เลิกคิดเรื่องแก้แค้นไปได้เลยค่ะ
นิสัยแบบสามีคุณนี่คิดเหรอคะว่าจะมีปัญญาไปแก้แค้นใครได้
เกรงใจไปหมดซะทุกอย่าง เกรงใจแบบไม่เข้าเรื่อง ต่อหน้าก็ทำได้แค่รับฟังไม่กล้าเถียงอะไรเค้า
ไม่มีทางแก้แค้นใครได้แน่นอน
และเราเชื่อว่าความคิดแก้แค้นไม่มีในสามีแน่นอน มีแต่ภรรยานี่แหละที่โกรธแทนและพยายามเสี้ยมอยู่

ส่วนเรื่องควรทนต่อมั้ย ก็แล้วแต่สามีคุณสิคะว่าทนไหวมั้ย
ที่เห็นตอนนี้คือคุณกำลังเดือดร้อนแทนสามีและพยายามคิดแทนสามีอยู่
ในขณะที่สามีอาจไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนั้นก็ได้ เขาอาจแค่เสียใจเลยมาระบายให้คุณ แต่สุดท้ายก็กลับไปทำงานต่อได้
คุณแค่รับฟังก็พอแล้ว ไม่ต้องไปวุ่นวายหรือจัดการชีวิตเค้าขนาดนั้นหรอก
คุณทนไม่ได้ไม่ได้แปลว่าสามีจะทนไม่ได้เหมือนกันซะหน่อย

ส่วนประเด็นสุดท้ายที่เราจะพูดถึง และเป็นประเด็นที่สำคัญมากแต่คุณกลับไม่สนใจจะกล่าวถึงเลยคือ
สามีคุณได้พิจารณาตัวเองแล้วหรือยังว่าบกพร่องตามที่เค้ากล่าวหามั้ย
แสดงว่าคุณไม่ได้มองว่าสามีตัวเองบกพร่องเลยแม้แต่นิดเดียว
คุณเข้าข้างสามีมากและมองว่าโดนคนอื่นกลั่นแกล้ง
แต่ความจริงทางฝ่ายผู้บริหารอาจจะมองอีกแบบก็ได้
ทำไมถึงคิดว่าการรายงานปัญหากับผู้บริหารคือการประจบคะ
ถ้ามีปัญหาอะไรในบริษัท ยังไงคนที่เป็นหัวหน้าก็ควรรู้ไม่ใช่เหรอคะ
สิ่งที่สามีคุณทำอยู่นี้เรียกว่าการหมกเม็ดค่ะ มีปัญหาก็ปิดบังไว้แล้วแอบมางุบงิบแก้ปัญหาเอง
ถ้ามันเป็นเรื่องเล็กอาจจะไม่ส่งผลอะไร แต่ถ้าสามีคุณประเมินพลาดล่ะ ถ้าปัญหานั้นสุดท้ายแล้วมันใหญ่เกินกว่าที่จะแก้ไขกันเองได้
สามีคุณอาจทำให้บริษัทเสียหายไปมากกว่าที่คาดคิดนะคะ
ลองคิดดูนะคะว่าถ้าลูกน้องสามีทำงานพลาดแล้วไม่ยอมรายงานกับสามีแต่ช่วยกันปกปิดและแก้ปัญหากันเอง
แล้วมันเกิดความเสียหายขึ้นมา สามีจะรู้สึกยังไง สิ่งที่ลูกน้องทำนั้นถูกต้องมั้ย
ถ้าไม่เข้าข้างสามีจนเกินไป คุณน่าจะรู้แล้วว่าสามีบกพร่องตรงไหน และควรปรับปรุงตัวยังไง
แต่ถ้ายังโทษแต่คนอื่นอยู่แบบนี้ เปลี่ยนงานไปก็คงมีปัญหาอีกแหละค่ะ เพราะไม่รู้จักการปรับปรุงตัวเองเลย