ตอนนี้เราท้องจนอาทิตย์หน้าจะคลอดลูกอยู่แล้ว คนนี้เป็นลูกคนที่สอง
เมื่อ สิบปีก่อน ที่เราไม่มีลูก เราก้ช่วยกันทำมาหากินตลอด เราเป้นคนบุกเบิก
ธุรกิจ และอนาคตจนได้มาอยู่เมืองนอกเป็นพลเมืองก็เพราะเรา
พอตั้งแต่เราท้องลูกคนแรกเราก็ไม่ได้ทำงานเต็มตัว เลี้ยงลูกอยู่บ้าน
ช่วยงานเล็กๆน้อยบ้าง  เงินที่หาได้สามีเราก็เอาไปให้ครอบครัวเค้า
ใช้จ่ายฟุ่มเฟื่อยมาก เอาเงินครอบครัวไปซื้อบ้านราคาหลายล้านโดยไม่ใส่ชือสามี หรือชื่อลูกเรา
เราต้องจ่ายค่าตั๋วเครื่องบิน ค่าเที่ยว ค่ากินอยู่ ค่าช้อปปิ้ง  ให้แม่สามี และน้องสามีตลอด
เวลาแม่สามีหรือน้องสามีเราซื้อของอะไรก็บวกเงินตลอด เช่น ไม่สบายนอนโรงพยาบาลคืนละ หมื่นบาท ก็บอก สองหมื่น
ในขณะที่เราไม่เคยเอาเงินครอบครัวไปใช้ส่วนตัวเลย เราน้อยใจมาก  เราลำบากเป็นสิบปี กว่าจะบุกเบิก
มาอยู่เมืองนอก บุกเบิกธุรกิจ  สามีเราก็ค่อนแคะ ด่าว่าตลอด ว่า เราไม่เอาไหน ช่วยอะไรไม่ได้ วันๆไม่ทำอะไร
จนเมื่อ สอง วันก่อน ก็มาว่าเราอีก  เรามานั่งนึกดู  หกปีที่ผ่านมา ตั้งแต่เราท้องลูกคนแรก  ในใจเค้า คงคิดว่าเราเกาะกินเค้า
คนอื่น และเพื่อนๆเรา ชอบพูดตลอดว่า สามีเราโชคดี ที่ได้เราเป็นเมีย ไม่อย่างน้น เค้าไม่มีปัญญามีวันนี้
เราก็ก็เถึยงตลอดว่าไม่จริงหรอก ถ้าไม่มีเค้าช่วย วันนี้ก็คงไม่มี หรืออาจลำบากมาก
ในทางกลับกัน สามีเรากลับคิดว่าเราเป็นตัวถ่วง ไม่เอาไหน ทำอะไร ช่วยอะไรไม่ได้ อีกอาทิตย์เราจะคลอดลูกอยู่แล้ว
ก็มาต่อว่าให้เจ็บช้ำน้ำใจ  เรารู้สึกว่าเราคิดผิดที่อยู่กับคนแบบนี้  จะอยู่ก็ทรมานใจ จะไปก็ไม่ได้
เราก็ไม่อยากให้ลูกกำพร้าพ่อ  แต่เราก็ทนไม่ได้กับการที่ถูกดูถุก และเอาเปรียบจากครอบครัวสามี และสามีอีกต่อไปแล้ว
มีทางออกไหมค่ะ ที่ดีกับลูกและเรา