สวัสดีครับ ผม...ครับ วันนี้ผมรู้สึกเหนื่อยมากๆครับ ท้อมากๆด้วย ไม่มีกำลังใจเลย แต่ผมมีพ่อ มีแม่ ยังมีครอบครัวปกติดีครับ แม่ดีทุกอย่าง แต่ไม่รู้ว่าคนที่มาอ่านจะเข้าใจความรู้สึกมั้ย ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ไร้ซึ่งกำลังใจไปซะทุกทาง แต่มันกลับรู้สึกไม่มีกำลังใจเหลือเลย
ผมเกิดมาเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกันครับ ตอนเด็กก็เลยมักจะโดนแกล้งอยู่บ่อยมากๆ บวกกับพ่อที่ตีและด่าตลอด ถ้าหากวันไหนผมเล่นเหมือนผู้หญิงแล้วแกมาเห็น เรื่องโดนแกล้งหมดไปแล้วครับเพราะสังคมสมัยนี้เริ่มเข้าใจความหลากหลายทางเพศมากขึ้น แต่ถึงอย่างงั้นกับพ่อ แม่ และคนในครอบครัวเองก็ยังไม่รู้ว่าผมเป็นเกย์ ถึงผมจะไม่มีแฟนในตอนนี้ แต่มันกลับรู้สึกอึดอัดมากๆเมื่อได้นึกถึงเรื่องนี้ นึกว่าวันไหนนะ วันไหนที่ควรจะบอกความจริงออกไป...
พ่อ แม่ผมท่านเป็นคนตัวเล็กมาก ทั้ง 2 คนสูงแค่ 150 เซนเท่านั้นครับ ผมเองที่เกิดมาเป็นผู้ชาย ตอนเด็กก็พยายามที่จะให้สูงที่สุด แต่มันก็ได้มาแค่ 167 เซนเท่านั้น ถ้าในเพศของเกย์ ผมเป็นฝ่ายรุก ผมหาแฟนยากมากเลย เพราะผมเองก็จะโดนเปรียบเทียบกับรุกคนอื่นๆที่สูง 175 หน้าตาก็บ้าน 5555...
การดูแลตัวเอง หรือหาวิธีดูแลผิวพรรณ และร่างกายในสมัยนี้ดูเหมือนจะไม่ยาก และก็มีหลากหลายวิธีให้เลือกใช้ เชื่อมั้ยครับ ผมลองทำทุกวิถีทาง ไม่ว่าจะเป็นสูตรโบราณ รวมไปถึงสมัยใหม่ แม้กระทั้งใช้ของมีสารปรอท กินกลูต้าเถื่อน ร่างกายและผิวพรรณผมไม่ดีขึ้นเลย ใช้ครีมปรอทหน้าผมยังไม่ขาวขึ้นเลย555 มีแต่สิวขึ้น กินกลูต้าเถื่อนผิวไม่ขาวแต่เขียวแทน แถมปัญหาตอนนี้ก็มีมากขึ้นเรื่องๆ ไม่ว่าจะเป็นฟันเหลืองจากกรรมพันธุ์ ผมบางและเส้นเล็ก กรามใหญ่จากกรรมพันธุ์ มันเหมือนจะง่ายที่บอกให้เราพอใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเอง แต่มันไม่ง่ายเลย ขนาดเพียงแค่ทำให้ผิวใส นุ่มลื่น ผมยังหาวิธีทำให้มันดีขึ้นไม่ได้ด้วยซ้ำ ร่างกายผมผิดปกติรึป่าว รู้สึกท้อมาก...
ไม่ว่าใครๆก็มีสิ่งที่ไม่ถนัดด้วยกันทั้งนั้น ถึงแม้บางคนไม่เก่งเลข แต่กลับได้ภาษาอังกฤษ ทุกอย่างมี 2 ด้าน แต่นั้นไม่ใช่กับผม ผมไม่เก่งอะไรสักอย่าง ทำทุกอย่างได้ครึ่งๆกลางๆ ถึงทุ่มสุดตัวแต่สิ่งที่ได้กลับได้ไม่ถึง 70% ด้วยซ้ำ ถ้าหากมีคนหลงมาอ่าน ทุกคนอาจจะบอกให้ผมพยายาม พยายามมากกว่าที่เคยทำ ผมเข้าใจครับ แต่สิ่งที่ผมทำและเห็นผลลัพธ์ของมัน มันกลับทำให้ผมรู้สึกท้อและเหนื่อย...
