แม่เลิกกับพ่อตอนประเราอยูประถมไปอยู่กับแฟนใหม่หลายปีแฟนใหม่แม่คือคนที่ทำร้ายพ่อเราแม่และแฟนใหม่แม่มีลูกด้วยกัน 2 คนหญิง 1 ชาย 1 อายุได้ขวบกว่าตั้งแต่แม่เอาแฟนใหม่แม่บ้านอยู่ที่บ้านเราเรารู้สึกเหมือนแม่ไม่เคยให้ความรักกับเราเลยเราน้อยใจแต่ทำอะไรไม่ได้เราพูดตะคอกใส่เพราะว่าอย่าให้เขาสนใจเขาไม่เคยให้คำปรึกษาอะไรเราเลยเราเกลียดแฟนใหม่แม่มากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะว่ามีน้องอยู่ 2 คนถ้าวันไหนเขาหยุดเขาจะพาครอบครัวเขาไปเที่ยว 3 คนพ่อแม่ลูกหรือบางทีก็มีน้องน้อยไปด้วยไม่เคยเอ่ยปากชวนเราบางทีงานวันเกิดเรา 2 ปีที่แล้วรู้สึกเฉยๆมาม่าแค่สบตาพรุ่งนี้วันอาทิตย์เขาทำกับข้าวกินในบ้านเขาจะทำแต่พอเสร็จบางทีก็เรียกบางทีก็ไม่เลี้ยงหนูผู้หญิงเป็นเด็กปากมากพูดจาไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่จนบางทีเรานึกอยากจะตีมันให้มันรับจำแต่ก็ทำไม่ได้แม่ไม่เคยเข้าข้างเราเลยไม่เคยเลยบางทีเราอยากจะพูดอะไรแม่ด้วยน้ำเสียงที่แข็งเราเคยถามแม่ว่าแม่รักเราไหมรีบตอบเราไม่ได้ไม่ใช่ว่าไม่มีแฟนคนไหนหรอกที่ไม่รักลูกแค่คำว่ารักหยุดร้องไห้ได้เราอาจจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่บางทีไม่เข้าใจเเม่เราเมื่อก่อนเรากล้าพูดเลยว่าเราไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้จักสัมมาคารวะแต่คนที่มันจะทำร้ายเพราะเรามันอยู่ในบ้านเราเราคงอยู่ไม่ได้แต่เราไม่สามารถลืมบาดแผลที่มันให้ไว้กับพ่อเราได้เวลาเราร้องไห้เราเสียใจเราน้อยใจไม่เราไม่เคยรู้ไม่มีใครในบ้านเขารู้ว่าเรามีปัญหาเราไม่เคยปรึกษาคนในบ้านเราไม่เคยเลยเราเป็นคนมีหลายบุคลิกอยู่ในบ้านเราเป็นอีกคนอยู่นอกบ้านเราเป็นคนถ้าเราเศร้าอยู่ในบ้านหรือร้องไห้แต่พอออกไปเจอผู้คนเราจะเป็นคนที่เข้มแข็งไม่อ่อนแอเราจะยิ้มสนุกและร่าเริงไม่มีใครเคยซื้อมุกที่เราคนแอบแม้แต่คนเดียวคนที่บ้านไม่เคยรู้ว่ารู้สึกยังไงปัญหาแบบนี้เราอยากให้มันจบๆแต่ก็คงลงไปเราไปตลอดชีวิตเราจะทำใจยอมรับมันเลยเราเคยทำใจยอมรับมันแต่กับเลขที่เล่นแฟนใหม่แต่เราพยายามมาตลอด 11 ปีเเต่เราไม่เคยทำได้เลย