ลูกคนแรกของเราเพิ่งอายุ 4 เดือน ก่อนหน้าที่ลูกจะคลอด เคยคุยๆกับสามีไว้ว่าจะมีลูกสัก 2-3 คน
อันนี้เป็นความต้องการของสามี เค้าอยากมีลูกหลายคน
ส่วนตัวเรา เราเฉยๆกับการมีลูกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คือมีก็ได้ หรือไม่มีก็ได้
สภาพครอบครัว ฐานะทางการเงินค่อนข้างพร้อม และสามารถซัพพอร์ตลูกได้สบาย
หากจะมีอีกสักสองสามคนก็ยังสามารถซัพพอร์ตได้อยู่

แต่พอมีลูกคนแรกแล้ว
ช่วงแรกเราเหนื่อยมาก มีอาการซึมเศร้าหลังคลอด
มันนอย มันแย่ไปหมด รักลูกมากนะ แต่จัดการกับความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลย
พอพูดไปบ่นไป สามีก็ไม่เข้าใจ คิดแต่ว่าเราไม่อดทน
เรารู้สึกเหมือนเสียอิสรภาพไปเลย อยากไปไหน อยากทำอะไร อยากกินอะไร นอนเวลาไหน
ทำไม่ได้เลย

ตอนนี้ลูกได้สี่เดือนแล้ว รู้สึกว่าทุกอย่างเข้าที่มากขึ้น
เข้าใจอาการต่างๆของลูก และรับมือได้แล้ว
และสามีก็เริ่มเกริ่นๆถึงลูกคนที่สอง ว่าอีกสักปีสองปี จะมีลูกอีกสักคน
ซึ่งบอกตรงๆเลยว่า ใจเราเองคือ ไม่อยากมีแล้ว อยากมีลูกคนเดียว
ทุกอย่างกำลังจะเข้าที่ เราไม่อยากกลับไปอยู่ในลูปนั้นอีกแล้ว

แต่สามีก็เกลี้ยกล่อมไปเรื่อย ว่าลูกต้องมีพี่น้อง จะปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวไม่ได้
เราก็เห็นด้วยตรงจุดนี้ แต่พอย้อนมาคิดถึงพี่น้องตัวเอง และพี่น้องสามี
ไม่เห็นมีใครเป็นที่พึ่ง เป็นที่ปรึกษาได้สักคน มีแต่เป็นภาระ
ทุกวันนี้มีพี่น้องก็เหมือนไม่มี ไม่เคยช่วยแบ่งเบาภาระอะไรที่บ้านเลย

เราอยากรู้ความคิดเห็นเพื่อนๆ ท้งที่เป็นลูกคนเดียว หรือคนที่มีพี่น้อง ว่ามีข้อดีข้อเสียยังไงบ้าง