ตัวผมเองคิดมาตลอดเลยว่าจะต้องทำยังใงไห้ชีวิตดีขึ้นกว่าตอนนี้ ซึ่งตอนนี้ชีวิตผมค่อนข้างแย่มากๆทั้งในเรื่องงานและเรื่องต่างๆ ตอนนี้ผมอายุ22ปีแต่ทุกคนเชื่อไหมครับว่าผมมีหนี้สินหลักแสน เป็นหนี้ที่ผมไม่ได้สร้างแต่ผมต้องมารับผิดชอบหนี้ก้อนนี้ ทุกวันนี้ผมทำงานได้เงินเดือนหมื่นกว่าบาทต้องมาจ่ายหนี้เดือนละหมื่นกว่าบาทเช่นกัน พอเงินเดินออกก็ตรงคำเลยครับออกจริง มีใช้แค่เดือนละไม่กี่บาทหนี้ที่ผมต้องจ่ายนี้มาจากหนี้ของพี่ชายผมที่พ่อกับแม่เอาโฉนดที่ดินไปประกันตัวมาในคดียาเสพติดตอนแรกตกลงกันว่าจะช่วยกันใช้ ไปๆมาๆผมต้องออกคนเดียวทุกเดือนพี่ชายผมออกจากคุกก้อหายหัวไปเลยไม่กลับมาสนใจพ่อกับแม่ เหอะ ผมท้อมากครับตอนนี้เรื่องหนี้สินไม่พอยังมีเรื่องงานอีก คือผมทำงานห้างร้านเอกชนแห่งหนึ่งผมขอไม่เอ่ยนาม คือที่ทำงานผมเขาจะเน้นดูแลลูกค้าเป็นพิเศษไม่ว่ายังใงลูกค้าถูกเสมอ และผมอยู่แผนกเซรามิกครับ แผนกผมทำงานเกี่ยวกับการขายกระเบื้องปูพื้น และปูผนัง เป็นแผนกที่ต้องยกของหนักกว่าแผนกอื่นๆเหนื่อยครับบอกตรงๆปวดหลังทุกวันเพราะต้องยกของหนัก แผนกผมมี4คนครับชาย2หญิง2  มีผู้ชายคนหนึ่งเป็นหัวหน้าแผนกซึ่งไม่ไช่ผม555  ผมเป็นคนอายุน้อยที่สุดในแผนกคือผมเป็นคนที่ขี้เกรงใจคนครับใครใช่อะไรก้อทำเออ ลืมบอกไปบริษัทผมมีการแบ่งตำแหน่งหน้าที่เป็นแผนกๆครับ เพราะสาขาผมเป็นสาขาเล็กๆเลยมีพนักงานน้อย ห้างผมจะมีการแบ่งตำแหน่งหลายระดับมาก อันดับแรกคือ PC เป็นพนักงานช่วยขายคือPCนี่จะมีตามแบรนด์ครับยกตัวอย่างPCสี ถ้ามี6แบรนด์ก้อจะมีPc6คนพอจะเข้าใจไหมครับ แล้วตำแหน่งต่อมาจะเป็นตำแหน่งพนักงานขายซึ่งผมก้ออยู่ตำแหน่งนี้อีกทีตำแหน่งนี้จะใหญ่กว่าPcครับ จะสามารถไห้ใบเตือน Pcได้ แล้วเป็นตำแหน่งที่ต้องดูแลPcอีกที ตำแหน่งต่อมาครับ SM คือหัวหน้าแผนกครับตำแหน่งต่อมาเป็นDIVอันนี้เป็นผู้ช่วยผู้จัดการสาขาครับ ต่อมาGMคือผู้จัดการสาขาครับ ซึ่งผมมีหน้าทีดูแล้ว6แผนกมีลูกน้องที่เป็นPc20กว่าคน แต่ดูแลกัน3คนนะครับส่วนหัวหน้าแผนกที่เรียกว่าSMจะเป็นคนสั่งงานพวกผมอีกทีหนึ่งแต่หลักๆพวกผม3คนก้อขายกระเบื้อง มาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่าคือตอนนี้ผมคิดว่าผมโดนเอาเปรียบเพราะผมอายุน้อยสุด ผมอยากระบายมากๆแต่ก้อรู้ว่าพูดกะคนอื่นไปก้อไม่มีผลผมจะเล่าตั้งแต่ผมเข้ามาทำงานที่นี่ครั้งแรกตั้งแต่ผมเรียนจบม.6ผมก้อไม่ได้เรียนต่อเพราะว่าฐานะทางครอบครัวไม่มีเงินส่งบ้างคนคิดว่าทำไมไม่กู้เรียนละผมอยากจะบอกว่าลองมาเป็นผมไหมถึงกู้ก้อเหมือนเพิ่มหนี้สิน ไม่มีคือว่าไม่มีเลยอะครับ พ่อกับแม่ผม2คนทำงานวันนึงได้แค่150บาทเองทุกคนคิดว่าไหวหรอครับ ผมเลยเลือกที่จะทำงานดีกว่า ตั้งแต่ผมเข้ามาทำงานผมได้เป็นPcขายสีอยู่แบรนด์หนึ่ง ยอดขายต่อเดือนบอกตรงๆแย่มาก แต่ผมเป็นคนที่ขยันผมเลยไม่โดนไล่ออก ต่อมาวันนึงSMมาถามผมว่าอยากเป็นพนักงานไหม ก้อคือใหญ่กว่าPcนั่นแหละผมรีบตอบว่าอยากเพราะผมคิดว่าเข้าต้องเห็นแววอะไรผมแน่ๆเพราะผมเป็นคนที่ใฝ่รู้สงสัยอะไรผมถามหมดแต่พอทำงานไปเรื่อยๆผมรู้สึกว่ามันแปลกๆจนตอนหลังมารู้ตัวว่าที่เขาเอาผมขึ้นตำแหน่งนี้เพราะผมขยันสั่งอะไรก้อทำเป็นแค่คนโง่ๆคนนึง พอรู้แล้วผมเสียใจมากเพราะคำพูดนั้นมาจากSMที่ผมรักมากรักเหมือนเป็นพี่ชายแท้ๆอีกคนผิดหวังมากจนตอนนี้พิมไปร้องไห้ไปบอกตรงๆนะครับถ้าผมมีเงินเป็นร้อยล้านผมจะลาออกจากที่ทำงานห่วยๆผู้บริหารห่วยแน่นอนที่ยอมโดนด่าว่าโง่อยู่ทุกว่านี้เพราะผมมีหนี้สินที่ต้องใช้มีพ่อแม่ที่ต้องเลี้ยงไม่งั้นผมไม่ยอมทำอยู่หลอกครับขอโทษด้วยนะครับสำหรับคนที่อ่านมาถึงตรงนี้แต่ก้อคงไม่มีหรอกผมรุ้ชั่งมันบาย