เรื่องมันมีอยู่ว่า
เราเลิกกับแฟนเก่ามันประมาณ 8 เดือนแล้วค่ะ
ระหว่างที่คบกันเรากะเค้ารักกันมาก
ไปไหนไปกัน ลำบากก็ลำบากด้วยกัน แต่เค้าแทบจะไม่เคปล่อยให้เราลำบากเลย
ความสัมพันธ์ของเรากับเค้าเริ่มจากความเป็นเพื่อนกันมาก่อน
สังคมเรา กับเค้าคล้ายๆกัน ทั้งเพื่อนทั้งครอบครัว เรารักและผูกพันกับครอบครัวเค้า เพื่อนเค้า
เราเลยคิดว่าคนนี้คือคนที่เราจะใช้ชีวิตเป็นทั้งเพื่อน ทั้งแฟน ทั้งคู่ชีวิตตลอดไปจนกว่าเราจะไม่หายใจ
เราใช้เวลาในการรักกันมา 3 ปี เราทะเลาะกัน เรามีความสุข เราร้องไห้ เราไม่เข้าใจกัน
แต่เราไม่เคยคิดว่าจะมีอะไรทำให้เราแยกจากกันได้ มันจะอาจจะไม่ได้มีความสุขทุกเวลา
แต่การที่รู้ว่ามีเค้าอยู่ข้างๆ เสมอ ได้แชร์ความรู้สึกกัน มันทำให้ชีวิตเรามีความหมาย
เวลาเราเครียดๆจากเรื่องงาน หรือถูกใครทำให้เสียใจ หงุดหงิด เราจะเห็นเค้าอยู่ข้างเราเสมอ
จนกระทั่งวันนึง เราไม่มีเค้ายืนอยู่ในจุดๆเดิมแล้ว
เค้าไม่ได้รู้สึกกับเราเหมือนเดิมแล้ว
ช่วงแรกๆเราเสียใจมากนะ เสียใจจนคิดว่าเราจะใช้ชีวิตต่ออย่างไง
เรากลายเป็นโรคซึมเศร้า โลกส่วนตัวสูงขึ้น
เวลามีปัญหาชอบใช้จิตผูกอยู่กับมัน
ปล่อยให้ตัวเองดิ่งลง
เราถามตัวเองว่าทำไมเราเป็นแบบนี้
ได้คำตอบว่า อาจจะเป็นเพราะ
ช่วงเวลาที่คบกันมันอาจจะไม่นานเท่าไหร่นะคะ
แต่ระหว่างทาง ระหว่างที่ได้อยู่ด้วยกัน มันผ่านทั้งทุกข์ทั้งสุขโดยที่เรายังจับมือกันอยู่
เราได้รับความรักดีๆ จากผู้ชายดีๆคนหนึ่ง ที่ให้เราได้แทบทุกอย่าง
แรกๆของการปรับตัวในสถานะที่ไม่มีเค้าอยู่แล้ว มันโคตรทรมานเลย
ตอนแรกเราคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเคยชินกับการที่ไม่เคยอยู่คนเดียวรึป่าว
แต่จนถึงตอนนี้จากที่ไม่เคยกินข้าวคนเดียว ไม่เคยไปรพ คนเดียว ไม่เคยขับรถทางไกลคนเดียว
เราก็ผ่านมาได้แล้ว เรารู้ว่าไม่มีใครเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดให้กับตัวเราได้นอกจากตัวเราเอง
แต่
นี่มันก็ "นาน" แล้วนะ
ทำไม เราถึงยังรู้สึกกับเค้าอยู่คะ
เรายังร้องไห้ เวลาคิดถึงเรื่องดีๆของเค้า
เรายังคงเก็บการ์ดที่เค้าให้เราไว้ตอนครบรอบวันที่คบกัน 3 ปี
เรายังเก็บเสื้อโปโลตัวที่ชอบให้เค้าใส่ (อันนี้แอบเก็บไว้ไม่ไห้เค้ารู้ค่ะ)
เรายังเก็บดอกกุหลาบที่เค้าซื้อให้เราในวันที่ 14 ก.พ. 2556
หลายๆอย่างที่เรายังเก็บ เพราะเรากลัวว่าถ้าเราทิ้งไป เราจะไม่มีอะไรไว้ดูตอนคิดถึง
แต่ตอนที่เราคิดถึงเค้า เราก็ร้องไห้ เราก็เสียใจนะ แต่มันทำให้เรารู้ใจตัวเองดีขึ้นว่าเรายังรักเค้าอยู่เท่าเดิม
เพียงแต่วันนี้เราอาจจะพูดไม่ได้ ทำอะไรเหมือนเดิมไม่ได้
เท่านั้นเอง ^^
