คือเรามีปัญญาเรื่องการคบหาเพื่อนตั้งแต่ประถมจนมหาลัยแล้ว เราซึมเศร้าเรื่องเพื่อนจนหายจนกลับมาเป็นอีกค่ะ เราไม่เข้าใจว่าเพราะตัวเราเองรึเปล่าที่นิสัยแย่หรือเพราะอะไรกันแน่ เล่าก่อนคือตอนนี้เราเรียนมหาลัยแล้ว แต่เรายังไม่มีเพือ่นสักที เราอยากมีเพื่อนที่เป็นกลุ่มๆคุยบ้างคือตอนเราเข้ามาเรียนวันแรก คือมันมีเพื่อนที่เคยเรียนติวที่เดียวกันมาตีสนิทเราซึ่งเรารู้อยู่แล้วว่าเรากับเขาความคิดมันไม่จอยกัน คือเราไม่ใช่คนชอบเรื่องมากหรือเขาเป็นคนแบบมีตังค่ะแบบจะกินนู้นนี้ชวนเราแต่คือเราไม่สะดวกใจ ไปนู้นนี้เก่งเรากับเขาคนway กันเลยพยายามตีตัวออกห่างค่ะ แต่คือเพื่อนอื่นๆก็มีกลุ่มกันไปหมดแล้วทำให้เราต้องอยู่คนเดียวค่ะ เรารู้สึกแย่มาก คือเราพยายามเข้าไปตีสนิทกับกลุ่มอื่นแล้วแต่มันอาจจะไม่ใช่ อีกอย่างคือ เรารู้ตัวว่าเราเป็นคนพูดไม่คิดแต่มามหาลัยเราเงียบมากค่ะ แต่เวลาที่เราหงุเหงิดเราสีหน้าออกง่ายมากเรารู้สึกว่าเป็นข้อเสียของเรา ในห้องจำนวนคนน้อยมากค่ะ ยิ่งเป็นมหาลัยไม่เหมือนมัธยมเลย ตอนมัธยมเราเคยมีกลุ่มเพื่อนค่ะแต่ด้วยนิสัยเราและเราเลือกกลุ่มผิดไปอยู่กับกลุ่มอารมแบบแก๊งมีปัญหาตบตีค่ะ ละเราก็คือรักเพื่อนมากทำให้มีเรื่องไปด้วย การเรียนเสีย สุดท้ายไม่มีเพื่อนคบ เรารู้สึกแย่มากเราคิดว่าการตัดสินใจพลาด1ครั้งจะทำลายชีวิตเราไปตลอดค่ะ ช่วยตอบทีค่ะว่าเราควรทำไงดี ขอโทษนะคะเราอาจจะเล่าได้ไม่หมด เเต่ในสิ่งที่เล่ามาล้วนมีเราผิดบ้างเพื่อนบ้าง เราควรจะปรับตัวหรือทำไงดีค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