เราเป็นคนอ่อนแออ่อนต่อโลกตามคนไม่ค่อยทันเลยค่อยๆเป็นค่อยๆไปจนกลายเป็นคนที่เข้าใจอารมณ์​ของคนรอบข้างได้จากการสังเกตเค้า​ แต่ว่าเราเป็นคนพูดไม่เก่งเก็บความรู้สึก​เอาไว้มากกว่าจะบอกออกไป​ เพราะ​ เราตอนเด็กๆมีปมเยอะมากเลยค่ะ​ ขี้แย​ เก็บความรู้สึก​ ชอบแสร้งว่าไม่เป็นไร​ เก็บไปคิดทุกอย่าง​ ขี้กลัว​ จนร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ​ แต่ก็มีพ่อแม่ค่อยปลอบบ้างแต่ว่าเค้าชอบพูดกดดัน​ เช่น​ "อ่อนแอนะ​ ร้องไห้อยู่​ได้"  "ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไปซะ​ เลี้ยงเสียข้าวสุก" "อย่าร้องไห้ให้เห็นให้ได้ยินนะ​ รำคาญ" ทั้งๆที่เราไม่ผิดเลยเราแค่อยากได้ใครมาอยู่ข้างๆเราหน่อยเองเราร้องไห้เราผิดหรอ? ส่งเสียงก็ไม่ได้สินะ... เราเลยเริ่มเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูดจนเพื่อนบอกเราแปลกไปไม่ค่อยยิ้ม...แต่ว่าเราก็แสร้งทำไม่เป็นไรทั้งที่เรื่องทั้งหมดก็เกิดเพราะพวกเค้าพวกเค้าโทษเราทุกอย่าง​ ไอ้เราก็โดนแต่เล็กเลยชินก็ไม่ว่าอะไร​ จากนั้นเราก็เริ่มโทษตัวเอง​จนเราก็เลยเริ่มรู้ตัวว่าเราเริ่มแปลกไปจริงๆนะ​ เริ่มยิ้มไม่เป็น​ ยิ้มยาก​แสร้งเป็นยิ้ม​ หัวเราะ​ มีความสุข​ ทั้งๆที่เริ่มไม่รู้สึกแบบนั้นมาตั้งนานแล้ว เริ่มร้องไห้คนเดียวไม่มีเสียงร้องไห้หนักจนสลบเลยก็มี​ ก่อนจะผิดก็พึ่งร้องมา​ เมื่อก่อนเราไม่กล้าพิมพ์เลยนะ​ แต่เราอยากจะระบายบ้างเลยพิมพ์มัน​
ถ้าใครอ่านแล้วอารมณ์​ไม่ดีก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ
เราขอโทษที่ทำให้เสียเวลาค่ะ
แต่เราเครียดเราท้อมากเลยค่ะถูกกำหนดทุกอย่างมาทั้งชีวิตเลย​ มาขอวิธีแก้เครียดค่ะ