คือถ้าเป็นไปได้เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลยเคยพยายามแล้วก็ไม่ได้อยู่ดีคือขนมเราซื้อมาตั้งใจจะกินเองให้หมดแบบไม่มีใครแย่ง แล้วแม่เข้ามาแกล้งซึ่งเราไม่ชอบมากๆเข้ามาแกะขนมอีกเราเลยร้องไห้พอร้องไห้แม่ก็ออกไปเลยคือเราโกรธมากๆแต่ก็ไม่ได้หวงขนาดนั้นเพื่อนขอเราก็ให้แต่บางทีก็ขัดใจนะไม่อยากให้ก็ต้องให้เพราะรักษาน้ำใจไว้คือเราคิดว่าถ้าเราไม่แบ่งคราวหน้าถ้าเราขอบ้างจะไม่มีใครให้เราแต่บางอย่างถ้าเราเต็มใจให้ก็จะให้เองแบบไม่ต้องขอคือใครเป็นมั้ยเราไม่อยากร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้เราคิดว่ามันไร้สาระมากๆอีกอย่างเราก็โตแล้วไม่อยากร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้แต่พยายามแล้วจริงๆมีใครเป็นบ้างคะแล้วจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงคะ

(คือเราอาจจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวจริงๆแต่เราจะพยายามขึ้นอีกนะคะ)