เราผ่านเรื่องเจ็บปวดกับสามีมาเยอะมาก
ส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่เค้าทำผิดต่อเราและไม่เคยขอโทษจากใจเลย
แรกๆนั้นเราเป็นเมียที่ยอมสามีทุกอย่าง ยอมถูกเอาเปรียบเหมือนทาส
โกหก เจ้าชู้ เห็นแก่ตัว ปากร้าย ไม่เห็นคุณค่า ของๆเราเป็นของๆเค้า ของๆเค้าไม่ใช่ของเรา
สัมผัสแห่งรักไม่มีเลย มีแต่ความเย็นชา เค้าจะมาสัมผัสเราเฉพาะเพื่อระบายความใคร่ให้จบไป
เราไม่มีอิสระทั้งทางความคิดการใช้ชีวิต และต้องออกค่าใช้จ่ายเองทุกอย่าง
รวมถึงค่าเลี้ยงดูลูกด้วย แต่เราเลือกที่จะทนโดยหวังว่าวันนึงจะมีความสุข

เวลาผ่านไปเป็นปีๆ จู่ๆวันนึงความอดทนเราก็หมดขึ้นมาซะอย่างนั้น
เรามีความสุขด้วยตัวของเราเอง เรามานั่งนึกดูการที่เราจะฝากชีวิตกับเค้า
มันเหมือนเอาชีวิตไปทิ้ง เสียดายชีวิตที่เกิดมา เราเลิกหวังกับสามี
และอยากมีชีวิตใหม่ ไม่ต้องมีสามีใหม่หรอก ขออยู่เพื่อลูกพอ ขอความสงบบ้าง

แต่พ่อกับแม่ทั้งสองฝ่ายไม่เห็นด้วย สามีเองก็ใช้ลูกมาอ้างเพื่อผูกมัดให้เรายังอยู่
แม้แต่พ่อแม่เราที่เห็นสิ่งเลวร้ายต่างๆที่เค้าทำกับเราก็บอกให้เราทนเพื่อลูก
ใจเราพยายามฝืนแล้วแต่เราไม่ไหว

เราลืมภาพวันที่เค้าปล่อยเราที่ท้องโตเดินไกลสี่กิโล
โดนรองเท้ากัดจนถลอกเชือดไหลเพียงเพราะเค้าต้องการประหยัดเงินไม่กี่ร้อยไม่ได้
เราลืมภาพที่เราตื่นตีห้ามาทำอาหารให้ลูกและสามี แล้วเค้ากินไปสามคำบอกไม่อร่อยไม่ได้
เราลืมภาพที่เราไปต่างประเทศกันแล้วมีแต่เราถ่ายภาพเค้าแล้วพอเราขอให้เค้าถ่าย
แต่เค้าก็บอกว่าคิดว่าตัวเองสวยเหรอแบบเหยียดๆไม่ได้ 
เราลืมที่เค้าให้ของขวัญเราเป็นการที่ผู้หญิงสองคนโทรมาบอกว่าเค้าคบซ้อนไม่ได้
เราลืมภาพที่เราทั้งถือกระเป๋าอุ้มลูกเดินตามเค้าแล้วเค้าเดินนำไปคนเดียวถือแต่กุญแจรถไม่ได้

ขอคำแนะนำในการกลับไปรักสามีโดยที่ยังเหลือความเป็นคนด้วยค่ะ