เรื่องสั้น : ล่องลอย
โดย : ชลัน
บนถนนที่ทอดยาวไกลแสนไกล ไกลสุดลูกหูลูกตา หญิงสาวเดินไปโดยไม่มีจุดหมายปลายทาง เคว้งคว้าง อ้างว้าง ไม่รู้เหตุผลด้วยซ้ำว่าตนเองเดินทางไปทำไม เพื่ออะไร จุดหมายปลายทางอยู่ที่ไหน แต่เธอก็เชื่อมั่นว่าเส้นทางแห่งนี้มีปลายทางรออยู่
หญิงสาวมีผิวขาวร่างกายบอบบาง สวมกระโปรงทรงเอลายการ์ตูนสีม่วง สั้นเลยเข่าขึ้นมานิดหน่อย สวมเสื้อยืดคอกลมสีดำ ยัดชายเสื้อเข้าในกระโปรง สวมรองเท้าผ้าใบสีดำยี่ห้อที่เธอโปรดปรานที่สุด ผมสั้นดัดให้เป็นลอนหยักศกนิดหน่อย และเซ็ตให้ฟู ๆ พอง ๆ รับกับชุดที่สวมใส่เป็นอย่างดี มัดโบว์สีขาวที่ผม สะพายกระเป๋าด้านหลังสีส้มอ่อน เดินไปตามถนนอันทอดยาวไปข้างหน้า
ตามชายขอบถนนทั้งสองฝั่งรายล้อมไปด้วยดอกไม้สีสันสวยงาม มีผีเสื้อบินดอมดม ดูดน้ำหวานจากเกสรของมันหลายตัว หลากสีด้วย ระหว่างทางไม่ได้มีเพียงเธอที่เดินอยู่ท่ามกลางถนนสายนี้ มีผู้คนมากมายที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปทางเดียวกันกับเธอ พวกเขาเหล่านั้นไม่มีใครรู้จักกันเลย ไม่ได้รู้จักเธอ และต่างคนต่างทำเหมือนว่าถนนสายนี้มีแค่ตนเองเดินอยู่เพียงลำพัง
หญิงสาวเพลิดเพลินไปกับดอกไม้ข้างทาง เพลิดเพลินไปกับฝูงผีเสื้อที่บินรายล้อม จนลืมความเหน็ดเหนื่อย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเดินมาได้ไกลแค่ไหน ในใจยังนึกถึงเส้นชัยที่อยู่ปลายทาง ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าเส้นชัยมีจริงหรือเปล่า และถนนเส้นนี้มีปลายทางหรือไม่ เพราะดอกไม้เพราะผีเสื้อทำให้เธอไม่เหนื่อยกับการเดินไปเรื่อย ๆ บนถนนสายนี้
ผีเสื้อตัวหนึ่งบินมาเกาะที่แขนของเธอ มันเป็นผีเสื้อสีดำตัวใหญ่ ปีกสีดำ มีจุดสีชมพูที่ปีก หนวดสีดำยาวและม้วนงอที่ปลายหนวดสวยงามมาก เธอคุ้นตากับผีเสื้อชนิดนี้ดี เธอรู้จักมัน เคยเห็น ผีเสื้อชนิดนี้มันชอบบินตามต้นดอกเข็มที่โรงเรียน หญิงสาวอยากเอามันมาเลี้ยง อยากให้มันเป็นเพื่อนร่วมเดินทางกับเธอ
มันบินมาเกาะสายกระเป๋าบนหัวไหล่ของเธอ เธอหันมองและยิ้มให้กับมัน พยายามเดินเบา ๆ เพื่อไม่ให้ไปกระทบกับตัวของมัน ไม่อยากให้มันบินหนีไป และมันก็เกาะที่ไหล่ของเธอไม่ยอมบินไปไหนเลย หญิงสาวค่อย ๆ เดินไปตามถนนเรื่อย ๆ พร้อมผีเสื้อตัวโปรด เธอพยายามมองหาเชือกเพื่อจะเอามามัดที่ตัวของมัน เสมือนสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งของเธอ
