คือรู้สึกไม่โอเคที่ต้องไปเรียกพ่อเเม่คนอื่นเลยอ่ะ มีอยู่วันนึงโดนลูกชายคนเล็กของน้าถามมา ทำไมต้องเรียกเเม่เขาว่า เเม่ ด้วย คือเราก็จุกๆอ่ะ มันเเบบไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนเขาไม่ได้สอนมันหรอ ทำไมมาพูดเเบบนี้ คือมันก็ไม่ได้เด็กขนาดนั้นอ่ะ แล้วมันก็พูดด้วยว่าเราไม่ใช่พี่มันเพราะไม่ได้เกิดมาจากเเม่มันอ่ะ คือมันจะร้องไง เราไม่ได้มีพ่อเเม่อยู่ด้วยเหมือนมันอ่ะ มันเเค่รู้สึกไม่อบอุ่น มันรู้สึกขาดความรัก ถึงเรียกพวกน้าๆว่าพ่อกับเเม่ มันก็ไม่ได้ช่วยอ่ะ เพราะมันเป็นเเค่คำเรียกไง ปากเขาก็บอกเรียกได้ก็รักก็ดูเเลเหมือนลูก เเต่มันก็เเค่คำพูดไง การกระทำมันก็อีกอย่าง คือไม่รู้มันเป็นที่เราเองรึเปล่าที่รู้สึกขาดหรือรู้สึกว่าความรักที่เขามอบให้มันไม่พอ คือเราไม่ได้รู้สึกว่าที่เขาให้มามันคือความรักอ่ะ คือเขาไม่ได้เข้าใจว่าเราต้องการอะไร เราเเค่ขาดแม่ มันอยากมีเเม่เเท้ๆมาอยู่ข้างๆไม่อยากไปเรียกเเม่ของคนอื่นหรอก คือสิ่งที่พวกเขา(น้า)มอบให้มันเหมือนกับเเค่คำว่า"ต้องทำ"อ่ะ เพราะเเม่เราเป็นพี่สาวเขา เราทำตัวอยู่ในกรอบเสมออ่ะ พยายามตั้งใจเรียนให้ดี ไม่เที่ยวไม่เกเร ไม่มีแฟนด้วย คือเเบบเราบอกตรงๆว่าเราทำได้ดีกว่าลูกชายของเขา(เป็นลูกพี่ลูกน้องเราอายุเท่ากัน)ไอ้คนนี้มันก็เคยเรียนดีมาก่อน พอขึ้นม.ต้นมันก็เกเร ไม่ตั้งใจเรียน ติดแฟนสาว จนไปเที่ยวกางคืนนอนข้างบ้านผญ.คือการกระทำของมันกับแฟนมัน เรารู้เห็นทุกอย่างเเต่เราไม่เล่าให้เเม่มันฟัง เราจะเล่าก็จะเป็นเรื่องที่มันโดนครูเตือน จนเราต้องบอกให้เเม่สอนมันด้วย จนมันเรียนจบเเค่ม.3 คือเราตั้งใจทำให้ดีแล้วอ่ะ ความเป็นห่วงจากเขายังรู้สึกว่ามันไม่ได้มาเลยด้วยซ้ำอ่ะ รักเราจริงๆอย่างที่พูดรึเปล่าก็ไม่รู้ มันมีบ้างที่มันรู้สึกนอยด์ น้อยใจเเล้วมันก็มีเรื่องหลายๆอย่างให้เครียดอ่ะ มันก็เเค่อยากมีคนปลอบคนเข้าใจ เเต่สิ่งที่เราได้มามันกลับเป็นความคิดที่เราไม่ควรให้มันมีขึ้นมา เเค่เรารู้สึกน้อยใจเเต่ไม่ได้พูดไปตรงๆเพราะในบ้านเราเป็นพี่โตสุดเลย มันเเค่ไม่อยากอ่อนเเอให้น้องเห็น เเต่เขาโตกว่าเเทนที่เขาจะเข้าใจเเต่ก็ไม่ เขามาว่าเราด้วยซ้ำ คำพูดบางคำพูดมันไม่โอเคที่ได้ยินเราก็ร้องออกมา เพราะมันไม่คิดว่าจะต้องขนาดนี้เลยหรอ เเล้วมีคำพูดนึงที่ว่า"บ้านที่สร้างมาใหม่ให้กับน้องนอนกันอ่ะ ก็เป็นบ้านลูกชายเขา เเทนที่ลช.เขาจะได้มานอนเเต่กลับต้องให้กับน้องนอน"เนี่ยคือหลังจากที่เขาอบรมอะไรเราเสร็จเขาก็บอกว่าเขาผิดหวัง เพราะเขาก็เลี้ยงเราเหมือนลูกแท้ๆเเค่เขาไม่ใช่คนหาเงินมาให้ใช้ แต่เราไม่เคยคิดเเบบนั้นไงเรื่องหาเงินรึไม่หาให้ เเต่เราเเค่อยากได้ความเข้าใจบ้าง มันน้อยใจที่เห็นค่าไอ้คนที่มันไม่ได้ใส่ใจกับค.รู้สึกคนอื่นอ่ะ ที่เราทำตัวทุกวันนี้มันทั้งด้วยความเกรงใจ ความเคารพ เราตั้งใจเรียนเพื่อไม่ให้ใครมาว่าคนที่บ้านได้ เเต่มีใครสักคนมั้ยที่เห็นว่าเราทำเเบบนี้อยู่ มันไม่รู้ว่าต้องปรับความคิดยังไง ต้องทำตัวยังไงให้รู้สึกว่ามันไม่ขาดความรัก เราไม่อยากเป็นคนขี้น้อยใจเเล้วมันเครียด เพราะเขาหาว่าเราไม่มีหัวคิดว่าคนที่หาข้าวให้กินมันเหนื่อย คือเราเข้าใจที่เขาต้องดูเเลใครหลายๆคนในบ้าน เเต่เราพยายามช่วย คือมันก็มีที่มันจะรู้สึกน้อยใจอ่ะ ถ้าคนเป็นเเม่น่าจะเข้าใจบ้างไม่ใช่หรอความรู้สึกที่ขาดอ่ะ อยากเปลี่ยนความคิดตัวเองมากจริงๆไม่อยากหวังให้ใครมาเข้าใจเเล้วอ่ะ มันรู้สึกเบื่อเเล้วก็ท้อมากด้วย.