.
ค่ำนี้ฝนตก...และฉันนั่งเหม่อ ความเหม่อพาฉันเดินเข้ามาในห้อง เปิดโน้ตบุ๊ก และเริ่มเขียนถึงบางอย่างที่กรีดร้องอยู่ภายในหัวของฉัน
เสียงกรีดร้องของใครบางคน คล้ายเจ็บ คล้ายปลดปล่อยพลังอัดอั้น คล้ายร้องขอความช่วยเหลือ และคล้ายกรีดร้องอย่างสุขสม
"ใครน่ะ?" ฉันพิมพ์ถามออกไปอย่างหมายมั่นว่าจะได้รับคำตอบจากสิ่งที่กำลังสงสัย
ความเงียบบนหน้าจอโน้ตบุ๊กคือคำตอบ ทว่าฉันกลับได้ยินเสียงดังก้องอยู่ในความคิด
"อยากรู้ก็เข้ามาสิ" สิ่งนั้นพูดกับฉัน
"เข้าไปยังไง" ฉันพิมพ์ถามกลับไป
บนหน้าจอปรากฏตัวหนังสือขึ้นมา น่าแปลกที่ฉันไม่ได้ตกใจอะไรเลย ราวกับรับรู้การมีอยู่ของสิ่งนี้
"ไม่เห็นจะยากเลย แค่เธอเปิดใจยอมรับฉัน หยุดคิดเพื่อใคร แต่คิดถึงแต่ความสุขของตัวเอง เธอก็จะสัมผัสถึงฉันได้"
"มันจะเป็นไปได้ยังไง ที่จะไม่ให้คิดถึงคนอื่น" ฉันคุยกับสิ่งนั้นผ่านตัวหนังสือ
"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ออกไปเที่ยวสิ ออกไปแสวงหาความสุขที่เธอต้องการ ออกไปทำอะไรก็ได้ที่เธอคิดอยากทำ ไม่ใช่มานั่งเหม่อในคืนวันเคาท์ดาวน์แบบนี้"
"นี่นายหรือเธอล่ะ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ทุกวันนี้กำลังมีโรคระบาด ไม่มีการจัดงานเคาท์ดาวน์ที่ไหนหรอกนะ"
"ฉันเป็นหญิงหรือชายก็ได้ แล้วแต่เธออยากให้เป็น....เธอไม่มีเพื่อนชวนไปปาร์ตี้หรือไง ไปสิ ไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ "
เอ่อนะ...เจ้าสิ่งนี้ บังคับคนได้ด้วยเหรอ ฉันครุ่นคิด แต่พิมพ์ไปอีกอย่าง
"มีสิ...แต่ฉันขี้เกียจไป แถมคืนนี้ฝนตกด้วย นั่งนับถอยหลังฉลองปีใหม่ที่บ้านก็ได้"
"ฝนตกปรอย ๆ เอง ไม่หนักสักหน่อย ออกไปเถอะ ไปแสวงหาความสุขให้ตัวเอง"
แนะ...เจ้าสิ่งนี้ดันมารู้อีกว่าฝนตกไม่หนัก
"ความสุขของฉันคือการได้อยู่บ้าน คุณจะมารู้อะไร ว่าสิ่งไหนคือความสุขของฉัน"
"....."
"เงียบทำไมล่ะ"
"ฉันเห็นเธอนั่งเหม่อ เลยคิดว่าเธอเหงา อยากไปเที่ยวไปปล่อยปลดนี่น่า คิดว่าเธอกำลังทุกข์ใจ ฉันแค่อยากให้เธอมีรอยยิ้ม"
ฉันยิ้มให้หน้าจอและยิ้มให้กับความคิดของเจ้าสิ่งนี้
"ฉันนั่งเหม่อ ไม่ได้แปลว่าฉันกำลังเหงา หรือทุกข์ใจสักหน่อย การนั่งเหม่อ ในบางครั้งมันคือการผ่อนคลายอย่างหนึ่ง ผ่อนคลายใจอันหนักอึ้ง ผ่อนคลายร่างกายที่เหนื่อยล้า ผ่อนคลายความคิด ไม่ให้คิด สายตามองสายฝน ยิ่งทำให้ชุ่มชื่นในหัวใจ บางทีการเหม่อก็เป็นความสุขอีกแบบนี้ ที่พาเราหลุดพ้นจากภาวะตระหนักรู้นะคุณ"
"มีงี้ด้วยหรือ?..ปกติเราดูพฤติกรรมคนไม่เคยผิดนะ"
"คุณเป็นใครล่ะ ถึงต้องมาดูพฤติกรรมคนอื่น แล้วตีตราว่าคนนั้นสุขหรือทุกข์ การใช้สายตาของคุณมอง แล้วตัดสินใครบางคน ผ่านการมองของคุณมันก็จะผิดแบบนี้แหละค่ะ"
"ฉันเป็นใครน่ะหรือ?...เธอลองเดาดูสิ".....