“เจ้าผีเสื้อเจ้ารู้ไหมว่าปลายทางถนนเส้นนี้มันมีอะไร มันมีเส้นชัยไหม” หญิงสาวเบือนหน้ามามองผีเสื้อสุดรัก พร้อมคุยกับมัน ไม่มีคำตอบใด ๆ เพราะมันเป็นสัตว์อย่างไรล่ะ มันจะตอบเธอได้อย่างไร
“เย้! เจอแล้ว เจอเชือกแล้ว” หญิงสาวพูดอย่างตื่นเต้น ระหว่างที่เดินบนถนนมาเรื่อย ๆ เธอมองเห็นเชือกฟางสีชมพูเส้นหนึ่ง วางทิ้งไว้บนกอหญ้า หญิงสาวค่อย ๆ นั่งลงเก็บเชือก เกรงว่าการนั่งของเธอจะกระทบกับตัวเจ้าผีเสื้อ และทำให้มันบินหนีไป เธอหยิบเชือกฟางขึ้นมา มันยาวพอสมควร พอจะให้ผีเสื้อบินได้
“เจ้าผีเสื้อจ๋า เราขอผูกเชือกเจ้านะ เราผูกเบา ๆ ไม่เจ็บ “ หญิงสาวค่อย ๆ เอื้อมมือมาจับตัวเจ้าผีเสื้อ ผูกปมที่เชือกและคล้องมัดที่ตัวของมันเอาไว้ ปล่อยให้มันบินนำทางเธอไปข้างหน้า ผีเสื้อบินไปได้ไกลตามระยะความยาวของเชือก หญิงยาวดีใจมากไม่ต้องกลัวว่าเจ้าผีเสื้อจะบินจากไป และเธอก็จะได้เร่งเดินไปให้ถึงเส้นชัยโดยเร็วสักที
ระหว่างทางเมฆหมอกครึ้ม ลมพัดโชยให้ความเย็นเป็นระยะ ๆ ไม่มีแดด ไม่มีฝน อากาศดีมาก ๆ ทำให้การเดินทางตามหาเส้นชัยไม่เหนื่อยเลย ผู้คนเพื่อนร่วมทางต่างเร่งรีบเดินไปข้างหน้า โดยไม่มีใครคุยกับใครสักคน ต่างคนต่างเดินไปข้างหน้าอย่างมีความหวัง
หญิงสาวกับผีเสื้อของเธอเดินไปตามถนนอย่างมีความสุข ในใจคิดถึงเส้นชัยที่ปลายทางข้างหน้า ทว่าบนเส้นทางข้างหน้าก็ไม่อาจรู้ได้ว่าจะเจอกับอะไร จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น สิ่งที่ไม่คาดฝันมักเกิดขึ้นได้เสมอ และไม่มีสัญญาณเตือน ดังเช่นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้
ระหว่างทางที่เธอเดิน เพลิดเพลินไปกับดอกไม้ริมทาง ฝูงผีเสื้อตัวอื่น ๆ และเจ้าผีเสื้อแสนรักของเธอ เธอปล่อยให้มันได้ดอมดมกับดอกไม้บ้าง ระหว่างนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเจ้าเชือกฟางที่มัดกับตัวผีเสื้อ มันเกิดไปเกี่ยวกับกิ่งไม้ ทำให้เชือกขาด ผีเสื้อแสนรักของเธอบินหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา
“ผีเสื้อกลับมา!” หญิงสาวใจหายพร้อมตะโกนเรียกให้เจ้าผีเสื้อกลับมา และรีบวิ่งตามมันไป แต่ไม่ทัน เธอวิ่งไปเรื่อย ๆ ตามถนน ทว่าก็วิ่งไม่ทันมันสักที มันพาเชือกฟางสั้น ๆ บินลอยไปข้างหน้าอย่างไม่คิดหันกลับมาดูเจ้าของอย่างเธอเลย
เธอวิ่งตามมันจนเหนื่อยล้า มองเห็นมันอยู่ไกล ๆ ลับตา และเห็นมันบินไปเกาะที่ไหล่ของคนอื่น
“ผีเสื้อกลับมา!”