การเป็นคนร่าเริง เข้ากับคนอื่นง่าย ไม่ใช่สิ่งที่จะการันตีว่าคนนั้นจะมีเพื่อนเยอะ5555 เมื่อไม่กี่วันก่อนผมพึ่งได้กลับมหาวิทยาลัยไปเข้าร่วมพิธีรับปริญญา ในความคิดผมคือการได้พบเพื่อนๆ ได้คุยกัน ได้กินข้าว ได้เดินไปหอประชุมและเดินกลับด้วยกัน แต่เมื่อถึงวันนั้นจริงๆ ผมกินข้าวกับเพื่อนแต่ก็แค่ช่วงเวลาหนึ่ง เมื่อแยกย้าย ผมเข้าห้องและเปิดดูสตอรี่ไอจี เพื่อนก็มีสังสรรค์อีกกับเพื่อนในกลุ่มกันเอง แต่ไม่มีเรา ผมเดินไปและกลับหอประชุมคนเดียว มันทำเอาตอนนั้นผมอยากเดินกลับไปขึ้นรถกลับบ้านด้วยซ้ำ555... จนกระทั้งถึงวันนี้ วันที่กลับมาอยู่บ้านแล้ว ผมนอนเล่นเกมคนเดียว ไม่มีแม้แต่แชทของเพื่อน อยู่กับตัวเองแค่คนเดียว เหงาเนอะ555
สำหรับคนที่หลงเข้ามาอ่าน ผมเดาว่าทุกคนคงจะบอกให้ผมอย่าไปคิดมากเลย เราต้องหัดปล่อยวางบ้าง ผมเข้าใจแต่มันทำยากเหลือเกิน ยากจริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนะครับ แต่ถ้าหากไม่มี เพียงแค่ได้ระบายออกบ้าง หวังว่าผมจะมีความสุข
ผมไม่ใช่คนรวย มีหลายที่ที่อยากไป มีของหลายอย่างที่อยากได้ มีอีกหลายอย่างที่อยากทำ แต่ถ้าให้เลือกวันสุดท้ายของชีวิต ผมอยากให้เป็นทุกวันที่ผมหลับ หลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีก...
ชีวิตที่ไม่เคยดี
ผมเกิดมาเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกันครับ ตอนเด็กก็เลยมักจะโดนแกล้งอยู่บ่อยมากๆ บวกกับพ่อที่ตีและด่าตลอด ถ้าหากวันไหนผมเล่นเหมือนผู้หญิงแล้วแกมาเห็น เรื่องโดนแกล้งหมดไปแล้วครับเพราะสังคมสมัยนี้เริ่มเข้าใจความหลากหลายทางเพศมากขึ้น แต่ถึงอย่างงั้นกับพ่อ แม่ และคนในครอบครัวเองก็ยังไม่รู้ว่าผมเป็นเกย์ ถึงผมจะไม่มีแฟนในตอนนี้ แต่มันกลับรู้สึกอึดอัดมากๆเมื่อได้นึกถึงเรื่องนี้ นึกว่าวันไหนนะ วันไหนที่ควรจะบอกความจริงออกไป...
พ่อ แม่ผมท่านเป็นคนตัวเล็กมาก ทั้ง 2 คนสูงแค่ 150 เซนเท่านั้นครับ ผมเองที่เกิดมาเป็นผู้ชาย ตอนเด็กก็พยายามที่จะให้สูงที่สุด แต่มันก็ได้มาแค่ 167 เซนเท่านั้น ถ้าในเพศของเกย์ ผมเป็นฝ่ายรุก ผมหาแฟนยากมากเลย เพราะผมเองก็จะโดนเปรียบเทียบกับรุกคนอื่นๆที่สูง 175 หน้าตาก็บ้าน 5555...