ใครเคยเป็นเหมือนเราบ้างคะ ทำยังไงถึงจะหาย
เราเลิกกับแฟนเก่ามันประมาณ 8 เดือนแล้วค่ะ
ระหว่างที่คบกันเรากะเค้ารักกันมาก
ไปไหนไปกัน ลำบากก็ลำบากด้วยกัน แต่เค้าแทบจะไม่เคปล่อยให้เราลำบากเลย
ความสัมพันธ์ของเรากับเค้าเริ่มจากความเป็นเพื่อนกันมาก่อน
สังคมเรา กับเค้าคล้ายๆกัน ทั้งเพื่อนทั้งครอบครัว เรารักและผูกพันกับครอบครัวเค้า เพื่อนเค้า
เราเลยคิดว่าคนนี้คือคนที่เราจะใช้ชีวิตเป็นทั้งเพื่อน ทั้งแฟน ทั้งคู่ชีวิตตลอดไปจนกว่าเราจะไม่หายใจ
เราใช้เวลาในการรักกันมา 3 ปี เราทะเลาะกัน เรามีความสุข เราร้องไห้ เราไม่เข้าใจกัน
แต่เราไม่เคยคิดว่าจะมีอะไรทำให้เราแยกจากกันได้ มันจะอาจจะไม่ได้มีความสุขทุกเวลา
แต่การที่รู้ว่ามีเค้าอยู่ข้างๆ เสมอ ได้แชร์ความรู้สึกกัน มันทำให้ชีวิตเรามีความหมาย
เวลาเราเครียดๆจากเรื่องงาน หรือถูกใครทำให้เสียใจ หงุดหงิด เราจะเห็นเค้าอยู่ข้างเราเสมอ
จนกระทั่งวันนึง เราไม่มีเค้ายืนอยู่ในจุดๆเดิมแล้ว
เค้าไม่ได้รู้สึกกับเราเหมือนเดิมแล้ว
ช่วงแรกๆเราเสียใจมากนะ เสียใจจนคิดว่าเราจะใช้ชีวิตต่ออย่างไง
เรากลายเป็นโรคซึมเศร้า โลกส่วนตัวสูงขึ้น
เวลามีปัญหาชอบใช้จิตผูกอยู่กับมัน
ปล่อยให้ตัวเองดิ่งลง
เราถามตัวเองว่าทำไมเราเป็นแบบนี้
ได้คำตอบว่า อาจจะเป็นเพราะ
ช่วงเวลาที่คบกันมันอาจจะไม่นานเท่าไหร่นะคะ
แต่ระหว่างทาง ระหว่างที่ได้อยู่ด้วยกัน มันผ่านทั้งทุกข์ทั้งสุขโดยที่เรายังจับมือกันอยู่
เราได้รับความรักดีๆ จากผู้ชายดีๆคนหนึ่ง ที่ให้เราได้แทบทุกอย่าง
แรกๆของการปรับตัวในสถานะที่ไม่มีเค้าอยู่แล้ว มันโคตรทรมานเลย
ตอนแรกเราคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเคยชินกับการที่ไม่เคยอยู่คนเดียวรึป่าว
แต่จนถึงตอนนี้จากที่ไม่เคยกินข้าวคนเดียว ไม่เคยไปรพ คนเดียว ไม่เคยขับรถทางไกลคนเดียว
เราก็ผ่านมาได้แล้ว เรารู้ว่าไม่มีใครเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดให้กับตัวเราได้นอกจากตัวเราเอง
แต่
นี่มันก็ "นาน" แล้วนะ
ทำไม เราถึงยังรู้สึกกับเค้าอยู่คะ
เรายังร้องไห้ เวลาคิดถึงเรื่องดีๆของเค้า
เรายังคงเก็บการ์ดที่เค้าให้เราไว้ตอนครบรอบวันที่คบกัน 3 ปี
เรายังเก็บเสื้อโปโลตัวที่ชอบให้เค้าใส่ (อันนี้แอบเก็บไว้ไม่ไห้เค้ารู้ค่ะ)
เรายังเก็บดอกกุหลาบที่เค้าซื้อให้เราในวันที่ 14 ก.พ. 2556
หลายๆอย่างที่เรายังเก็บ เพราะเรากลัวว่าถ้าเราทิ้งไป เราจะไม่มีอะไรไว้ดูตอนคิดถึง
แต่ตอนที่เราคิดถึงเค้า เราก็ร้องไห้ เราก็เสียใจนะ แต่มันทำให้เรารู้ใจตัวเองดีขึ้นว่าเรายังรักเค้าอยู่เท่าเดิม
เพียงแต่วันนี้เราอาจจะพูดไม่ได้ ทำอะไรเหมือนเดิมไม่ได้
เท่านั้นเอง ^^