เพื่อนๆเคยน้อยใจคนที่บ้านมั้ยครับ เเล้วเป็นเรื่องประมาณไหน เเล้วปกติจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง เเล้วถ้าต้องเจอเรื่องเเบบนี้จะเเก้ปัญหายังไง
1.ค่ากิน ค่าของใช้ โดยส่วนตัวผมมองว่าเป็นหน้าที่ของพ่อเเม่ เเต่ที่บ้านผมกลับพูดว่า ทำไมไม่ประหยัดบ้างงั้นงี้ คือต้องบอกเลยครับว่าผมเป็นคนไม่ค่อยเที่ยว ได้ค่าขนมน้อยสุดในคณะเเล้วมั้งครับ 555 ได้3พันต่อเดือนในขณะที่เพื่อนๆได้ค่าขนม 5-7 พัน หักค่าหอเเล้วนะครับ
2.คือผมรับถ่ายเเบบครับ เเล้วที่บ้านก็ชอบด้วยที่ผมทำงานนี้ เเต่...ชอบซื้อขนมหวานมาเเล้วให้ผมกิน พอผมปฏิเสธ ก็จะน้อยใจ เเละชอบด่าผมเวลาที่ผมเรื่องมากเรื่องของกินเพราะต้องดูเเลหุ่น เรื่องคอนเเทคเลนส์ก็เป็นปัญหาครับ ชอบบ่นว่าเเพง ทำไมต้องใส่🙄 ผมก็บอกว่ามันเป็นของจำเป็น เเต่ไม่มีใครรับฟังเลย
3.ตั้งเเต่เกิดมา ที่บ้านผมจะไม่ยอมให้ผมทำงานพิเศษ เลย เพราะมันกลับดึก งานมันหนักบลาๆ คือที่บ้านหวงมากครับ เกินทุ่มนึงก็โทรตามทุกครึ่ง ชม. ลำบากใจเเละอึดอัดมากครับ พอได้มีโอกาสทำงานพิเศษครั้งเเรก ก็ตั้งใจว่าจะซื้อ ทรศ ใหม่เพราะที่ใช้อยู่ก็ใช้มา3 ปีเเล้ว เเต่พอที่บ้านรู้ก็พูดว่า ทำไมต้องทำงานเพื่อไปซื้อของเเบบนั้น เอาเงินไปใช้ค่ากินค่าใช้ ค่าพยาบาลสิ บลาๆ โดยส่วนตัวคิดว่า เงินก็เงินที่ผมหามาเอง จะซื้ออะไรก็เรื่องของผมสิ55 ทำไมต้องมายุ่งด้วย
อีกอย่างคือเรื่องงานบ้านครับ ที่ผมโดนด่าบ่อยๆ เพราะทำอะไรไม่เป็นเลย ผมก็ได้เเต่คิดว่า ก็เพราะเเม่กับยายเลี้ยงผมมาเเบบคุณหนูเองนี่นา คนผิดก็คือพวกเธอไม่ใช่เหรอ ตอนเด็กไม่เคยให้ผมทำอะไรเลย พอโตมา จะให้ทำเป็นทั้งหมดได้ไง ผมก็พยายามทำเท่าที่ทำได้นะ ถึงจะออกมาเละ เเต่ก็ทำเท่าที่ทำได้เเล้วจริงๆ55
4.คือผมลาพักการศึกษาไปเทอมนึงเพราะจะซิ่วครับ เเต่ที่บ้านชอบพูดกลอกหูบ่อยๆว่า จะซิ่วทำไม เสียเวลา เสียเงิน ทำไมไม่ทนๆเรียนให้มันจบๆ ผมนอยทุกครั้งที่ได้ยินอะไรเเบบนี้ คือเมื่อ2ปีก่อนผมคะเเนนถึงคณะที่อยากเข้านะครับ เเต่ที่บ้านไม่ให้ไป ทะเลาะกันใหญ่โตเลยตอนนั้น ผมเลยจำใจมาเรียนอีกคณะ เเต่ตอนนี้ไม่ไหวเเล้วครับ มันไม่ใช่เเนว ทรมานมากตอนเรียน เเต่ที่บ้านก็พูดประมาณว่า ผมความอดทนต่ำ อะไรประมาณนี้
5.ที่บ้านผมจะมีนิสัยคือชอบตะคอกใส่ลูกครับ ผมเเละน้องผม ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด เเต่ต้องมาเป็นที่รองรับอารมณ์ของเเม่ที่อารมณ์ไม่ดีจากการทำงาน มีคำพูดที่มันติดในใจผมตั้งเเต่เมื่อก่อนคือ เเม่เคยพูดว่าเป็นเวรกรรมอะไรวะ ที่มีลูกเเบบผม ผมก็พยายามคิดนะว่า เเม่ก็คือมนุษย์ปกติคนนึงต้องมีโมโหบ้างเเหละ เเต่คำพูดนั้นมันลืมไม่ลงจริงๆครับ
