ผมขอไม่เล่านะครับว่าผมเจออะไรมาบ้าง​เพราะมันคงไม่ได้สำคัญมากกว่าจะรักษาตัวเองยังไงให้หาย​ ผมเป็นโรคนี้มาตั้งเเต่ม.1จนตอนนี้ม.5ครับ​เพราะด้วยปัญหาหลายๆอย่าง​ ผมไม่ได้คิดไปเองเเน่นอนครับเพราะว่าผมพึ่งมารุ้จักโรคนี้ตอนหลังจากเป็นเเล้วเเล้วผมก็เช็คอาการทุกอย่างผมน่าจะเป็นจริงๆครับ​ เเต่ผมไม่เคยไปหาหมอเลยเพราะทั้งกลัวขี้เกียจหรือไม่อยากเสียเงินหรือไม่มีเวลาหลายเหตุผลครับที่ผมเลือกจะไม่ไป​ ตอนนี้ผมเป็นคนที่ชอบทำร้ายตัวเองครับผมชอบต่อยหัวทุบหัวตัวเองเเรกมากเวลาล้มเหลว​ ผมด่าตัวเองเปรียบเทียบตัวเองกับคนอืนในใจตลอด​ ผมกลัวการเข้าสังคมมากๆ​ ที่โรงเรียนผมเเทบจะไม่คุยกับใครเลย​ เวลาต้องคุยกับใครผมก็กระวนกระวายใจมากๆว่าจะตอบยังไงดี​ เพราะผมไม่ได้เข้าสังคมเพราะเคยโดนบูลลี่มานานผมจึงสูญเสียทักษะ​สังคมไป​ ผมคิดลบตลอด​ ผมเคยจะพยายามเปลี่ยนเเปลงตัวเองหลายต่อหลายครั้งผมก็ทำไม่ได้​ ผมเป็นคนที่ไม่มั่นใจในตัวเองเลย​ ผมเกลียดรูปร่างหน้าตาตัวเองเเบบสุดๆ​ เกลียดสุดๆจริงๆครับถึงขั้นเคยเกาหน้าตัวเองเเรงมากเพราะเกลียดมาก ผมไม่มีความมั่นใจสักอย่าง​เวลาผมต้องพรีเซนต์หน้าห้องก็กลัวมากๆหรือเเค่เวลาเดินที่สยามหรือไรงี้ผมก็กลัวมากๆทั้งที่ก็คงไม่ได้มีใครมาสนใจอยู่เเล้ว​ หรือการที่ผมต้องไปเรียนรด.ผมก็กลัวมากๆเพราะมันทั้งต้องเข้าสังคมเเละมีความมั่นใจอยู่บ้างเเต่ผมเเค่ยืนอยู่กลางสังคมก็กลัวมากๆเเล้ว​ เเถมผมเป็นคนที่ผอมผมก็เลยยิ่งไม่มีความม​ั่นใจไปอีกเพราะมันก็ดูไม่ดีเวลาใส่ชุดรด.​ ผมเป็นคนที่ไม่มีเเรงจูงใจในชีวิตเลย​ เวลาผมคิดถึงอนาคตผมก็กลัวตลอดอยากตายตลอด​ ผมกลัวจะล้มเหลวกลัวจะทำอะไรไม่ได้​ ผมเป็นคนกลัวเเละวิตกกังวลตลอดเวลาเลยครับ ครอบครัวผมก็อย่าไปพูดถึงเลยครับ​​ ผมควรจะรักษาอาการเหล่านี้ด้วยตัวเองยังไงดีครับ​เพราะว่าชีวิตช่วงนี้มันคือการใช้ชีวิตเเบบสนุกที่สุดในเเบบวัยรุ่นผมก็อยากใช้ชีวิตโดยสนุกมีความสุขบ้างครับ​ เเต่ผมกลับเป็นเเบบนี้ทุกข์มาตลอด​ ไปหาหมอผมก็กลัวเพราะไม่รุ้ต้องทำอะไรยังไงบ้างเเล้วก็อาจจะมีค่าใช้จ่ายเรื่องยาหรือค่าหมอผมก็ไม่มีเงินจะจ่าย ผมจะรักษาตัวเองยังไงดีครับ