ตอนนี้เราอึดอัดมาก เครียดมากจนไม่รู้จะทำยังไง

ช่วงนี้เราใกล้สอบเป็นที่รู้ๆว่าหลายๆคนเครียด (ทั้งเราและเพื่อนก็เครียดมาก)

แต่เรากับเพื่อนมีปัญหากันนิดหน่อยซึ่งจังหวะนี้เราเองก็ลืมไปแล้วว่าที่เราเถียงกันตอนแรกมันเรื่องอะไร

แต่จำได้กลายๆว่าเพื้อนถากถางเรา ถางถางสถาบันที่เราจบมาก่อนหน้านี้

เราก็เถียงนะ

'ตลอดมาเราก็พยายามแล้วนะ'

'บางทีบางสถานที่มันก็ไม่ใช่อย่างที่รู้เสมอไป อย่าพึ่งด่วนตัดสินสิ 'ก็ตอบนางไป

แต่มันลากยาวจนเพื่อนถามซักไซ้เราประมาณว่า 'บอกมาดิว่า เป็นเป็นอะไร จะเอายังไงกับกูพูดมา' (แต่พูดทำนองคาดคั้น)

ตอนแรกก็อยากพูดนะ

เลยบอกไปก่อนเลย
'กูขอโทษ ถ้ากูพูดอย่าโกรธนะ'

คือเรากลัวเพื่อนโกรธ เรากลัวเพื่อนรู้สึกแย่ ใกล้จะสอบแล้วไม่อยากมีปัญหากลัวเพื่อนเครียดหนักกว่าเดิม

แต่เพื่อนกลับบอกเราว่า

' ไม่ต้องขอโทษ เพราะกูจะไม่ให้อภัย '

ในจุดๆนั้นเรารู้สึกแย่มาก คือที่เราขอโทษอ่ะ มันเป็นมารยาทไหม ก่อนที่เราจะพูดความจริงที่มันอาจกระทบจิตใจเขา

เราไม่ได้ขอโทษเรื่องที่เราเถียงกันเพราะเราคิดว่าเราไม่ผิด เราไม่ได้เป็นคนเริ่ม เราพยายามอดทนแล้ว

อดทนไม่ตอบโต้

อดทนไม่พูดตอกหน้าเพื่อน

อดทนไม่หยาบคายละลาบละล้วงกับเพื่อน

แต่พอเราเงียบปุ๊บนางก็เอาแต่คาดคั้นเราให้ตอบไม่หยุด ทั้งๆที่ตอนนั้นเราไม่อยากตอบอพไรแล้ว

นางเครียด แต่เราก็เครียดเหมือนกัน

นางเครียดนางแผ่รังสีด้านลบใส่คนอื่น 

ในขณะที่เราเครียดหลายเรื่อง(สอบ , เรียน , ปัญหาครอบครัว , การเงินในครอบครัว )

แต่เราต้องแสร้งยิ้ม เสแสร้งทำตัวติ๊งต๊องบ้าๆบอๆให้คนรอบข้างคิดว่าเราไม่เป็นไร

เพราะเราไม่อยากให้คนอื่นมาสมเพชเรา

เราเผชิญความทุกข์ยากมามากจนเรากลัวว่าคนอื่นจะต้องมารู้สึกแบบเดียวกัน เราถึงพยายามหลีกเลี่ยงคำพูดที่จะทำร้ายคนอื่นมาโดยตลอด

แต่พอเราไม่ตอบ นางก็รัวคำถามใส่เราไม่ยั้ง จนเราเริ่มโกรธ เริ่มรำคาญ เริ่มอยากตะโกนใส่มันเหมือนที่มันด่าเราแรงๆบ้าง

แต่รู้มั้ย เราทำอะไร เราหันหน้าหนีเข้ากำแพง เรากัดฟันไม่ให้ตัวเองพูดอะไรพล่อยๆ

แต่นางก็ไม่หยุด ซ้ำยังพูดประมาณว่า

'ชีวิตนางเกรดต้องดีกว่านี้ ถ้านางนั่งกับคนอื่น '