พ่อที่ชอบตะคอกใส่ทั้งๆที่ผมก็คุยด้วยดีๆ ชอบเข้มงวด ผลกระทบคือ มันทำให้ผมมีความคิดเเว๊บเข้ามาในหัวบ่อยๆว่า อยากทำให้พวกเขาหายไป เลยคิดว่าตัวเองป่วยเป็นโรคทางจิตอะไรสักอย่างรึเปล่า ที่มีความคิดเเบบนี้ ผมคิดว่ามุมดีๆในครอบครัวผมมันก็มีนะ เเต่เเค่สำหรับผม มันน้อยเหลือเกิน
เพื่อนเคยน้อยใจที่บ้านมั้ยครับ
1.ค่ากิน ค่าของใช้ โดยส่วนตัวผมมองว่าเป็นหน้าที่ของพ่อเเม่ เเต่ที่บ้านผมกลับพูดว่า ทำไมไม่ประหยัดบ้างงั้นงี้ คือต้องบอกเลยครับว่าผมเป็นคนไม่ค่อยเที่ยว ได้ค่าขนมน้อยสุดในคณะเเล้วมั้งครับ 555 ได้3พันต่อเดือนในขณะที่เพื่อนๆได้ค่าขนม 5-7 พัน หักค่าหอเเล้วนะครับ
2.คือผมรับถ่ายเเบบครับ เเล้วที่บ้านก็ชอบด้วยที่ผมทำงานนี้ เเต่...ชอบซื้อขนมหวานมาเเล้วให้ผมกิน พอผมปฏิเสธ ก็จะน้อยใจ เเละชอบด่าผมเวลาที่ผมเรื่องมากเรื่องของกินเพราะต้องดูเเลหุ่น เรื่องคอนเเทคเลนส์ก็เป็นปัญหาครับ ชอบบ่นว่าเเพง ทำไมต้องใส่🙄 ผมก็บอกว่ามันเป็นของจำเป็น เเต่ไม่มีใครรับฟังเลย
3.ตั้งเเต่เกิดมา ที่บ้านผมจะไม่ยอมให้ผมทำงานพิเศษ เลย เพราะมันกลับดึก งานมันหนักบลาๆ คือที่บ้านหวงมากครับ เกินทุ่มนึงก็โทรตามทุกครึ่ง ชม. ลำบากใจเเละอึดอัดมากครับ พอได้มีโอกาสทำงานพิเศษครั้งเเรก ก็ตั้งใจว่าจะซื้อ ทรศ ใหม่เพราะที่ใช้อยู่ก็ใช้มา3 ปีเเล้ว เเต่พอที่บ้านรู้ก็พูดว่า ทำไมต้องทำงานเพื่อไปซื้อของเเบบนั้น เอาเงินไปใช้ค่ากินค่าใช้ ค่าพยาบาลสิ บลาๆ โดยส่วนตัวคิดว่า เงินก็เงินที่ผมหามาเอง จะซื้ออะไรก็เรื่องของผมสิ55 ทำไมต้องมายุ่งด้วย
อีกอย่างคือเรื่องงานบ้านครับ ที่ผมโดนด่าบ่อยๆ เพราะทำอะไรไม่เป็นเลย ผมก็ได้เเต่คิดว่า ก็เพราะเเม่กับยายเลี้ยงผมมาเเบบคุณหนูเองนี่นา คนผิดก็คือพวกเธอไม่ใช่เหรอ ตอนเด็กไม่เคยให้ผมทำอะไรเลย พอโตมา จะให้ทำเป็นทั้งหมดได้ไง ผมก็พยายามทำเท่าที่ทำได้นะ ถึงจะออกมาเละ เเต่ก็ทำเท่าที่ทำได้เเล้วจริงๆ55
4.คือผมลาพักการศึกษาไปเทอมนึงเพราะจะซิ่วครับ เเต่ที่บ้านชอบพูดกลอกหูบ่อยๆว่า จะซิ่วทำไม เสียเวลา เสียเงิน ทำไมไม่ทนๆเรียนให้มันจบๆ ผมนอยทุกครั้งที่ได้ยินอะไรเเบบนี้ คือเมื่อ2ปีก่อนผมคะเเนนถึงคณะที่อยากเข้านะครับ เเต่ที่บ้านไม่ให้ไป ทะเลาะกันใหญ่โตเลยตอนนั้น ผมเลยจำใจมาเรียนอีกคณะ เเต่ตอนนี้ไม่ไหวเเล้วครับ มันไม่ใช่เเนว ทรมานมากตอนเรียน เเต่ที่บ้านก็พูดประมาณว่า ผมความอดทนต่ำ อะไรประมาณนี้