ขี้แพ้มาตลอด ยอมแพ้ในทุกเรื่องที่ผ่านมา มารู้ตัวอีกทีมันก็ช้าไปแล้ว อยากทำในสิ่งที่รักวาดรูปปลดปล่อยจินตนาการ พอจับดินสอเท่านั้นและได้แค่จ้องกระดาษที่อยู่ตรงหน้า ไม่มีสมาธิ ความมั่นใจหายไปแล้ว แถมยังเข้าสังคมก็ยาก กลัวสายตาที่มองมา รู้สึกกดดัน ไม่เป็นตัวของตัวเอง เจอเรื่องทุกข์ที่ไรประสาทกินทุกที รู้สึกว่าตัวเองโครตกาก ไม่เคยทำงานพิเศษแบบเพื่อนๆเรย ในใจอยากทำนะแต่ในใจมันกลัว กลัวทำได้ไม่ดี ตอนนี้ก็อยู่ม.ปลายจะจบอยู่แล้วยังไม่เรียนรู้การใช้ชีวิตในสังคมเรย อยากไปไหนคนเดียว ทำธุระด้วยตัวเอง หาหมอด้วยตัวเอง(เคยไปเองแต่อนามัย) แล้วต้องเตรียมรับมือกับเลเหลี่ยมคนในสังคมอีก ช่วงนี้ยังเป็นช่วงที่สำคัญกับชีวิตเด็กม.ปลายด้วยช่วงม.ปลายที่ต้องหามหาลัยหาคณะสาขาที่สนใจ ไหนจะสอบ รายจ่ายที่ต้องเสียอีกเยอะ มันวุ่ยวายไปหมด การบ้านในเทอมนี้ก็เยอะมาก ร.ร.ปิดต้องเรียนออนไลน์กับยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่ งานที่ครูสั่งเอาไว้ก็ยังไม่หยิบขึ้นมาทำยอมแพ้อะ
สงสารตัวเองนะที่ไม่พยายาม เรื่องเรียนไม่เคยเข้าใจซักวิชา เรียนไปติดศูนย์ไป เกรดไม่ดีซักเทอม ตอนม.ต้นติดศูนย์จนชิน พอขึ้นม.ปลาย ก็ดีนิดหนึ่งติดศูนย์แค่สามตัวมีเพื่อนค่อยช่วยค่อยเตือนค่อยให้ลอกงานค่อยแบกคนโง่ๆคนหนึ่งโครตภาระเพื่อนเรยวะ อนาคตจะเป็นยังไงวะ ไม่อยากเรียนต่อเรยจริงเปลืองเงินพ่อแม่ ชอบพูดกับคนในบ้านให้รู้ว่าเรามีเป้าหมายนะแบบว่าจะเป็นครูสอนศิลปะนะ พ่อแม่เจ็บป่วยไรจะได้สบายไปด้วยอย่างน้อยก็มีเงินข้าราชกาลทุกเดือน แต่จริงๆอยากมีธุรกิจของตัวเองขายของไรเงี้ยชอบมากๆ อย่างเปิดร้านค้าขายของชำตกเย็นมีลูกปิ้งขายหน้าร้านมีน้ำปั้นขายบ้าง ทางบ้านไม่มีทุนให้ ทุกวันนี้ทุกคนในบ้านสี่คนช่วยกันทำงานเกรษตรในไร่ เงินที่กินอยู่ทุกวันนี้ได้คือที่ดินที่ไม่ต้องไปเช่าเขาเป็นโชคดีที่เป็นของคุณปู่ให้พ่อไว้ อยู่กันแค่พอกินพอใช้ สิ้นเปลืองกว่านี้ไม่ได้แล้ว แม่ค่อยบริหารเงินได้ดีมากๆเข็มงวดไปหน่อยแต่ถือว่าดีที่สุดแล้ว พ่อใช้แรงตัวเองหนักทุกวัน มือไม้พ่อแตกด้านมาก อายุพ่อก็มากขึ้นทุกวันเห็นบ่นปวดหลังปวดไหล้ พ่อแม่พยายามสอนเรื่องงานในบ้านนอกบ้านให้เกือบทุกเรื่องเขาเป็นห่วงลูกในวันข้างหน้า จะทำอะไรด้วยตัวเองไม่เป็น
