ไม่คิดว่ามีโรคนี้ค่ะ หากจะมีอาจคือความเคยชินที่จะคิดไปทุกเรื่อง และแต่ละเรื่องเกินความจริงและหรือ "ความจำเป็น" หรือเรียกได้ว่าขาดทักษะและวินัยในการคิดอย่างเหมาะสมกับตนเอง ในทางตะวันตก คนให้ความสำคัญกับความคิด และแม้กระทั่งโลกตะวันออก ความคิดและการคิดก็สำคัญ แต่ปรัชญาตะวันออกให้ความสำคัญกับการคิด เมื่อเรียนหนังสือและทำงาน แต่เมื่อดำเนินชีวิตส่วนตัวทั่ว ๆ ไป การคิด มันอาจคือการขาดความรู้ตัว เพราะเมื่อคิด จิตจะออกไปอยู่ที่อื่น และมิติเวลาอื่น นอกไปจากตัวกายในปัจจุบันขณะ

ในแง่อื่น ๆ การคิดที่มากเกินไป อาจเกิดในบุคคลที่ต้องการควบคุมสรรพสิ่งต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องให้ได้ ต้องการความแน่นอนและไม่สุ่มเสี่ยง จริงอยู่ การคิดให้ดีสำคัญ แต่ความจริงมีอยู่ว่า หากไม่จัดลำดับความสำคัญของเรื่องที่จะคิด ระดับความจริงจังของการคิดในแต่ละเรื่องและตัดเรื่องที่ไม่ต้องคิดออกเสียบ้าง นี้อาจเรียกได้ว่าไม่มีทักษะและวินัยในการคิด บนพื้นฐานของความจริงที่ว่า การทำงานของร่างกาย จิตใจ สมองและระบบประสาทนั้น มีเวลาและประสิทธิภาพจำกัด การคิดไปทุกเรื่องและระดับเข้มข้น ถือเป็นการใช้ทรัพยากรที่มี นอกจากร่างกาย จิตใจ ยังรวมถึงเวลา อย่างสิ้นเปลือง

ในทางธรรม พ่อแม่ครูอาจารย์สอนเสมอว่า คิดให้น้อยและเท่าที่จำเป็น สิ่งที่ต้องมีมากให้นั้นคือสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกตัว

เป็นทัศนะหนึ่งเท่านั้น