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา น้ำตาคลอ มองผีเสื้อสุดหวงแหนไปกับคนอื่นจนลับตา ทว่าก็ยังต้องเดินต่อไปตามเส้นทางข้างหน้า เพราะเส้นชัยรออยู่
หญิงสาวเดินไปอย่างคนหมดแรงสิ้นหวัง ผิดหวัง เดินไปเท่าไหร่ก็ไม่ถึงปลายทางสักที ไม่มีผีเสื้อคู่ใจอีกแล้ว เธอกลับมาเดินเพียงลำพังอีกครั้ง เธอเดินไปข้างหน้าด้วยใจห่อเหี่ยว เลื่อนลอย เดินไปเรื่อย ๆ ไกลแค่ไหนก็ไม่อาจประมวลผลได้ ดอกไม้และผีเสื้อริมทางตัวอื่น ๆ ที่บินรายล้อมกลับไม่มีผลต่อจิตใจของเธอ
หญิงสาวเดินไปเรื่อย ๆ แบบเงียบ ๆ เดินไปข้างหน้าแบบคนสิ้นหวัง และสุดท้ายเธอก็ได้พบกับความจริง ความจริงที่ว่าสุดท้ายปลายทางก็ไม่มีเส้นชัยปลายทางไม่มีอยู่จริง เธอก็ยังก้าวเดินไปข้างหน้าต่อไปเรื่อย ๆ แม้รู้ว่าหนทางข้างหน้าไม่มีปลายทางและเส้นชัย เธอก็จะเดินต่อไป...
จบ...
ล่องลอย
เรื่องสั้น : ล่องลอย
โดย : ชลัน
บนถนนที่ทอดยาวไกลแสนไกล ไกลสุดลูกหูลูกตา หญิงสาวเดินไปโดยไม่มีจุดหมายปลายทาง เคว้งคว้าง อ้างว้าง ไม่รู้เหตุผลด้วยซ้ำว่าตนเองเดินทางไปทำไม เพื่ออะไร จุดหมายปลายทางอยู่ที่ไหน แต่เธอก็เชื่อมั่นว่าเส้นทางแห่งนี้มีปลายทางรออยู่
หญิงสาวมีผิวขาวร่างกายบอบบาง สวมกระโปรงทรงเอลายการ์ตูนสีม่วง สั้นเลยเข่าขึ้นมานิดหน่อย สวมเสื้อยืดคอกลมสีดำ ยัดชายเสื้อเข้าในกระโปรง สวมรองเท้าผ้าใบสีดำยี่ห้อที่เธอโปรดปรานที่สุด ผมสั้นดัดให้เป็นลอนหยักศกนิดหน่อย และเซ็ตให้ฟู ๆ พอง ๆ รับกับชุดที่สวมใส่เป็นอย่างดี มัดโบว์สีขาวที่ผม สะพายกระเป๋าด้านหลังสีส้มอ่อน เดินไปตามถนนอันทอดยาวไปข้างหน้า
ตามชายขอบถนนทั้งสองฝั่งรายล้อมไปด้วยดอกไม้สีสันสวยงาม มีผีเสื้อบินดอมดม ดูดน้ำหวานจากเกสรของมันหลายตัว หลากสีด้วย ระหว่างทางไม่ได้มีเพียงเธอที่เดินอยู่ท่ามกลางถนนสายนี้ มีผู้คนมากมายที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปทางเดียวกันกับเธอ พวกเขาเหล่านั้นไม่มีใครรู้จักกันเลย ไม่ได้รู้จักเธอ และต่างคนต่างทำเหมือนว่าถนนสายนี้มีแค่ตนเองเดินอยู่เพียงลำพัง
