ก่อนอื่นขอบอกก่อนนะว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์และความรู้สึกนี้ขึ้น เราเล่ารายละเอียดได้ไม่มาก เอาเป็นว่า
เราผิดหวังในตัวเองมาก ตอนนี้มีเรื่องมากระทบจิตใจ เป็นความผิดที่เราไม่ได้ตั้งใจทำ แต่ความผิดนั้นมันส่งผลมาถึงปัจจุบัน และจะส่งผลต่ออนาคตของเรา เรากลับไปแก้ไขไม่ได้ ตอนนี้เราก็ทำอะไรไม่ได้ ก่อนหน้าเราเคยคิดว่าไม่อยากอยู่ด้วยซ้ำ แต่เพราะยังมีพ่อกับแม่ที่รอเราอยู่ เรามีความรับผิดชอบ เรารักพวกท่านมาก เลยอยากอยู่ต่อเพื่อได้อยู่ดูแลท่าน เพราะเราเป็นความหวังของท่าน..
แต่ตอนนี้เราไม่แน่ใจเลย ว่าเราจะทำให้ท่านสมหวังได้ยังไง ในเมื่อแม้แต่ตัวเราเองก็ยังทำผิดพลาด ทำให้ตัวเองผิดหวัง  แน่นอน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราทำผิดต่อตัวเอง แต่เพราะมันก็ถือว่ารุนแรงต่อเรา มันจึงทำให้เราเฟลมากๆ 
แล้วแบบนี้ เราควรจะทำยังไงดี...
เราจัดการกับอารมณ์และความคิดความต้องการของตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เราแอบเหนื่อยที่ต้องพยายามปกปิดเพื่อนว่าเราไม่ได้กังวลอะไรกับเรื่องนี้ เราไม่แม้แต่จะเล่าให้ใครฟัง แม้จะเป็นเพื่อนสนิทว่าเราไม่โอเคกับมันมากๆ  ไม่รู้สิ เราแค่ไม่อยากได้ยินคำว่า 'ไม่เป็นไร' หรือ 'ช่างมัน ไม่เป็นไรหรอก' อะไรพวกนี้ เพราะเหมือนมันยิ่งตอกย้ำว่าสิ่งที่เราทำมันผิด ผิดจริงๆ จนต้องได้รับการให้อภัย 
เราควรจัดการกับมันยังไง เราท้อ เราสิ้นหวัง เพียงแค่คิดว่าความดีที่เพียรพยายามทำมาต้องพังลง เพราะความผิดเพียงหนึ่งครั้ง
เพียงเพราะเรารู้ว่าคนเลือกจะสนใจกับข้อผิดพลาดนั้นมากกว่าความดีที่เราทำ
เพียงแค่นั้น แค่คิดว่าเรามันไม่เคยจะได้เรื่องอะไร