พ่อแม่เรา ฐานะปานกลาง เราออกจากบ้านมาตั้งแต่ อายุ 14 หลังจากอายุ14 เราไม่เคยขอเงินที่บ้านเลย จอไปก็ไม่ได้อยู่ดี(ไม่ใช่ว่าเขาประชดที่เราออกจากบ้านนะคะเลยไม่ให้เงิน เขาไม่ให้จริงๆค่ะปัจจุบันอายุ19 )
ตอนเด็กๆ ก็ไม่เคยได้รับความรักสักเท่าไหร่นะคะ โดนตีบ่อยมาก บางที เราทำอะไรไม่ถูกใจ ก็จะโดนตี บางเหตุผลมันไม่น่าตีกันก็ยังตีนะคะ เหมือนว่าทำให้เราเก็บกด ยอมรับนะคะว่าเป็นเด็กเกเร ในช่วง 14 เรามีความรู้สึกว่าบ้านไม่น่าอยู่เลย ตอนนั้นเรามีแฟนก็ไปอยู่บ้านแฟน เราอายุแค่14 ทำงานไม่ได้ เลยไปสมัครเป็นเด็กเสริฟร้านอาหารข้างทาง กับแฟนที่คบในตอนนั้น แต่คบได้5ปีก็เลิกกัน ระหว่างที่อยู่ข้างนอกไม่เคยขอเงินพ่อแม่เลยค่ะ สักบาท ไม่เคยมีโทรศัพมาถามความเป็นอยู่ เราไม่รู้สึกเลยว่าได้รับความรัก ความเป็นห่วงจากที่บ้าน 🥺 พอตอนนี้ เราอายุ19 แล้ว เรามีแฟนใหม่ แฟนคนนี้เขาดูจริงจังกับเรามาก เขาก็มีฐานะพอสมควร เรากับแฟนเลยเอาเก็บที่เก็บไว้มาข่วยกันลงทุนขายของออนไลน์ ได้ผลลัพที่ดีมากค่ะ จนออกรถยนต์ได้ มีใช้ มีเก็บ พอเราดูมีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมากขึ้น พ่อแม่เรากลับโทรมาหาเรา มีถาม สารทุกสุขดิบบ้าง แตต่ส่วนใหญ่ที่โทรมาก็เพราะเรื่องเงิน ขอเงินหน่อยสิ ขอยืมหน่อยสิ เรารู้ว่าบาปนะที่คิดว่าจะไม่ให้ แต่เราก็ให้ทุกครั้งเลย เรารู้สึกว่าไม่เเฟร์เลย ทำไมเราต้องให้ด้วย ตอนที่เราลำบากมากๆ เขาไปอยู่ไหน เราเคยลำบาก จนต้องหาอะไรผัดกินแบบเป็นเสดผักในคู้เย็นกิน เราเคยไม่สบายหนัก โทรไปขอเงินค่ารักษาแค่1,500 เขาบอกเราว่าไม่มี และหายไปเลยโทรหาก็ไม่รับ ตอนนั้นเราเสียใจที่สุดแล้ว คือเราไม่สบายมากจริงๆ พอตอนเขามาขอ เราพูดว่าอีกแล้วหรอ เขาก็พูดว่าอย่าบ่นพ่อแม่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก คือไม่รู้สึกอะไรเลยหรอพูดคำนี้ออกมาได้ไง 😭 เป็นเพื่อนๆตะทำยังไงกันคะ เราทั้งอึดอัด รู้สึกผิดกับพ่อแม่ก็รู้สึกผิดที่เรามีความคิดแบบนี้ แต่ในโลกความจริง ไม่มีใครอยู่กับเราหรอก นอกจากตัวเราเอง
ปล. คนไม่ได้เจอเหมือนกันคงไม่เข้าใจ