<<< ให้อภัย.. เกิดสุขใจ >>>

ฉันตั้งใจมานานมาก.. ที่อยากจะลืม
แต่ยามฟ้าครึ้มทีไร.. ใจมันก็โหยหา
ยากเหลือเกิน กับรักครั้งแรก.. มันตรึงตรา
ทั้งใจกายา.. มอบให้เธอ.. ช่างง่ายซะจริงจริง

หากมีคำถามว่า.. เสียใจมากไหม
ที่เธอหนีฉันไป.. ให้ฉันเป็นคนที่ถูกทอดทิ้ง
ไม่ร้องขอ ไม่อ้อนวอน.. และไม่ประวิง
เพราะฉันหยิ่ง.. ยิ้มสู้.. กู่เรียกความแกร่งกลับมา

และแล้วเธอ.. ก็มีครอบครัวใหม่
สดชื่น แจ่มใส ..ได้เป็นครอบครัวหรรษา
มีสมาชิกน้อยน้อย..สุขสมตามเจตนา
ส่งไลน์มา เยี่ยมฉัน.. ก็พลอยยินดี

ความรู้สึกเป็นมิตร..มีให้ คือเพื่อนร่วมโลก
ไม่เหงา ไม่เศร้าโศก พกแต่ความสุขี
ส่งความคิดถึง ความมีไมตรี
ทุกวันวี่.. แค่นี้ ก็สุขเกินพอแล้ว

ให้อภัยต่อกันและกัน.. ที่ผ่านมา
เป็นบทเรียนให้ชีวิต.. มีชีวาแม้ไม่อาจหวานแหวว
คิดเสียว่า.. นั่นคือเหตุการณ์ของเด็กแนว
ไม่ใสวิ้ง เหมือนแก้ว..ที่แวววับ

ประสบการณ์ในอดีต.. มีรอยกรีด แต่ไม่เจ็บ
หมดหน่วงเหน็บ.. จางหายละลายลับ
พบสุขใจ มาแทนที่.. สุดคณานับ
เพราะซึ้งกับ การให้อภัยของเรา.. ที่มีต่อกัน.

"ถุงมือมังคุด"