บ้างทีพวกท่านกดดันเราไปหน่อยจนเรารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่มั่นใจนี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งด้วยที่ไม่ชอบเข้าสังคมมันหน้ากลัว นี่เราดูเป็นลูกอกตัญญูไปเรยดิเห้อ~
แค่อยากมีเวลาเป็นของตัวเองบ้างส่วนมากก็ตอนกลางคืนนี้ละคือเวลาสงบของเรา นี่เราพูดมากไปแล้วดิ ขอโทษด้วยสำหรับคนที่ต้องมาเจอกระทู้ไร้สาระของเรา อย่างน้อยเราก็ได้พูดมันออกมาบ้าง ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นหรอก แต่มันลดความอึดอัดไปได้บ้าง เห้อฝันดี~~
เอาไงกับชีวิตต่อดี~~
สงสารตัวเองนะที่ไม่พยายาม เรื่องเรียนไม่เคยเข้าใจซักวิชา เรียนไปติดศูนย์ไป เกรดไม่ดีซักเทอม ตอนม.ต้นติดศูนย์จนชิน พอขึ้นม.ปลาย ก็ดีนิดหนึ่งติดศูนย์แค่สามตัวมีเพื่อนค่อยช่วยค่อยเตือนค่อยให้ลอกงานค่อยแบกคนโง่ๆคนหนึ่งโครตภาระเพื่อนเรยวะ อนาคตจะเป็นยังไงวะ ไม่อยากเรียนต่อเรยจริงเปลืองเงินพ่อแม่ ชอบพูดกับคนในบ้านให้รู้ว่าเรามีเป้าหมายนะแบบว่าจะเป็นครูสอนศิลปะนะ พ่อแม่เจ็บป่วยไรจะได้สบายไปด้วยอย่างน้อยก็มีเงินข้าราชกาลทุกเดือน แต่จริงๆอยากมีธุรกิจของตัวเองขายของไรเงี้ยชอบมากๆ อย่างเปิดร้านค้าขายของชำตกเย็นมีลูกปิ้งขายหน้าร้านมีน้ำปั้นขายบ้าง ทางบ้านไม่มีทุนให้ ทุกวันนี้ทุกคนในบ้านสี่คนช่วยกันทำงานเกรษตรในไร่ เงินที่กินอยู่ทุกวันนี้ได้คือที่ดินที่ไม่ต้องไปเช่าเขาเป็นโชคดีที่เป็นของคุณปู่ให้พ่อไว้ อยู่กันแค่พอกินพอใช้ สิ้นเปลืองกว่านี้ไม่ได้แล้ว แม่ค่อยบริหารเงินได้ดีมากๆเข็มงวดไปหน่อยแต่ถือว่าดีที่สุดแล้ว พ่อใช้แรงตัวเองหนักทุกวัน มือไม้พ่อแตกด้านมาก อายุพ่อก็มากขึ้นทุกวันเห็นบ่นปวดหลังปวดไหล้ พ่อแม่พยายามสอนเรื่องงานในบ้านนอกบ้านให้เกือบทุกเรื่องเขาเป็นห่วงลูกในวันข้างหน้า จะทำอะไรด้วยตัวเองไม่เป็น
บ้างทีพวกท่านกดดันเราไปหน่อยจนเรารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่มั่นใจนี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งด้วยที่ไม่ชอบเข้าสังคมมันหน้ากลัว นี่เราดูเป็นลูกอกตัญญูไปเรยดิเห้อ~
แค่อยากมีเวลาเป็นของตัวเองบ้างส่วนมากก็ตอนกลางคืนนี้ละคือเวลาสงบของเรา นี่เราพูดมากไปแล้วดิ ขอโทษด้วยสำหรับคนที่ต้องมาเจอกระทู้ไร้สาระของเรา อย่างน้อยเราก็ได้พูดมันออกมาบ้าง ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นหรอก แต่มันลดความอึดอัดไปได้บ้าง เห้อฝันดี~~