สวัสดีครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่ผมตั้ง ผิดถูกอย่างไรขอโทษด้วยนะครับ
ผมคบกับแฟนมา5ปี เขาเป็นแฟนคนแรกของผมครับ เราคบกันตั้งแต่เรียนมหาลัยปี 1 เริ่มความสัมพันธ์จากการเป็นเพื่อนกันมาก่อนครับ  ระหว่างที่เรียนมหาลัยตัวแทบจะติดกันตลอด และผมก็ดูแลแฟนได้ไม่ขาดตกบกพร่องอะไร ช่วยกันเรียนทำโปรเจคคู่กันจนเรียนจบ แต่พอช่วงนี้หลังจากที่เรียนจบ ต่างคนต่างมีงานทำ แฟนผมอยู่หอครับ ผมอยู่บ้าน ระยะห่างระหว่างเราสองคนก็ไม่ได้ไกลกันมากนัก บางครั้งเวลาผมเลิกงาน ผมก็ไปหาแฟนผมอยู่เป็นครั้งคราว อาทิตย์ละ 2-3วันได้ เพราะผมก็อยากรักษาระยะห่างระหว่างเราสองคนไว้ครับ ไม่อยากให้ดูห่างเหินจนเกินไป แต่แล้ววันนี้ก็มาถึงครับ แฟนผมเปิดใจคุยกับผมว่า เขาต้องการอยากอยู่คนเดียว ความสัมพันธ์ของคู่เรามันราบเรียบเกินไป เขาก็ยังไม่รู้ใจตัวเองว่าเขารู้สึกอย่างไร ณ ตอนนั้น ใจนึงก็อยากเลิก อยากอยู่คนเดียว แต่ถ้าเลิกกันไปก็ไม่อยากเห็นผมมีแฟนใหม่ ผมก็เลยให้เขาตัดสินใจว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป แฟนผมก็คิดอยู่สักพักแล้วก็บอกผมว่า เรามาเลิกกันก่อนไหม ขอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อน เขาก็ไม่ได้มีใคร ไม่ได้คุยกับผู้ชายคนอื่น ขอให้ผ่านช่วงนี้ไปได้แล้วเขาก็จะกลับมาคบกับผมเหมือนเดิม ผมก็เคารพการตัดสินใจของเขาครับ เลิกก็เลิก ลองห่างกันสักพักก็ได้ ณ ตอนนั้นผมยังโอเคกับความรู้สึกของผมอยู่ครับ ว่าเราจะเป็นเพื่อนกันเหมือนตอนแรกกันก็คงจะได้มั้ง แต่หลังจากนั้นมา ผมกลับลำตัวเองแทบไม่ทัน ผมร้องไห้อยู่ครึ่งวันจนพี่ที่ทำงานผมมาปลอบ ในใจผมก็แอบคิดว่าตอนนี้เลิกกันแล้ว ผมคงเป็นเพื่อนกับเขาไม่ได้แล้ว มันเจ็บยังไงไม่รู้แปลกๆ เรายังทักยังคุยกันปกติ ยิ่งเขาทักมาผมก็น้ำตาคลอทุกครั้ง ผมฝืนตอบเขาทุกครั้งที่เขาทักมาเพียงแค่อยากให้เขาสบายใจ แต่กลับเป็นตัวผมเองที่ไม่สบายใจแทนเพราะความสัมพันธ์เรามันไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ตอนนี้ความรู้สึกผมยังเหมือนเดิมครับ ยังรักและไม่อยากให้เขาไป แต่ตอนนี้เราเลิกกันแล้ว ผมควรจะจัดการความรู้สึกตัวผมเองยังไงครับ ผมควรเดินต่อไปหรือผมควรจะรอเขากลับมาสักวันหนึ่ง ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาหรือเปล่า