การดูแลตัวเอง หรือหาวิธีดูแลผิวพรรณ และร่างกายในสมัยนี้ดูเหมือนจะไม่ยาก และก็มีหลากหลายวิธีให้เลือกใช้ เชื่อมั้ยครับ ผมลองทำทุกวิถีทาง ไม่ว่าจะเป็นสูตรโบราณ รวมไปถึงสมัยใหม่ แม้กระทั้งใช้ของมีสารปรอท กินกลูต้าเถื่อน ร่างกายและผิวพรรณผมไม่ดีขึ้นเลย ใช้ครีมปรอทหน้าผมยังไม่ขาวขึ้นเลย555 มีแต่สิวขึ้น กินกลูต้าเถื่อนผิวไม่ขาวแต่เขียวแทน แถมปัญหาตอนนี้ก็มีมากขึ้นเรื่องๆ ไม่ว่าจะเป็นฟันเหลืองจากกรรมพันธุ์ ผมบางและเส้นเล็ก กรามใหญ่จากกรรมพันธุ์ มันเหมือนจะง่ายที่บอกให้เราพอใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเอง แต่มันไม่ง่ายเลย ขนาดเพียงแค่ทำให้ผิวใส นุ่มลื่น ผมยังหาวิธีทำให้มันดีขึ้นไม่ได้ด้วยซ้ำ ร่างกายผมผิดปกติรึป่าว รู้สึกท้อมาก...
ไม่ว่าใครๆก็มีสิ่งที่ไม่ถนัดด้วยกันทั้งนั้น ถึงแม้บางคนไม่เก่งเลข แต่กลับได้ภาษาอังกฤษ ทุกอย่างมี 2 ด้าน แต่นั้นไม่ใช่กับผม ผมไม่เก่งอะไรสักอย่าง ทำทุกอย่างได้ครึ่งๆกลางๆ ถึงทุ่มสุดตัวแต่สิ่งที่ได้กลับได้ไม่ถึง 70% ด้วยซ้ำ ถ้าหากมีคนหลงมาอ่าน ทุกคนอาจจะบอกให้ผมพยายาม พยายามมากกว่าที่เคยทำ ผมเข้าใจครับ แต่สิ่งที่ผมทำและเห็นผลลัพธ์ของมัน มันกลับทำให้ผมรู้สึกท้อและเหนื่อย...
การเป็นคนร่าเริง เข้ากับคนอื่นง่าย ไม่ใช่สิ่งที่จะการันตีว่าคนนั้นจะมีเพื่อนเยอะ5555 เมื่อไม่กี่วันก่อนผมพึ่งได้กลับมหาวิทยาลัยไปเข้าร่วมพิธีรับปริญญา ในความคิดผมคือการได้พบเพื่อนๆ ได้คุยกัน ได้กินข้าว ได้เดินไปหอประชุมและเดินกลับด้วยกัน แต่เมื่อถึงวันนั้นจริงๆ ผมกินข้าวกับเพื่อนแต่ก็แค่ช่วงเวลาหนึ่ง เมื่อแยกย้าย ผมเข้าห้องและเปิดดูสตอรี่ไอจี เพื่อนก็มีสังสรรค์อีกกับเพื่อนในกลุ่มกันเอง แต่ไม่มีเรา ผมเดินไปและกลับหอประชุมคนเดียว มันทำเอาตอนนั้นผมอยากเดินกลับไปขึ้นรถกลับบ้านด้วยซ้ำ555... จนกระทั้งถึงวันนี้ วันที่กลับมาอยู่บ้านแล้ว ผมนอนเล่นเกมคนเดียว ไม่มีแม้แต่แชทของเพื่อน อยู่กับตัวเองแค่คนเดียว เหงาเนอะ555
สำหรับคนที่หลงเข้ามาอ่าน ผมเดาว่าทุกคนคงจะบอกให้ผมอย่าไปคิดมากเลย เราต้องหัดปล่อยวางบ้าง ผมเข้าใจแต่มันทำยากเหลือเกิน ยากจริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนะครับ แต่ถ้าหากไม่มี เพียงแค่ได้ระบายออกบ้าง หวังว่าผมจะมีความสุข
ผมไม่ใช่คนรวย มีหลายที่ที่อยากไป มีของหลายอย่างที่อยากได้ มีอีกหลายอย่างที่อยากทำ แต่ถ้าให้เลือกวันสุดท้ายของชีวิต ผมอยากให้เป็นทุกวันที่ผมหลับ หลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีก...