.. เรื่องมีอยู่ว่า คืนนั้นครอบครัวผม.ตั้งใจจะไปเที่ยวเทศกาลๆ หนึ่งในภาคเหนือ เรื่องคือ เเม่ผมเป็นคนขี้ระวังขี้ จุกจิก ผมรับหน้าที่ขับรถพาไปเที่ยวเพราะไม่อยากให้เเม่เหนื่อย ผมก็ขับ พอได้ในระดับหนึ่ง เเต่ยังไง๊ ยังไง ก็ยังจะบ่น ยังจะว่า ค่อยเตือนผมอยู่ดี จนผมชักจะหงุดหงิด มันทำให้ผม สะสม (*ผมเป็นคนเก็บอารมณ์*) มันให้ทำผม รำคา* จนเที่ยวเสร็จมีความสุขอะไรดี เเต่ดัน..ตอนกลับ ผมดันไม่รู้เรื่องอะไร ผมประสาทหน่ะ ตกดึก อารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่ใช่ไรนะ ผมมันประสาท เเหละ .. เเละนะตอนกลับนี้เเละ***** 
เรื่องคือ ตอนจะตีรถเลี้ยวกลับ ผมดันหงุดหงิด เเม่ผมดันมาว่าผม มันทำให้ผมหลุด ได้ยินคำอุทานคำหนึ่ง
ผมเผลอหลุดปาก พูด "คอท." เชี้*ไร..ไม่เคยเห็นคนขับรถเหรอ ซึ่งน้องผมก็บอกว่า เเม่นะ ซึ่งความตั้งใจด่าของผม ผมจะด่าน้อง นะ เเต่ดันเป็น เเม่ จากนั้นผมดัน ขับรถห้าวอีก มันทำให้ผมเห็น เเม่ผมเเอบเช็คนํ้าตา จังหวะนั้นผมรู้ตัวเอง รู้อยู่อย่างมันทำให้ผม เงียบตลอดการขับ.. มันนึกได้ว่า "กูทำให้เเม่ร้องไห้ตอนไหนใช่ตอนกูด่าเเน่ๆ " #ไม่ได้กล่าวคำขอโทษใดๆเลย
 #ผมเป็นคนปากเเข็งหน่ะ รักเเม่เเละ ไม่เคยทำให้เเม่ผิดหวังหรือผิดใจอะไรมาก่อนในชีวิต ผมเรียนมัธยมอยู่นะครับ ผมจะทำไงดีกับเหตุการณ์ครั้งนี้ ผมไม่ได้ตั้งใจ รู้นะครับ ว่าเเม่..ทำไมต้องอายด้วย..เเต่ผมเป็นวัยรุ่นผู้ชายนะครับ  ปากจะเเข็ง..อารมณ์ก็หงุดหงิดบ่อยด้วย ผมอยากจะร้องไห้!!!?..