เราทำการเตรียมพื้นดินแล้ว ดิน 250 รถ เสร็จเมื่อ 4 วันก่อน
ต่อมาแม่ก็เริ่มอยากวางแผนบ้านว่าต้องการแบบไหน 
แต่เราก็ตัดสินใจบอกที่บ้านวันนี้ ว่าต้องการความเป็นส่วนตัวกับบ้านหลังใหม่

อยากให้พ่อแม่ยังคงนอนที่บ้านหลังเดิม แต่ถ้าอยากนอนที่บ้านใหม่ก็นอนได้
แต่อย่าย้ายของทุกอย่างไปอย่าให้บ้านหลังเดิมร้างถ้าคิดจะไม่ขาย
ทั้งวันจะไปอยู่บ้านใหม่ก็อยู่ไปตอนเย็นเราเลิกงานมากินข้าวเย็นด้วยกันเหมือนเดิมจะนอนไหนก็นอน 
แต่เว้นช่วงเช้าให้เราเป็นส่วนตัวหน่อย ขอเว้นระยะห่างบ้าง 

สรุปพ่อเขาใจแต่แม่ร้องไห้ ถามว่าเพราะอะไรเราก็พูด
เราอึดอัดที่แกคอยเอาแต่ใจ เหวี่ยง เวลาเลิกงานมาพวกเราไม่อยากกลับบ้านเพราะต้องคอยระแวงว่าวันนี้แม่อารมณ์ไหน
อารมดีหรือเปล่า จะเหนื่อยอะไรมั้ย 
ทั้งๆที่พวกเราก็เหนื่อยล้าจากงานมากแต่พูดไม่ได้เพราะแม่จะบอกตลอดว่า ".ู เหนื่อยกว่า อีก "
เราก้พูดไปในสิ่งที่เอากับสามีอึดอัด (แต่สามีเราไม่อยู่นะ) แม่ก็ยังแดรกดันเรา ประชดเราทุกทาง
ว่าเราเป็นลูกที่เลวจะปล่อยพ่อแม่ให้ตายกันอยู่2 คน ไม่มีลูกคนไหนทำกับพ่อแม่แลบนี้หรอก 

จากที่เราพยายามพูดด้วยเหตุผลกับกลายเป็นอารมณ์เราโมโห
จึงบอกว่าจะไม่สร้างบ้านแล้ว จะไปทำงานที่กรุงเทพ  ดินที่ถ่มไปก็จะเอาไปขาย 
และจบแค่นี้ อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก 

เราเดินหนี สักพักได้ยินถามพ่อว่า ตัวเองเป็นขนาดนั้นเลยหรอ พ่อคิดแบบที่ลูกคิดมั้ย 
พ่อเราก็บอกว่าก็มีบ้าง ที่ลูกพูดก้มีส่วน 
แม่ก็พูดน่อยๆ พูดให้พ่อไม่พอใจเรา พ่อก็เลยบอกให้เลิกพูด แต่แม่ก็ไม่หยุด พ่อเลยเดินหนีไป

เราอยากรู้ว่าที่เราทำมันผิดมากหรอ !!  
เราทำถูกหรือผิด
แล้วจุดตรงกลางที่ดีต้องทำยังไง 🥺