เวลาเราเครียดและท้อเราจะมักร้องไห้ออกมาแม้แต่ตอนที่อยู่โรงเรียนแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆเราก็ร้องเช่นตอนนั้นทำกีฬาสีของร.รแล้วมันดึกแล้วเพื่อนกลุ่มเราต้องกลับก่อนเเล้วเราต้องกลับพร้อมเพื่อนอีกคนซึ่งสนิทกันได้ไม่นานตอนที่เพื่อนจะกลับเราแบบอยู่เฉยๆก้ร้องไห้ออกมาเรากลัวที่จะได้อยู่คนเดียวเราไม่ได้อยากร้องไห้ไม่อยากแสดงด้านอ่อนแอให้คนที่ไม่สนิทได้เห็นอะ เราร้องไห้เก่งจนเพื่อนตั้งฉายาให้ว่าบ่อน้ำตาตื้น ตอนเด็กแม่เราเรียกเราว่าจื้นเพราะเราร้องไห้จนตาเปียกตาแฉะ เราอยากเลิกอ่อนแออยากเข้มแข็งไม่กลัวอะไรง่ายๆอยากเป็นผู้ใหญ่ให้มากกว่านี้ ปีนี้เราอายุ 17 แล้ว แต่เราก็ยังนิสัยเป็นเด็กอยู่ดีรู้สึกว่าไม่โตไม่กล้าเข้าสังคมขี้กลัว กลัวผีมากๆๆๆๆๆ กลัวตาย กลัวคนรอบข้างตาย กลัวไปหมด เราอยากเลิกกลัวเลิกงอแงแล้วก็โตสักทีภายนอกเราดูเป็นคนแรงๆไม่กลัวอะไรแต่ที่จริงแล้วเรากลัวจนร้องไห้เลยแหละ