คือหนูเป็นลูกคนสุดท้องและวันนี้เป็นเกิดของหนูปกติทุกปีแม่จะพาหนูไปเที่ยวตลอดแต่ปีนี้ไม่ได้ไปเพราะโควิดอันนี้หนูเข้าใจ แต่หนูไม่เข้าใจ
ว่าทำไมวันเกิดพี่หรือวันเกิดพ่อเลี้ยง ถึงได้กินเลี้ยงกันแต่ทำไมหนูถึงไม่ได้หนูก็เลยยอมรับว่าน้อยใจมาก็เลยหนีไปร้องไห้คนเดียวตั้งแต่หนูเกิดมาแม่ไม่เคยปลอบเวลาหนูร้องไห้เลย ไม่เคยกอดเวลาร้องไห้ ไม่เคยลูบหัว แม่มีแต่ด่าและก็ตีต่างจะพี่สาวคนโตมาก แม่ชอบเอาหนูไปเปรียบเทียบกับพี่สาวคนโตหรือลูกคนอื่นมากๆ แม่ชอบบอกว่า''ตอนพี่อายุเท่าพี่ยังทำให้กูภูมิใจมากกว่าอีก'' พอหนูทะเลาะกับแม่ก็ชอบไล่ให้หนูไปตาย เคยผลักหนูลงบรรไดบ้าง บีบคอหนูตอน8ขวบเพียงเพราะหนูยังไม่อาบน้ำ ไล่ไปหาพ่อแท้ๆบ้าง แล้วเวลาขอของที่อยากได้แม่ก็จะชอบด่าหนูก็เลยไม่กล้าที่จะขออะไร แต่บอกว่าอยากได้อะไรก็บอกสิแต่แม่เป็นนี้หนูก็ไม่กล้า แล้วแม่ก็ไม่เคยพูดเพราะกับหนูเลยตั้งแต่เกิดมาพูดกู แล้วเวลาที่หนูกลับจากโรงเรียนก็จะชอบอกว่า
''ไปเรียนแล้วได้อะไรไม่ต้องเรียนแล้วเรียนไปก็โง่เปล่าๆ'' หนูแบบท้อมาก หนูไม่ไหวแล้ว ควรทำยังไงดีหรือว่าไม่ควรที่จะอยู่ต่อแล้ว