'ที่ไม่ใช่เรา '

ตอนนั้นมันรู้สึกแย่มาก เริ่มมาละ

น้ำตาเราเริ่มปริ่ม แต่ไม่ใช่เพราะความเศร้าอย่างเดียว มันมีความโกรธเคืองในนั้นด้วย

เหมือนเอาความโกรธเราอัดจนเป็นน้ำตา

เราก็พูดประมาณ

' กูมีอะไรกูก็พูด ก็คิดถึงจิตใจตลอดนะ แล้วคิดถึงจิตใจกูบ้างมั้ย '

มันบอกว่า มันก็คิด

เราเลยบอกมันไปตรงๆเลย

' มารยาทอ่ะมีบ้าง ดูหน้ากูก่อนมั้ยว่ากูรู้สึกยังไง'

นางก็ฉะเลย

' มารยาทอ่ะกูมี แต่ไม่ใช่กับ '

ในจังหวะนั้นเราเจ็บมาก เจ็บยิ่งกว่าอกหัก คนที่เราไว้ใจพูดกับเรางี้

เอาจริงดิ

เพื่อนที่นั่งข้างหน้าเราเริ่มมองเราที่เริ่มหันหน้าประชิดกำแพง

เรากัดฟันแน่นมาก เราโกรธมาก แต่ไม่รู้จะทำยังไง

ยิ่งรู้ว่าตัวเองชอบโกรธแล้วร้องไห้ก็ยิ่งกลัวคนอื่นมันจะสมเพช

แต่เราก็กลั้นน้ำตาไม่ไหว

เราน้ำไหล ข้างเดียว

คือข้างขวาที่นั่งชิดกำแพง

เพื่อนที่ด่าเราเขาไม่เห็นหรอก

แต่เพื่อนที่นั่งด้านหน้าที่เขาหันมามอง เราก็ไม่แน่ใจว่าเขาเห็นมั้ย

เพื่อนที่นั่งข้างหน้าพูดประมาณว่าเราทำหน้าตลก
(แล้วมันก็ทำให้เพื่อนคนอื่นกับเราดู)

เราก็รีบฉวยโอกาสเลยค่ะ แกล้งยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แสร้งว่าเราแค่แกล้งว่าโกรธเพื่อน

เพื่อนคนอื่นก็พาพูดกันอารมณ์ซึ่งคนที่มีปากเสียงกันนางก็เริ่มเย็นลง แล้วทำเหมือนเราด่าประชดกันปกติ

เราก็แสร้งทำว่าเราเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไร

เราแสร้งยิ้ม

แสร้งหัวเราะ ทั้งที่ข้างในใจเรามัน ไม่เหลือชิ้นดี

แต่ในจังหวะนั้นกลับไม่มีใครย้อนกลับมากถามเราเลย ว่าโอเคมั้ย

กลับบ้านมาไม่มีใครอยู่บ้าน เราก็ร้องไห้เลยค่ะ  ร้องไห้ครอบครัว ให้เพื่อนฟังไม่ได้เพราะเราถูกเลี้ยงถูกคนรอบข้างปฏิบัติ ให้เรา'ต้องเข้มแข็ง' ไม่ว่าจะอะไรจะเกิดขึ้น

เราได้แต่ร้องไห้ให้พระพุทธรูป ให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ฟัง เพราะขนาดพ่อแม้แท้ๆยังรำคาญที่เราร้องไห้

บอกว่า เราโตเป็นควายแล้วยังร้องไห้อีก(จขกท.เป็นผญ.สูง170)

บอกว่าเราเล่นละคร อยากให้คนมาสงสาร

นั้นคือสิ่งที่แม่เราพูด

แต่เราก็อ่อนแอเป็นมั้ย

เราไม่รู้จะระบายให้ใครฟังเลยมาระบายที่นี่ 

สามารถพิมพ์แนะนำได้นะคะ
ขอบคุณค่ะ