🧸🧸🧸🧸
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ^^
❤❤
คืนวันฝนตก
เสียงกรีดร้องของใครบางคน คล้ายเจ็บ คล้ายปลดปล่อยพลังอัดอั้น คล้ายร้องขอความช่วยเหลือ และคล้ายกรีดร้องอย่างสุขสม
"ใครน่ะ?" ฉันพิมพ์ถามออกไปอย่างหมายมั่นว่าจะได้รับคำตอบจากสิ่งที่กำลังสงสัย
ความเงียบบนหน้าจอโน้ตบุ๊กคือคำตอบ ทว่าฉันกลับได้ยินเสียงดังก้องอยู่ในความคิด
"อยากรู้ก็เข้ามาสิ" สิ่งนั้นพูดกับฉัน
"เข้าไปยังไง" ฉันพิมพ์ถามกลับไป
บนหน้าจอปรากฏตัวหนังสือขึ้นมา น่าแปลกที่ฉันไม่ได้ตกใจอะไรเลย ราวกับรับรู้การมีอยู่ของสิ่งนี้
"ไม่เห็นจะยากเลย แค่เธอเปิดใจยอมรับฉัน หยุดคิดเพื่อใคร แต่คิดถึงแต่ความสุขของตัวเอง เธอก็จะสัมผัสถึงฉันได้"
"มันจะเป็นไปได้ยังไง ที่จะไม่ให้คิดถึงคนอื่น" ฉันคุยกับสิ่งนั้นผ่านตัวหนังสือ
"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ออกไปเที่ยวสิ ออกไปแสวงหาความสุขที่เธอต้องการ ออกไปทำอะไรก็ได้ที่เธอคิดอยากทำ ไม่ใช่มานั่งเหม่อในคืนวันเคาท์ดาวน์แบบนี้"
"นี่นายหรือเธอล่ะ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ทุกวันนี้กำลังมีโรคระบาด ไม่มีการจัดงานเคาท์ดาวน์ที่ไหนหรอกนะ"
"ฉันเป็นหญิงหรือชายก็ได้ แล้วแต่เธออยากให้เป็น....เธอไม่มีเพื่อนชวนไปปาร์ตี้หรือไง ไปสิ ไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ "
เอ่อนะ...เจ้าสิ่งนี้ บังคับคนได้ด้วยเหรอ ฉันครุ่นคิด แต่พิมพ์ไปอีกอย่าง
"มีสิ...แต่ฉันขี้เกียจไป แถมคืนนี้ฝนตกด้วย นั่งนับถอยหลังฉลองปีใหม่ที่บ้านก็ได้"
"ฝนตกปรอย ๆ เอง ไม่หนักสักหน่อย ออกไปเถอะ ไปแสวงหาความสุขให้ตัวเอง"
แนะ...เจ้าสิ่งนี้ดันมารู้อีกว่าฝนตกไม่หนัก
"ความสุขของฉันคือการได้อยู่บ้าน คุณจะมารู้อะไร ว่าสิ่งไหนคือความสุขของฉัน"
"....."
"เงียบทำไมล่ะ"
"ฉันเห็นเธอนั่งเหม่อ เลยคิดว่าเธอเหงา อยากไปเที่ยวไปปล่อยปลดนี่น่า คิดว่าเธอกำลังทุกข์ใจ ฉันแค่อยากให้เธอมีรอยยิ้ม"
ฉันยิ้มให้หน้าจอและยิ้มให้กับความคิดของเจ้าสิ่งนี้
"ฉันนั่งเหม่อ ไม่ได้แปลว่าฉันกำลังเหงา หรือทุกข์ใจสักหน่อย การนั่งเหม่อ ในบางครั้งมันคือการผ่อนคลายอย่างหนึ่ง ผ่อนคลายใจอันหนักอึ้ง ผ่อนคลายร่างกายที่เหนื่อยล้า ผ่อนคลายความคิด ไม่ให้คิด สายตามองสายฝน ยิ่งทำให้ชุ่มชื่นในหัวใจ บางทีการเหม่อก็เป็นความสุขอีกแบบนี้ ที่พาเราหลุดพ้นจากภาวะตระหนักรู้นะคุณ"
"มีงี้ด้วยหรือ?..ปกติเราดูพฤติกรรมคนไม่เคยผิดนะ"
"คุณเป็นใครล่ะ ถึงต้องมาดูพฤติกรรมคนอื่น แล้วตีตราว่าคนนั้นสุขหรือทุกข์ การใช้สายตาของคุณมอง แล้วตัดสินใครบางคน ผ่านการมองของคุณมันก็จะผิดแบบนี้แหละค่ะ"
"ฉันเป็นใครน่ะหรือ?...เธอลองเดาดูสิ".....