หญิงสาวเพลิดเพลินไปกับดอกไม้ข้างทาง เพลิดเพลินไปกับฝูงผีเสื้อที่บินรายล้อม จนลืมความเหน็ดเหนื่อย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเดินมาได้ไกลแค่ไหน ในใจยังนึกถึงเส้นชัยที่อยู่ปลายทาง ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าเส้นชัยมีจริงหรือเปล่า และถนนเส้นนี้มีปลายทางหรือไม่ เพราะดอกไม้เพราะผีเสื้อทำให้เธอไม่เหนื่อยกับการเดินไปเรื่อย ๆ บนถนนสายนี้
ผีเสื้อตัวหนึ่งบินมาเกาะที่แขนของเธอ มันเป็นผีเสื้อสีดำตัวใหญ่ ปีกสีดำ มีจุดสีชมพูที่ปีก หนวดสีดำยาวและม้วนงอที่ปลายหนวดสวยงามมาก เธอคุ้นตากับผีเสื้อชนิดนี้ดี เธอรู้จักมัน เคยเห็น ผีเสื้อชนิดนี้มันชอบบินตามต้นดอกเข็มที่โรงเรียน หญิงสาวอยากเอามันมาเลี้ยง อยากให้มันเป็นเพื่อนร่วมเดินทางกับเธอ
มันบินมาเกาะสายกระเป๋าบนหัวไหล่ของเธอ เธอหันมองและยิ้มให้กับมัน พยายามเดินเบา ๆ เพื่อไม่ให้ไปกระทบกับตัวของมัน ไม่อยากให้มันบินหนีไป และมันก็เกาะที่ไหล่ของเธอไม่ยอมบินไปไหนเลย หญิงสาวค่อย ๆ เดินไปตามถนนเรื่อย ๆ พร้อมผีเสื้อตัวโปรด เธอพยายามมองหาเชือกเพื่อจะเอามามัดที่ตัวของมัน เสมือนสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งของเธอ
“เจ้าผีเสื้อเจ้ารู้ไหมว่าปลายทางถนนเส้นนี้มันมีอะไร มันมีเส้นชัยไหม” หญิงสาวเบือนหน้ามามองผีเสื้อสุดรัก พร้อมคุยกับมัน ไม่มีคำตอบใด ๆ เพราะมันเป็นสัตว์อย่างไรล่ะ มันจะตอบเธอได้อย่างไร
“เย้! เจอแล้ว เจอเชือกแล้ว” หญิงสาวพูดอย่างตื่นเต้น ระหว่างที่เดินบนถนนมาเรื่อย ๆ เธอมองเห็นเชือกฟางสีชมพูเส้นหนึ่ง วางทิ้งไว้บนกอหญ้า หญิงสาวค่อย ๆ นั่งลงเก็บเชือก เกรงว่าการนั่งของเธอจะกระทบกับตัวเจ้าผีเสื้อ และทำให้มันบินหนีไป เธอหยิบเชือกฟางขึ้นมา มันยาวพอสมควร พอจะให้ผีเสื้อบินได้
“เจ้าผีเสื้อจ๋า เราขอผูกเชือกเจ้านะ เราผูกเบา ๆ ไม่เจ็บ “ หญิงสาวค่อย ๆ เอื้อมมือมาจับตัวเจ้าผีเสื้อ ผูกปมที่เชือกและคล้องมัดที่ตัวของมันเอาไว้ ปล่อยให้มันบินนำทางเธอไปข้างหน้า ผีเสื้อบินไปได้ไกลตามระยะความยาวของเชือก หญิงยาวดีใจมากไม่ต้องกลัวว่าเจ้าผีเสื้อจะบินจากไป และเธอก็จะได้เร่งเดินไปให้ถึงเส้นชัยโดยเร็วสักที
ระหว่างทางเมฆหมอกครึ้ม ลมพัดโชยให้ความเย็นเป็นระยะ ๆ ไม่มีแดด ไม่มีฝน อากาศดีมาก ๆ ทำให้การเดินทางตามหาเส้นชัยไม่เหนื่อยเลย ผู้คนเพื่อนร่วมทางต่างเร่งรีบเดินไปข้างหน้า โดยไม่มีใครคุยกับใครสักคน ต่างคนต่างเดินไปข้างหน้าอย่างมีความหวัง
