สีแสงสางส่องทางสายเป็นลายศิลป์
โค้งเมฆินทร์ระรินแนบแอบรายสูง
ต่ำสิงขราลงหลบฟ้าจากฟ้าจูง
หมอกฟ้าฟู้งสลับฟ้า-ชลาลัย
ในความหนาวกลับผ่าวมิหนาวสั่น
หนึ่งมือบรรจงจับกับใจไหว
สองตาสองต้องพบสบในใจ
ล่วงรู้ได้ถึงความกรุ่นอุ่นในทรวง
ฝ่ากิ่งหนามฝ่าข้ามเขาเรายังจับ
หนึ่งล้มพับหนึ่งประคองมองห่วงหวง
สองขาย่างสองแขนยอบกอบหนึ่งดวง
ชีวีพ่วงขึ้นหลังแบกรั้งกาย
สองขาย่างสองร่างขึ้นเขาสูง
หนึ่งพยูงยามหนึ่งล้มมิล้มหาย
บากบั่น.กัดฟัน.มุ่งมั่น.มิเสื่อมคลาย
จนสุดท้ายถึงปลายทางกระจ่างพลัน
สลับเสลาเขาโขดชะโงดหิน
คลื่นเมฆินทร์คล้อยคล้อยลอยแลหัน
แสงอรุณอุ่นฟ้าทาทาบวัน
คลื่นสองสันต์สบทัศนีย์งาม
ในความหนาวกลับผ่าวมิหนาวสั่น
หนึ่งมือบรรจงจับกับใจหวาม
สองเราสองไร้เสียงไร้นิยาม
เราฝ่าข้าม..จนเห็นรักประจักษ์จริง
...
ทะเลหมอกไร้เสียง