น้องเราเป็นออทิสติก ตอนนี้เรา 25 น้อง 21 ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าไม่มีพ่อกับแม่จะเลี้ยงน้องได้ไหม

อาการรุนเเรงมาก ปล่อยไม่ได้ต้องหมัดติดโซ่ไว้ ดีขึ้นเพราะยา ขาดยาไม่ได้ เราเครียดเรื่องนี้ตั้งเเต่ ป.1-2 เนี่ยเเหละ ถึงขั้นเป็นโรคเครียด ตอนนี้หายเเล้ว เราพยายามทำใจ จะดูเเลน้องที่เป็นออทิสติกจนเเก่เฒ่า เศร้ามากชีวิต ขอระบายหน่อย เราเคยพูดว่าต่อไปจะอยู่ยังไง เเม่เรามองเหมือนเราไม่รักน้องไม่อยากดูเเลน้อง ที่จริงมันไม่ใช่ ถึงไม่พูดเราก็รู้ว่าเเม่คิดเเบบนั้น เครียดมาก กลับบ้านมาทีไรเราเครียดตลอด พยายามจะไม่คิดเยอะเเล้วค่อยทำใจเอา ต่อไปจะมีความสุขไหม ตลอดชีวิตที่ที่ผ่านมาเรามีความสุขน้อยมากก เราพยายามจะมองโลกในเเง่ดี เเต่มันก็เศร้ามาก ถ้าเราเกิดเป็นผู้ชายถ้ามีน้องเป็นออทิสติกเราคงเลี้ยงไหว ถ้าน้องหลุดขึ้นมาจะเอาไม่ไหวได้ ถ้าอาระวาด ไม่ได้กินยา จะทำไง เศร้าจริงๆ