเอาสติมาวางไว้ที่กาย ถ้าเอาสติวางไว้ที่ลมหายใจก็จะรู้ลมหายใจ

เมื่อตัวรู้เด่น ลมหายใจที่ผ่านเข้ากายจะซาบซ่านไปทั้งกายทุกอนูรูขุมขน อาจจะรู้สึกขนลุก ขนผอง น้ำตาไหล ตัวขยายหรือซาบซ่านทั้งตัว หลังจากนั้นจะเกิดความสุขแผ่ไปทุกอนูร่างกาย สุขแบบไม่มีสุขใดในโลกเสมอเหมือนเอาอะไรในโลกมาแลกความสุขก็ไม่ยอม

ลมหายใจและกายจะค่อยๆละเลียด แผ่วเบา แล้วดับหายไปผสมผสานไปกับความว่าง เหลือแต่ดวงจิตตั้งมั่น อารมณ์อุเบกขา คือ ไม่สุข ไม่ทุกข์ ตั้งอยู่ที่ฐานของจิตท่ามกลางความว่างนั้น ว่างคือ ว่างจริงๆ ไม่มีแสง ไม่มีนิมิต ไม่มีกาย ไม่มีลมหายใจ ไม่มีความคิดมีแต่สติอยู่กับจิตตั้งมั่นและอุเบกขา เหมือนจิตอยู่ท่ามกลางความว่าง นั่นคือ สภาวะธรรม คือ แท้จริงแล้วไม่มีอะไรเลย... ทั้งร่างกายและความคิด