หญิงสาวกับผีเสื้อของเธอเดินไปตามถนนอย่างมีความสุข ในใจคิดถึงเส้นชัยที่ปลายทางข้างหน้า ทว่าบนเส้นทางข้างหน้าก็ไม่อาจรู้ได้ว่าจะเจอกับอะไร จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น สิ่งที่ไม่คาดฝันมักเกิดขึ้นได้เสมอ และไม่มีสัญญาณเตือน ดังเช่นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้
ระหว่างทางที่เธอเดิน เพลิดเพลินไปกับดอกไม้ริมทาง ฝูงผีเสื้อตัวอื่น ๆ และเจ้าผีเสื้อแสนรักของเธอ เธอปล่อยให้มันได้ดอมดมกับดอกไม้บ้าง ระหว่างนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเจ้าเชือกฟางที่มัดกับตัวผีเสื้อ มันเกิดไปเกี่ยวกับกิ่งไม้ ทำให้เชือกขาด ผีเสื้อแสนรักของเธอบินหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา
“ผีเสื้อกลับมา!” หญิงสาวใจหายพร้อมตะโกนเรียกให้เจ้าผีเสื้อกลับมา และรีบวิ่งตามมันไป แต่ไม่ทัน เธอวิ่งไปเรื่อย ๆ ตามถนน ทว่าก็วิ่งไม่ทันมันสักที มันพาเชือกฟางสั้น ๆ บินลอยไปข้างหน้าอย่างไม่คิดหันกลับมาดูเจ้าของอย่างเธอเลย
เธอวิ่งตามมันจนเหนื่อยล้า มองเห็นมันอยู่ไกล ๆ ลับตา และเห็นมันบินไปเกาะที่ไหล่ของคนอื่น
“ผีเสื้อกลับมา!”
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา น้ำตาคลอ มองผีเสื้อสุดหวงแหนไปกับคนอื่นจนลับตา ทว่าก็ยังต้องเดินต่อไปตามเส้นทางข้างหน้า เพราะเส้นชัยรออยู่
หญิงสาวเดินไปอย่างคนหมดแรงสิ้นหวัง ผิดหวัง เดินไปเท่าไหร่ก็ไม่ถึงปลายทางสักที ไม่มีผีเสื้อคู่ใจอีกแล้ว เธอกลับมาเดินเพียงลำพังอีกครั้ง เธอเดินไปข้างหน้าด้วยใจห่อเหี่ยว เลื่อนลอย เดินไปเรื่อย ๆ ไกลแค่ไหนก็ไม่อาจประมวลผลได้ ดอกไม้และผีเสื้อริมทางตัวอื่น ๆ ที่บินรายล้อมกลับไม่มีผลต่อจิตใจของเธอ
หญิงสาวเดินไปเรื่อย ๆ แบบเงียบ ๆ เดินไปข้างหน้าแบบคนสิ้นหวัง และสุดท้ายเธอก็ได้พบกับความจริง ความจริงที่ว่าสุดท้ายปลายทางก็ไม่มีเส้นชัยปลายทางไม่มีอยู่จริง เธอก็ยังก้าวเดินไปข้างหน้าต่อไปเรื่อย ๆ แม้รู้ว่าหนทางข้างหน้าไม่มีปลายทางและเส้นชัย เธอก็จะเดินต่อไป...
จบ...